|
غزلغزل شاعری دی اک ونڈ اے جیڑی پنجابی چ اردو تے فارسی توں آئی پر ایدی پہل عربی چوں ہوئی۔ عربی چ ایدا مطلب سوانیاں نال گلاں کرناں اے۔ غزل دے پہلے شعر دے دونیں مصرعے اک قافیہ تے اک ردیف ہوندے نیں۔ پہلے شعر نوں مطلع کیا جاندا اے۔ دوجے سارے شعراں چ شعر دا دوجا مصرع مطلع دے ردیف قافیے نال رلدا اے۔ انت دے شعر چ شاعر اپنا تخلص ورتدا اے۔ غزل چ اجکل ہر طراں دی گل کیتی جاندی اے۔ غزل مینوں تیرا شباب لے بیٹھا رنگ گورا گلاب لے بیٹھا دل دا ڈر سی کتے نہ لے بیٹھے لے ہی بیٹھا جناب لے بیٹھا ویلھ جد وی ملی ہے فرضاںتوں تیرے مکھ دی کتاب لے بیٹھا کنی بیتی تے کنی باقی ہے مینوں ایہو حساب لے بیٹھا مینوں جد وی تسیں ہو یاد آئے دن دیہاڑے شراب لے بیٹھا شو نوں اک غم تے ہی بھروسا سی غم توں کورا جواب لے بیٹھا
غزل
چن دا سارا ہی چانن رڑھ گیا
کہڑے پتنیں غم دا میلا جڑ گیا
اڑ گیا ہجراں دا پنچھی اڑ گیا
وقت دے پیراں چ کنڈا پڑگیا
فر وی خورے ہے کیہ میرا تھڑ گیا
ہور دیکھو
|
|||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
