จักรพรรดินินโก

จักรพรรดินินโก 仁孝天皇
จักรพรรดิญี่ปุ่น
ครองราชย์	7 พฤษภาคม ค.ศ. 1817 – 21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1846
พิธีขึ้น	31 ตลาคุม ค.ศ. 1817
ก่อนหน้า	โคกากุ
ถัดไป	โคเม
โชกุน	รายชื่อ โทกูงาวะ อิเอนาริ (1817-1837) โทกูงาวะ อิเอโยชิ (1837-1846)
พระราชสมภพ	16 มีนาคม ค.ศ. 1800(1800-03-16) รัฐบาลโชกุนโทกูงาวะ อายาฮิโตะ (ญี่ปุ่น: 恵仁; โรมาจิ: Ayahito)
สวรรคต	21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1846(1846-02-21) (45 ปี) เกียวโต รัฐบาลโชกุนโทกูงาวะ
ฝังพระศพ	สึกิ โนะ วะ โนะ มิซาซางิ (後月輪陵) เกียวโต
คู่อภิเษก	ทากัตสึกาซะ สึนาโกะ ทากัตสึกาซะ ยาซูโกะ
พระราชบุตร อื่น ๆ...	เจ้าหญิงซูมิโกะ จักรพรรดิโคเม เจ้าหญิงคาซุ
พระสมัญญานาม ชิโงแบบจีน: จักรพรรดินินโก (仁孝天皇)
ราชสกุล	ราชวงศ์ญี่ปุ่น
พระราชบิดา	จักรพรรดิโคกากุ
พระราชมารดา	คาจูจิ ทาดาโกะ
ศาสนา	ชินโต
ลายพระอภิไธย

อายาฮิโตะ (ญี่ปุ่น: 恵仁; โรมาจิ: Ayahito; 16 มีนาคม ค.ศ. 1800 – 21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1846}} ได้รับการเลื่อนพระเกียรติหลังสวรรคตเป็น จักรพรรดินินโก (ญี่ปุ่น: 仁孝天皇; โรมาจิ: Ninkō-tennō; ทับศัพท์: นินโก เท็นโน) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่นองค์ที่ 120 ตามประเพณีการสืบราชสันตติวงศ์[1][2] รัชสมัยของพระองค์เริ่มตั้งแต่ปี ค.ศ. 1817 จนกระทั่งเสด็จสวรรคตใน ค.ศ. 1846 ทรงเห็นว่าอำนาจของโชกุนเสื่อมโทรมลงอีก[3] ภัยพิบัติ ซึ่งรวมถึงความอดอยาก การทุจริต และการแทรกแซงของประเทศตะวันตกที่เพิ่มขึ้น ช่วยบั่นทอนความไว้วางใจของสาธารณชนในรัฐบาลโชกุนโทกูงาวะ จักรพรรดินินโกพยายามที่จะรื้อฟื้นพิธีกรรมในราชสำนักและปฏิบัติตามพระประสงค์ของพระราชบิดาของพระองค์คือจักรพรรดิโคกากุ อย่างไรก็ตามไม่ทราบว่าจักรพรรดิมีบทบาทอย่างไรในความโกลาหลที่เกิดขึ้นในรัชสมัยของพระองค์

พระราชวงศ์ของพระองค์รวมถึงพระราชโอรส-ธิดา 15 องค์จากพระสนมองค์ต่าง ๆ แต่มีเพียงสามองค์เท่านั้นที่มีพระชนม์อยู่จนโต พระราชโอรสองค์ที่สี่ของพระองค์คือ เจ้าชายโอซาฮิโตะได้กลายเป็นจักรพรรดิองค์ต่อไปจากการสวรรคตของจักรพรรดินินโก ในปี ค.ศ. 1846 ในขณะที่อำนาจทางการเมืองในขณะนั้นยังคงอยกับโชกุน จุดเริ่มต้นของยุคบากูมัตสึ (การสิ้นสุดยุครัฐบาลทหาร) ก็ใกล้เข้ามาแล้ว

เหตุการณ์ในพระชนมชีพ

พระชนมชีพช่วงต้น

ก่อนจะขึ้นสืบราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศ พระองค์มีพระนามเดิม (อิมินะ) ว่า อายาฮิโตะ (ญี่ปุ่น: 恵仁; โรมาจิ: Ayahito)[4] พระองค์เสด็จพระราชสมภพในวันที่ 16 มีนาคม ค.ศ. 1800 และเป็นพระราชโอรสองค์ที่ 4 ในจักรพรรดิโคกากุ พระองค์เป็นพระราชโอรสองค์เดียวจากทั้งหมด 16 พระองค์ที่มีพระชนม์ชีพถึงวัยผู้ใหญ่ อายาฮิโตะได้รับการแต่งตั้งเป็นมกุฎราชกุมารใน ค.ศ. 1809 โดยได้รับการเลี้ยงดูจากอัครมเหสีของพระราชบิดานามว่า เจ้าหญิงโยชิโกะ (ญี่ปุ่น: 欣子内親王) มีอีกพระนามว่า ชิง-เซวะ-อิง (ญี่ปุ่น: 新清和院; โรมาจิ: Shin-Seiwa-in) ส่วนพระราชมารดาผู้ให้กำเนิดเป็นหนึ่งในพระสนมของพระราชบิดานามว่า คาจูจิ ทาดาโกะ (ญี่ปุ่น: 勧修寺婧子; โรมาจิ: Kajyūji Tadako)

รัชสมัย

• 7 พฤษภาคม ค.ศ. 1817 (วันที่ 22 เดือน 3 ปี บุงกะ ที่ 14) : ปีที่ 38 ในรัชสมัยจักรพรรดิโคกะกุพระองค์สละราชบัลลังก์ให้กับเจ้าชายอะยะฮิโตะพระราชโอรสที่รัชทายาทพระชนมายุ 17 พรรษาขึ้นสืบราชสมบัติต่อมาเป็นจักรพรรดินินโก หลังจากนั้นไม่นานได้ประกอบพระราชพิธีราชาภิเษกอย่างเป็นทางการ

• 31 ตุลาคม ค.ศ. 1817 (วันที่ 21 เดือน 9 ปี บุงกะ ที่ 14) : จักรพรรดินินโกได้ประกอบพระราชพิธีราชาภิเษกที่ พระราชวังหลวงเคียวโตะ

ตลอด 28 ปีในรัชสมัยทางราชสำนักได้เกิดความขัดแย้งกับทาง รัฐบาลโชกุนโทะกุงะวะ โดยมีพระราชประสงค์ที่จะโค่นล้มรัฐบาลโชกุนโทะกุงะวะแต่พระองค์สวรรคตเสียก่อนพระราชประสงค์ของพระองค์จึงได้มาสำเร็จในช่วงต้นรัชสมัยจักรพรรดิเมจิ พระราชนัดดาของพระองค์

• 21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1846 (วันที่ 26 เดือน 1 ปี โคกะ ที่ 3) :จักรพรรดินินโกพระประชวรหนักสวรรคต ณ พระราชวังหลวงเคียวโตะ ขณะพระชนมายุเพียง 45 พรรษา

พระราชพงศาวลี

[5]

พงศาวลีของจักรพรรดินินโก
8. เจ้าชายโลหิต คันอิน-โนะ-มิยะ นาโอฮิโตะ (1704–1753) 4. เจ้าชายโลหิต คันอิน-โนะ-มิยะ ซูเกฮิโตะ (1733–1794) 9. อิโต 2. จักรพรรดิโคกากุ (1771–1840) 10. อิวามูโระ โซเก็ง (1713–1792) 5. โอเอะ อิวาชิโระ (1744–1813) 11. ริง 1. จักรพรรดินินโก 12. คันชูจิ อากิมิจิ (1717–1756) 6. คันชูจิ สึเนฮายะ (1748–1805) 13. อินาบะ 3. คันชูจิ ทาดาโกะ (1780–1843)

อ้างอิง

1. Imperial Household Agency (Kunaichō): 仁孝天皇 (120)
2. Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 122–123.
3. Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, p. 421.
4. Ponsonby-Fane, p. 10; Titsingh, p. 421.
5. "Genealogy". Reichsarchiv (ภาษาญี่ปุ่น). 30 April 2010. สืบค้นเมื่อ 19 January 2018.

ข้อมูล

• Meyer, Eva-Maria. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit: unter besonderer Berücksichtigung der Jahre 1846 bis 1867. Münster: LIT Verlag. ISBN 978-3-8258-3939-0; OCLC 42041594
• Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
• Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
• Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842

แหล่งข้อมูลอื่น

• Kazu-No-Miya Chikako