Jako miasto Bolimów wspominany był już w 1370 roku[8], jednak była to najprawdopodobniej lokacja nieudana, gdyż w późniejszych dokumentach figuruje jako wieś. Prawa miejskie nadał mu książę Siemowit V w latach 30. XV wieku. Po włączeniu Mazowsza do Korony Bolimów stał się miastem królewskim[9]. Status miasta miejscowość utraciła w 1870.
Od 1773 roku w mieście zaczynają osiedlać się Żydzi. W 1794 roku liczba mieszkańców wyznania mojżeszowego wynosiła 33 osoby. Po powstaniu Chmielnickiego i wypędzeniach z Austrii liczba starozakonnych w mieście wzrasta. W 1800 roku mieszkało ich w Bolimowie 84[10]. W związku ze wzrastającą liczbą Żydów, w Bolimowie została utworzona gmina żydowska. W 1827 roku mieszkało tutaj 233 Żydów (24%), w 1857 — 339 (30%). W 1878 roku w całej gminie żyło 505 Żydów, a w 1897 roku – 339 Żydów. Na początku XIX wieku wybudowano synagogę, zlokalizowaną naprzeciwko kościoła filialnego św. Anny. Około 1870 roku został założony cmentarz żydowski. W Bolimowie istniał Okręg Bóżniczy, do którego należeli Żydzi z Nieborowa i Kompiny. W latach 1860–1865 rabinem Bolimowa był Efraim-Boruch Engleman. Kolejnym znanym rabinem urzędującym tam był Dawid Silman (1904–1912)[10].
Niespełna pół roku później, 31 maja 1915, miał miejsce największy na wschodnim teatrze działań wojennych atak gazowy. Wojska niemieckie, między Bolimowem a Sochaczewem, użyły przeciwko armii rosyjskiej 264 ton ciekłego chloru wypuszczonego z 12 tysięcy butli rozmieszczonych przed linią okopów rosyjskich. Ilość ta ponad dwukrotnie przewyższała ilość gazu użytą podczas ataku gazowego przeprowadzonego 22 kwietnia 1915 pod Ypres. W ciągu kilkunastu minut zginęło kilka tysięcy osób (dokładna liczba jest nie do ustalenia). Wielu zmarło w szpitalach wskutek zatrucia gazem. Łącznie niemiecki atak gazowy pozbawił życia blisko 11 tysięcy ludzi. Do lipca przeprowadzono jeszcze dwa ataki gazowe: 12 czerwca 1915 roku[11] w rejonie wsi Żylin nad Bzurą oraz 6/7 lipca 1915 na odcinku Wola Szydłowiecka – Zakrzew, tu wiatr zepchnął chmurę gazową na żołnierzy niemieckiego 12 rezerwowego pułku piechoty i jeden z batalionów 228 rezerwowego pułku piechoty, powodując zatrucie 1200 żołnierzy, z czego około 350 zmarło.
W 1925 roku Żydzi prowadzili w Bolimowie 16 sklepów i 12 warsztatów rzemieślniczych[12].
W 1939 roku w mieście mieszkało 235 Żydów. Po zajęciu miasta przez Niemców, w marcu 1940 roku powołano Judenrat, którego przewodniczącym został Berek Mordka Man, a zastępcą – Zelek Poznański. 27 maja 1940 roku okupanci utworzyli getto dla Żydów. Początkowo było ono gettem otwartym, ale rozkazem z dnia 11 czerwca 1940 roku getto zostało zamknięte. Przed 11 czerwca dotarł transport Żydów przesiedlonych z Łowicza, a w późniejszym okresie ze Strykowa, Łodzi i Łowicza. Ogółem przez getto w Bolimowie przeszło ok. 1500 osób. W marcu 1941 roku wszyscy Żydzi z getta w Bolimowie zostali przesiedleni do getta warszawskiego a następnie wywiezieni do obozów zagłady. 11 Żydów, którzy pozostali do uprzątnięcia getta po jego likwidacji Niemcy zamordowali w Lasach Bolimowskich[13].
Dom, ul. Farna 14, drewniany, XVIII/XIX w., nr rej.: 101-VI-10 z 29.03.1949 i z 16.03.1961
Bolimów w sztuce
Książka Łazarz(inne języki) Wydawnictwo: Państwowy Instytut Wydawniczy, Data wydania: 1977-01-01, tłumacz : Julian Rogoziński[15]: W pierwszej części obszernie opowiada w wizji będącej formą majaczenia o użyciu przez Niemców trującego gazu w czasie I wojny światowej podczas fikcyjnej „bitwy pod Bolgako” w 1916 roku nad Wisłą — pierwsze użycie faktycznie mający miejsce podczas bitwy pod Bolimowem w styczniu 1915
Film „Obłoki śmierci – Bolimów 1915” reżyseria Ireneusz Skruczaj, scenariusz Ireneusz Skruczaj, Piotr Jasiński, gatunek Fabularyzowany dokument, produkcja Polska, premiera 1 sierpnia 2020 (Światowa premiera) 5 listopada 2021 (Polska premiera kinowa)[16]
Informacje dodatkowe
W kolekturze Totalizatora Sportowego w Bolimowie kupiono zwycięski los w Lotto. Szczęśliwa osoba, w dniu 22 września 2012 roku, wygrała 29 465 370 PLN i 60 groszy. Wygrana ta była czwartą co do wysokości w tej grze losowej[17].
↑Rejestr TERYT [online], Główny Urząd Statystyczny [dostęp 2022-12-08].
↑Stanisław Pazyra, Geneza i rozwój miast mazowieckich, Warszawa 1959, s. 113.
↑Karol de Perthées, Mappa szczegulna woiewodztwa rawskiego, 1792
↑Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego, z wyrażeniem ich położenia i ludności, alfabetycznie ułożona w Biórze Kommissyi Rządowéy Spraw Wewnętrznych i Policyi. T. 1 : A-Ł, Warszawa 1827, s. 32.
↑Słowniczek krajoznawczy wraz z najważniejszymi informacjami praktycznymi. W: Marek Dąbrowski, Roman Kościński, Zbigniew Kozłowski, Zygmunt Malinowski, Wiesław Szczepanek: Trasy kolarskie wokół Warszawy. Warszawa: Zakład Wydawniczo-Propagandowy PTTK, 1981, s. 64.
Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich; (2) wytłuszczono miasta trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast (wyjątek: miasta połączone na równych prawach, które wytłuszczono); (4) gwiazdki odnoszą się do terytorialnych zmian administracyjnych: (*) – miasto restytuowane połączone z innym miastem (**) – miasto restytuowane włączone do innego miasta (***) – miasto nierestytuowane włączone do innego miasta (****) – miasto nierestytuowane włączone do innej wsi; (5) (#) – miasto zdegradowane w ramach korekty reformy (w 1883 i 1888); (6) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.
Źródła: Ukaz do rządzącego senatu z 1 (13) czerwca 1869, ogłoszony 1 (13 lipca) 1869. Listy miast poddanych do degradacji wydano w 20 postanowieniach między 29 października 1869 a 12 listopada 1870. Weszły one w życie: 13 stycznia 1870, 31 maja 1870, 28 sierpnia 1870, 13 października 1870 oraz 1 lutego 1871 (Stawiski).