|
আউনীআটী সত্ৰএই প্ৰবন্ধটো মাজুলীত অৱস্থিত মূল সত্ৰৰ বিষয়ে। টীয়ক, কলিয়াপানীত অৱস্থিত আউনীআটী সত্ৰৰ বাবে আউনীআটী সত্ৰ (টীয়ক) চাওক।
আউনীআটী সত্ৰ অসমৰ প্ৰথম শ্ৰেণীৰ ৰাজসত্ৰ।[1] আহোম ৰজা জয়ধ্বজ সিংহই মাজুলীত ১৫৭৫ শকত (ইং ১৬৫৩ চন) এইখন সত্ৰ নিৰ্মাণ কৰায়।[2] সত্ৰখনৰ প্ৰথমজনা সত্ৰাধিকাৰ আছিল শ্ৰী শ্ৰী নিৰঞ্জনদেৱ। বৰ্তমানলৈকে মুঠ ১৬জন ব্যক্তিয়ে সত্ৰাধিকাৰ পদত অধিষ্ঠিত হৈছে। বৰ্তমানৰ সত্ৰাধিকাৰজন হৈছে শ্ৰীশ্ৰী পীতাম্বৰ দেৱ গোস্বামী। ইতিহাস১৬শ শতিকাত আহোমৰ শাসনত ক্ৰমে হিন্দু ধৰ্মতকৈ নৱবৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ প্ৰভাৱ বাঢ়ি আহে। আহোম স্বৰ্গদেউ চুটাম্লাই ইং ১৬৫৩ চনত আউনীআটী সত্ৰ নিৰ্মাণ কৰোৱায়। সত্ৰখনৰ প্ৰথমজনা সত্ৰাধিকাৰ শ্ৰী শ্ৰী নিৰঞ্জনদেৱৰ দ্বাৰা বৈষ্ণৱ ধৰ্মত দিক্ষিত হোৱাৰ পিছত তেওঁ জয়ধ্বজ সিংহ নাম লয়[2]। মহাপুৰুষীয়া ধৰ্ম গ্ৰহণ কৰা তেওঁ আছিল প্ৰথম স্বৰ্গদেউ।[3] আউনী পানৰ এটি আঁটি কাটি স্থাপন কৰা বাবে সত্ৰখনৰ নাম আউনীআটী হয়। ৰজাই মুঠ ৮১,৬৫০ বিঘা মাটি "দেৱত্ৰ" আৰু "ব্ৰহ্মত্ৰ" নামেৰে দুটা ভাগত সত্ৰখনক চোৱা-চিতা কৰিবলৈ প্ৰদান কৰিছিল। আহোম ৰজাৰ চকুত অসমৰ সকলো সত্ৰৰ মাজৰ আউনীআটী সত্ৰৰ স্থান আছিল সৰ্বোচ্চ।[4] বাহাদুৰ গাওঁবুঢ়াই এই সত্ৰক হাতী দাঁতৰ পাটি দান কৰিছিল। শিষ্য নহলেও বাহাদুৰ গাওঁবুঢ়াৰ বংশৰ লগত সত্ৰৰ প্ৰাচীন সৰ্ম্পক আছে। সত্ৰখনৰ ভিতৰচৰা সত্ৰৰ মণিকূটত ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণৰ "গোবিন্দ" নামৰ মূৰ্তি প্ৰতিষ্ঠা কৰা আছে। ইয়াক প্ৰথমে পুৰী, উৰিষ্যাৰ জগন্নাথ ক্ষেত্ৰৰ পৰা আনি বৈদিক প্ৰথাৰে স্থাপন কৰা হৈছিল[2]। মূল মূৰ্তিৰ বাহিৰেও ইয়াত আন আন মূৰ্তিও আছে। সত্ৰৰ নামঘৰত গোবিন্দৰ প্ৰতি ভক্তিভাৱেৰে বৈষ্ণৱসকলৰ দ্বাৰা সত্ৰীয়া নৃত্য কৰা হয়।[5] সত্ৰত নিয়মীয়াকৈ "ভাগৱত শ্ৰৱণ কীৰ্তন" আৰু "নাম প্ৰসংগ" কৰা হয়। সত্ৰৰ মূল নাম-কীৰ্তনভাগ ৩৫০ বছৰ ধৰি পুৱাৰ পৰা গধূলিলৈকে অনুষ্ঠিত হৈ আহিছে।[6]   আউনীআটী সত্ৰত মুঠ "উদাসীন ভকতৰ" সংখ্যা প্ৰায় ৫৫০ জন। সত্ৰখনৰ গঠন ঘূৰণীয়া আকৃতিৰ। কাষে কাষে ভকতৰ "বহা"সমূহ আছে, মাজত "নামঘৰ" আৰু "মণিকূট" আছে। সত্ৰাধিকাৰজন নামঘৰৰ কাষতে এটি গৃহত থাকে। "ডেকা সত্ৰাধিকাৰ" উত্তৰ হাটীৰ সোঁমাজত থাকে আৰু "গোবিন্দ পুৰীয়া সত্ৰাধিকাৰ"জন পূব হাটীৰ সোঁমাজত থাকে৷ ভকতসকল সত্ৰৰ চাৰি হাটীত নিজৰ নিজৰ বহাত থাকে[2]। সত্ৰখনিত নামঘৰ, মণিকূট, গুৰুগহ, ভকতৰ চাৰিহাটী, ধনভঁৰাল, চাউল ভঁৰাল, কৰাপাটৰ উপৰিও নিজ বৈশিষ্ট্য সম্পন্ন কেইবাটাও অংগ আছে, সেই সমূহৰ ভিতৰৰ ৰাঙলী চ’ৰা, পুথিভঁৰাল, যাদুঘৰ, আলহীঘৰ, সংস্কত টোল, ছপাশাল, মুকলি ৰংগমঞ্চই প্ৰধান।[7] সত্ৰৰ কাম-কাজআউনীআটী সত্ৰ অসমৰ শংকৰী সংস্কৃতিৰ প্ৰাণকেন্দ্ৰ। নিয়মীয়া ধৰ্মীয় কাম-কাজৰ উপৰিও উল্লেখযোগ্য দিন যেনে পাল নাম, ৰাসলীলা, জন্মাষ্টমী, ফাকুৱা, ব'হাগ বিহু, কাতি বিহু আদিত শ্ৰীকৃষ্ণৰ প্ৰতি ভক্তিভাৱেৰে বিশেষ অনুষ্ঠান আয়োজন কৰা হয়।[8] আউনীআটী সত্ৰৰ সত্ৰীয়া পৰিবেশনাসমূহৰ ভিতৰত বিভিন্ন নাম-প্ৰসংগ, নৃত্য আৰু পৌৰাণিক ভাৰতীয় কাব্য পুৰাণ, বেদ, ৰামায়ণ, মহাভাৰত আদিৰ আধাৰত কৰা ভাওনা অন্যতম। সত্ৰত পৰিবেশিত মুখ্য নৃত্য শৈলীসমূহ হৈছে- নটুৱা, অপ্সৰা, সূত্ৰধাৰ, ওজাপালি, চালি, কৃষ্ণ-গোপী নৃত্য, মাটি আখৰা আৰু গায়ন-বায়ন। সত্ৰীয়া সীতসমূহৰ ভিতৰত গায়ন গীত, ওজাপালি গীত, জন্মাষ্টমী গীত, ৰাস গীত, গোপাল বৈৰাগ্য গীত, ৰজাঘৰীয়া গীত, গুৰু বন্দনা, দেৱ বন্দনা আৰু নাটৰমাজৰ গীত অন্যতম। নামসমূহ হ'ল- হিয়া নাম, দিহা নাম, বৈৰাগী নাম, বৰনাম, নাম মঙ্গল, ঘোষা মঙ্গল, ৰাস মঙ্গল আদি। আউনীআটী সত্ৰৰ উছৱৰ ভিতৰত অসমীয়া কাৰ্তিক মাহৰ ২৫ তাৰিখৰ পৰা ২৯ তাৰিখলৈকে অনুষ্ঠিত হোৱা "পাল নাম" উল্লেখযোগ্য।[2][9] আধ্যাত্মিক নিৰ্দেশাৱলী "শৰণ", "ভজন" আৰু "মালামন্ত্ৰদান" সত্ৰাধিকাৰ বা তেওঁৰ মুখ্য শিষ্যসমূহে অনুষ্ঠিত কৰে। সত্ৰই নতুন দিল্লীত ভাৰতৰ গণতন্ত্ৰ দিৱস, ৰাষ্ট্ৰপতি ভৱনৰ বিশেষ কাৰ্যসূচী, যোধপুৰ, দিল্লী. তামিলনাডু আদিত অনুষ্ঠিত হোৱা ৰাষ্ট্ৰীয় সাংস্কৃতিক মহোৎসৱত সত্ৰীয়া সংস্কৃতিৰ প্ৰদৰ্শন কৰিছে।[2] শেহতীয়াকৈ আউনীআটী সত্ৰই মাজুলীৰ জেংৰাইমুখত এটা "মিচিং সাংস্কৃতিক কেন্দ্ৰ" মুকলি কৰাৰ সিদ্ধান্ত গ্ৰহণ কৰিছে।[10] আউনীআটী সত্ৰৰ শাখামাজুলীত অৱস্থিত মূল সত্ৰখনৰ উপৰিও অসমৰ বিভিন্ন ঠাইত আউনীআটী সত্ৰৰ ১২টা শাখা আছে। এইসমূহৰ ভিতৰত মুখ্য শাখা হৈছে উত্তৰ গুৱাহাটীত অৱস্থিত সত্ৰখন। ১৯১৫ চনত সত্ৰাধিকাৰ কমল চন্দ্ৰ দেৱ গোস্বামীয়ে অশ্বক্লান্ত দেৱালয়ৰ পৰা ৬০ বিঘা মাটি লৈ এইখন নিৰ্মাণ কৰাইছিল। ১৯৫৯ চনত সত্ৰাধিকাৰ হেম চন্দ্ৰ দেৱ গোস্বামীয়ে এইখনৰ পুনৰ্নিমাণ কৰোৱায়। আউনীআটী সত্ৰৰ যোৰহাট কলীয়াপানী শাখা ২০০৩ চনত সত্ৰাধিকাৰ পীতাম্বৰ দেৱ গোস্বামীয়ে নিৰ্মাণ কৰায়। সত্ৰাধিকাৰসকলৰ তালিকা
লগতে চাওকতথ্য সংগ্ৰহ
বাহ্যিক সংযোগ
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
