Liburnascincus

Liburnascincus
Liburnascincus scirtetis
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia (Dieren) Stam: Chordata (Chordadieren) Klasse: Reptilia (Reptielen) Orde: Squamata (Schubreptielen) Onderorde: Lacertilia (Hagedissen) Infraorde: Scincomorpha (Skinkachtigen) Familie: Scincidae (Skinken) Onderfamilie: Eugongylinae
Geslacht
Liburnascincus Wells & Wellington, 1984
Liburnascincus op Wikispecies
Portaal    Biologie Herpetologie

Liburnascincus is een geslacht van hagedissen uit de familie skinken (Scincidae).

Naam en indeling

De wetenschappelijke naam van de groep werd voor het eerst voorgesteld door Richard Walter Wells en Cliff Ross Wellington in 1984. Er zijn vier soorten, inclusief de pas in 2015 beschreven soort Liburnascincus artemis. In de literatuur wordt deze skink nog niet overal vermeld. De andere drie soorten werden lange tijd tot het geslacht Carlia gerekend.

Uiterlijke kenmerken

De lichaamslengte zonder staart is ongeveer 5,5 tot zeven centimeter.[1] De staart is langer dan het lichaam. De soorten hebben meestal een bruine lichaamskleur met vlekken of strepen. De soort Liburnascincus coensis heeft een zeer donkere tot zwarte kleur met een gele tot witte middenstreep op de rug en afstekende vlekken langs de flanken in dezelfde kleur.

De poten zijn goed ontwikkeld en zijn relatief lang. De voorpoten dragen vier vingers, de achterpoten hebben vijf tenen. De frontoparietaalschubben zijn versmolten tot een enkele schub. De oogleden zijn beweeglijk, in het onderste ooglid is een doorzichtig venster aanwezig zodat de hagedis met gesloten ogen toch kan zien.[1]

Verspreiding en habitat

Alle soorten komen endemisch voor in Australië en alleen in de staat Queensland.[2]

De habitat bestaat uit droge, rotsige streken met veel woekerende planten. De hagedissen leven in open, zonbeschenen rotspartijen zoals rotsige hellingen of ontsluitingen.

Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan alle soorten de beschermingsstatus 'veilig' toegewezen (Least Concern of LC).[3]

Levenswijze

De skinken zonnen graag op de rotsen en zijn dan zeer snel. Ze kunnen goed klimmen en kunnen grote sprongen maken van rots naar rots. Alle soorten zetten eitjes af op de bodem. De staart en de kop worden gebruikt als communicatiemiddel; ze worden ritmisch heen- en weer gezwaaid respectievelijk geknikt om signalen af te geven aan soortgenoten.[1]

Op het menu staan insecten en andere ongewervelden, van de soort Liburnascincus scirtetis is bekend dat ook vijgen worden gegeten.[4]

Soorten

Het geslacht omvat de volgende soorten, met de auteur en het verspreidingsgebied.

Naam	Auteur	Verspreidingsgebied
Liburnascincus artemis	Hoskin & Couper, 2015	Australië (noordoostelijk Queensland)
Liburnascincus coensis	Mitchell, 1953	Australië (uiterst noordelijk Queensland)
Liburnascincus mundivensis	Broom, 1898	Australië (groot deel van de kuststrook van Queensland)
Liburnascincus scirtetis	Ingram & Covacevich, 1980	Australië (noordelijk Queensland)

Bronvermelding

Bronnen, noten en/of referenties

Referenties

1. Steve K. Wilson (2015). The Reptiles of Queensland. Reed New Holland Publishers, Pagina 164, 165. ISBN 9781921517488.
2. Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Liburnascincus. Gearchiveerd op 11 september 2023.
3. International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - Red List, Liburnascincus - IUCN Red List.
4. International Union for Conservation of Nature and Natural Resources - Red List, Liburnascincus scirtetis - IUCN Red List.

Bronnen

• (en) – Steve K. Wilson - A Fied Guide to The Reptiles of Queensland (2015) – Pagina 164, 165– Reed New Holland Publishers – ISBN 9781921517488
• (en) – Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database – Liburnascincus - Website Geconsulteerd 20 augustus 2018
• (en) – Wells & Wellington, 1984 : A synopsis of the class Reptilia in Australia. Australian Journal of Herpetology, vol. 1, n. 3/4, p. 73–129.