โมโรฮิโตะ (ญี่ปุ่น: 師仁; โรมาจิ: Morohito; 23 กันยายน ค.ศ. 1771 – 11 ธันวาคม ค.ศ. 1840) ได้รับพระเกียรติหลังสวรรคตเป็น จักรพรรดิโคกากุ (ญี่ปุ่น: 光格天皇; โรมาจิ: Kōkaku-tennō) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่นองค์ที่ 119 ตามลำดับการสืบราชบัลลังก์แบบดั้งเดิม[1][2] พระองค์ครองราชย์ใน ค.ศ. 1779 จนกระทั่งสละราชสมบัติใน ค.ศ. 1817 ให้แก่จักรพรรดินินโก พระราชโอรส จักรพรรดิองค์ถัดไปที่สละราชสมบัติคืออากิฮิโตะที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นถึง 202 ปี
พระราชประวัติ
จักรพรรดิโคกะกุก่อนจะขึ้นสืบราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศ มีพระนามเดิมว่า เจ้าชายโทะโมะฮิโตะ โดยเป็นพระราชโอรสของ เจ้าชายซุเกะฮิโตะ ผู้นำราชสกุล คังอิน โนะ มิยะ ซึ่งเป็นราชสกุลสาขาหนึ่ง
ในวันที่ 16 ธันวาคม ค.ศ. 1779 เจ้าชายโทะโมะฮิโตะทรงได้รับการสถาปนาเป็นพระราชโอรสบุญธรรมใน จักรพรรดิโกะ-โมะโมะโซะโนะ เนื่องจากองค์จักรพรรดิมีพระราชธิดาพระองค์เดียวและในวันนั้นจักรพรรดิโกะ-โมะโมะโซะโนะก็สวรรคตหลังจากนั้นอีก 5 วันคือวันที่ 21 ธันวาคม ค.ศ. 1779 เจ้าชายโทะโมะฮิโตะพระชนมายุเพียง 8 พรรษาทรงได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่
เหตุการณ์ในพระชนม์ชีพของจักรพรรดิโคกากุ
จักรพรรดิโคกะกุครองสิริราชสมบัติระหว่างวันที่ 21 ธันวาคม ค.ศ. 1779 – 7 พฤษภาคม ค.ศ. 1817
- 7 พฤษภาคม ค.ศ. 1817 (วันที่ 22 เดือน 3 ปี บุงกะ ที่ 14): จักรพรรดิโคกะกุพระชนมายุ 45 พรรษาได้ประกาศสละราชบัลลังก์ให้แก่ เจ้าชายอะยะฮิโตะ พระราชโอรสขึ้นสืบราชบัลลังก์ต่อมาเป็น จักรพรรดินินโก นับเป็นจักรพรรดิองค์แรกที่สละราชบัลลังก์เมื่อพระชนมายุมากกว่า 40 พรรษานับตั้งแต่ จักรพรรดิโองิมะชิ สละราชบัลลังก์เมื่อปี ค.ศ. 1586
โดยจักรพรรดิโคกะกุเป็นต้นราชสกุลของจักรพรรดิที่ปกครองญี่ปุ่นในปัจจุบัน
- 11 ธันวาคม ค.ศ. 1840 (วันที่ 18 เดือน 11 ปี เท็งโป ที่ 11) : อดีตจักรพรรดิโคกะกุสวรรคตเมื่อพระชนมายุ 69 พรรษา
พระราชพงศาวลี
| บรรพบุรุษของจักรพรรดิโคกากุ[3] |
|---|
|
ดูเพิ่ม
อ้างอิง
ข้อมูล
- Meyer, Eva-Maria. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit: unter besonderer Berücksichtigung der Jahre 1846 bis 1867. Münster: LIT Verlag. ISBN 978-3-8258-3939-0; OCLC 42041594
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Screech, Timon. (2006). Secret Memoirs of the Shoguns: Isaac Titsingh and Japan, 1779–1822. London: RoutledgeCurzon. ISBN 978-0-203-09985-8; OCLC 65177072
- Screech, Timon. (2000). Shogun's Painted Culture: Fear and Creativity in the Japanese States, 1760–1829. London: Reaktion. IBN 9781861890641; OCLC 42699671
- Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
- Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842
แหล่งข้อมูลอื่น
