|
Kabinet-Wilopo
Het kabinet-Wilopo was een Indonesisch kabinet in de jaren 1952-1953. Het kabinet werd geleid door minister-president Wilopo en vicepremier Prawoto Mangkusasmito. FormatieHet kabinet-Soekiman viel in februari 1952 vanwege een overeenkomst tussen minister van buitenlandse zaken Achmad Soebardjo en de Amerikaanse ambassadeur Horace Merle Cochran in het kader van de Amerikaanse Mutual Security Act (een opvolger van het Marshallplan). Deze samenwerking met de VS ging in tegen het onafhankelijke buitenlandse beleid, los van de twee machtsblokken van de Koude Oorlog, dat men voorstond. De Volksvertegenwoordigingsraad stemde op 21 februari minister Soebardjo weg, en twee dagen later besloot het hele kabinet-Soekiman op te stappen.[1] Volgend op de val van het kabinet-Soekiman wees president Soekarno twee formateurs aan: Prawoto Mangkusasmito van de Masjoemi-partij en Sidik Djojosukarto van PNI.[2] Tijdens de formatie ontstonden er echter scheuren binnen de partij Masjoemi, die ertoe leidden dat de Nahdlatul Ulama-stroming zich afsplitste (en uiteindelijk enkele maanden later als nieuwe partij door zou gaan).[3] Dit compliceerde de formatie dermate dat de formateurs hun opdracht op 18 maart teruggaven aan de president.[2] Soekarno wees Wilopo van PNI, in het vorige kabinet minister van economische zaken, aan als nieuwe formateur. Wilopo wist binnen enkele dagen een coalitie samen te stellen bestaande uit PNI en Masjoemi, aangevuld met PSI, Parkindo, Parindra, de Katholieke Partij, PSII en de Arbeiderspartij. Op 3 april 1952 werd het kabinet-Wilopo geïnstalleerd. Kabinetsprogramma Het kabinetsprogramma van Wilopo was vrij vergelijkbaar met die van de vorige twee kabinetten Natsir en Soekiman. Het bestond uit zes punten:[3]
Het punt 6(a) moest duidelijk maken dat Indonesië onafhankelijk zou opereren van de twee machtsblokken van de Koude Oorlog, en dit was dus een belangrijke breuk met de toenadering die door het vorige kabinet was gezocht met de Verenigde Staten. Val van het kabinetDe val van het kabinet werd ingeleid door een gebeurtenis in het dorp Perdamaian in Noord-Sumatra op 16 maart 1953. Hier waren voor de Tweede Wereldoorlog grote oliepalm-, thee- en tabaksplantages van de Deli Maatschappij. Tijdens de Japanse bezetting waren de plantages overgenomen door de lokale bevolking, maar op basis van de rondetafelconferentie van 1949 was vastgelegd dat buitenlandse investeerders hun vooroorlogse activiteiten in Indonesië mochten voortzetten. Het kabinet-Wilopo besloot hier gehoor aan te geven en de lokale bevolking opdracht te geven de plantages te verlaten. het Indonesisch Boerenfront (BTI), een aan de Communistische Partij gelieerde actiegroep, ging niet akkoord en hitste de bevolking op om in opstand te komen. Dit leidde uiteindelijk tot ongeregeldheden met de politie, waarbij 6 doden en 15 gewonden vielen.[4] Naar aanleiding van dit incident diende de oppositie een motie van wantrouwen in. Nog voor de stemming besloot het kabinet-Wilopo om op te stappen.[5] Samenstelling
Bronnen, noten en/of referenties
 ·  ·   |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
