Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1954

Vlag van Zwitserland Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1954
Stratencircuit Bremgarten
Land Vlag van Zwitserland Zwitserland
Datum 21- en 22 augustus 1954
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm
Derde Vlag van Ierland Reg Armstrong
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Tweede Vlag van Australië Ken Kavanagh
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm
250 cc
Snelste ronde Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus
Eerste Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus
Tweede Vlag van Duitsland Georg Braun
Derde Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Wilhelm Noll/Vlag van Duitsland Fritz Cron
Eerste Vlag van Duitsland Wilhelm Noll/Vlag van Duitsland Fritz Cron
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben
Derde Vlag van Duitsland Willi Faust/Vlag van Duitsland Karl Remmert

De Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1954 was de zevende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1954. De races werden verreden op 21 en 22 augustus op het Circuit Bremgarten, een stratencircuit in de stad Bern. In Zwitserland reden vier klassen: de 250 cc op zaterdag, de 350 cc, de 500 cc en de zijspanklasse op zondag. De wereldtitels in de 125- en de 250cc-klasse waren al beslist. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 500cc-klasse beslist.

Algemeen

MV Agusta had besloten in Italië te blijven nu de resultaten van de MV Agusta 500 4C tegenvielen. Dat gold ook voor DKW, dat haar RM 350 nog wilde doorontwikkelen. De Moto Guzzi Monocilindrica 350's bleven dit keer heel en prompt bezette het merk de eerste twee plaatsen in de 350cc-race. Daardoor bleef de 350cc-klasse spannend, net als de zijspanklasse, waar Wilhelm Noll en Eric Oliver de koppositie na deze Grand Prix deelden.

500cc-klasse

Na een wat moeizame start van het seizoen won Geoff Duke nu zijn vierde race op rij en was hij eindelijk zeker van de wereldtitel. Ray Amm werd met zijn Norton Manx tweede, maar Reg Armstrong deed met zijn derde plaats goede zaken, want hij steeg drie posities in de WK-stand. Pierre Monneret kreeg weer de beschikking over een Gilera 500 4C maar hij werd slechts zevende, achter de AJS E95's van Rod Coleman en Derek Farrant. De Moto Guzzi Quattro Cilindri's vielen uit, maar het doek was inmiddels over deze machines al gevallen.

Uitslag 500cc-klasse

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 1:21"04'6 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton +3'7 6
3 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera +58'5 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton +1"18'3 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS +2"48'3 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS +1 ronde 1
7 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera +1 ronde
8 Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson Matchless +1 ronde
9 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Norton +2 ronden
10 Vlag van Duitsland Hans Bartl BMW +3 ronden
11 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Norton +8 ronden

Niet gefinisht

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Helmut Volzwinkler Matchless
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van België Firmin Dauwe Norton
Vlag van Canada 1921-1957 Roy Godwin Norton
Vlag van Zwitserland René Del Torchio Matchless
Vlag van Duitsland Georg Braun Horex
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Fenn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi Motor
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Storr Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Heath Norton
Vlag van Italië Otello Spadoni Gilera

Niet deelgenomen

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Gordon Laing (†) Norton Overleden[1]
Vlag van Australië Keith Campbell Norton
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van België Léon Martin Gilera
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Julian Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale MV Agusta Teambeleid[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Clark Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Norton
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera
Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta Teambeleid[2]
Vlag van Italië Nello Pagani MV Agusta Teambeleid[2]
Vlag van Italië Umberto Masetti Gilera
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy Matchless
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Rudy Allison Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas MV Agusta Teambeleid[2]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke (wereldkampioen) Gilera 38
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 20
3 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera 11
4 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi 9
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 8
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
8 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera 6
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 5
10 Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton 4
Vlag van België Léon Martin Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta

350cc-klasse

Nadat ze in de Grand Prix van Duitsland allemaal waren uitgevallen bleven de Moto Guzzi Monocilindrica 350's nu heel en Fergus Anderson en Ken Kavanagh beslisten de race binnen 0,3 seconde van elkaar. Ray Amm moest ruim een halve minuut toegeven en werd derde. Anderson steeg meteen naar de top van de WK-lijst, maar de 350cc-klasse bleef enorm spannend. Zelfs Derek Farrant, die tiende in de stand stond, kon theoretisch nog wereldkampioen worden, maar feitelijk ging het tussen Anderson, Amm en Rod Coleman.

Uitslag 350cc-klasse

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 1:04"54'9 8
2 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi +0'3 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton +39'2 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton +1"33'4 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS +2"00'5 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS +2"22'3 1
7 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi +2"30'8
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS +2"46'0
9 Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi +1 ronde
10 Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS +1 ronde
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Storr Norton +1 ronde
12 Vlag van Oostenrijk Helmut Volzwinkler Velocette +2 ronden
13 Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Norton
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Heath AJS
15 Vlag van België Firmin Dauwe Norton
16 Vlag van Duitsland Werner Mazanec AJS
17 Haldinger Horex +4 ronden

Niet deelgenomen

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Gordon Laing (†) Norton Overleden[1]
Vlag van Duitsland Karl Hofmann DKW Teambeleid
Vlag van Duitsland Siegfried Wünsche DKW Teambeleid

Onbekend[3]

Coureur Merk
Vlag van Gibraltar (1939-1982) John Grace Norton
Vlag van Australië Maurice Quincey Norton
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van Duitsland Georg Braun Schnell-Horex
Vlag van Frankrijk Jacques Collot Norton
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Keeler Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Clark AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Davey Norton
Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi
Vlag van Nieuw-Zeeland Barry Stormont BSA

Top tien tussenstand 350cc-klasse

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 22
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 20
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton
4 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi 14
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 13
6 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 9
Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
9 Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS 8
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS 6
Vlag van België Auguste Goffin Norton

250cc-klasse

Zoals het hele jaar al werd de 250cc-race gewonnen door NSU, maar omdat Werner Haas ten val kwam nam Rupert Hollaus de honneurs waar. Georg Braun werd tweede met een van de eerste NSU Sportmaxen en HP Müller derde. Luigi Taveri werd in zijn thuisrace vierde met de Moto Guzzi Bialbero 250. Op de zevende plaats eindigde Florian Camathias, die later furore zou maken als zijspanracer.

Uitslag 250cc-klasse

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU 1:01"56'7 8
2 Vlag van Duitsland Georg Braun NSU + 3"25'1 6
3 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU + 1 ronde 4
4 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Moto Guzzi + 1 ronde 3
5 Vlag van Italië Roberto Colombo Moto Guzzi + 1 ronde 2
6 Vlag van Duitsland Walter Vogel Adler + 1 ronde 1
7 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Moto Guzzi

Niet gefinisht

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Werner Haas NSU Val

Niet deelgenomen

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU Blessure[4]

Onbekend[3]

Coureur Merk
Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi
Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier Adler
Vlag van Duitsland Kurt Knopf NSU
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Geeson REG
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Horne Rudge
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Moto Guzzi
Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU
Vlag van Italië Angelo Marelli Moto Guzzi
Vlag van Italië Lanfranco Baviera Moto Guzzi
Vlag van Italië Romolo Ferri Moto Guzzi

Top tien tussenstand 250cc-klasse

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Werner Haas (wereldkampioen) NSU 32 (40)
2 Vlag van Oostenrijk Rupert Hollaus NSU 26 (30)
3 Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller NSU 19
4 Vlag van Duitsland Hans Baltisberger NSU 14
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 7
6 Vlag van Duitsland Georg Braun NSU 6
7 Vlag van Ierland Reg Armstrong NSU 4
Vlag van Duitsland Helmut Hallmeier Adler
9 Vlag van Australië Ken Kavanagh Moto Guzzi 3
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Moto Guzzi

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Zijspanklasse

Eric Oliver was nog steeds herstellende van een armbreuk, waardoor hij weliswaar kon deelnemen, maar slechts vijfde werd. Wilhelm Noll/Fritz Cron versloegen Cyril Smith/Stanley Dibben en kwamen daardoor op dertig punten in het wereldkampioenschap. Daar moesten ze echter vier punten van wegstrepen, waardoor ze gelijk met Oliver in het WK stonden en de Grand Prix des Nations de wereldtitel zou beslissen.

Uitslag zijspanklasse

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW 53"43'1 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton +27'7 6
3 Vlag van Duitsland Willi Faust Vlag van Duitsland Karl Remmert BMW +40'7 4
4 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW +1"53'4 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton +1"59'0 2
6 Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Norton +2"26'5 1
7 Vlag van Australië Bob Mitchell Vlag van Australië Max George Norton +2"26'6
8 Vlag van Frankrijk René Bétemps Vlag van Frankrijk André Drivet Norton +1 ronde

Onbekend[3]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Oostenrijk Ernst Kussin Vlag van Oostenrijk Franz Steidel Norton
Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Jules Nies Norton
Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW
Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Werner Öxner Norton
Vlag van Duitsland Otto Schmid Vlag van Duitsland Otto Kölle Norton
Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk John Pirie Norton

Top tien tussenstand zijspanklasse

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW 26 (30)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton-Watsonian 26
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton-Watsonian 20
4 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 14 (16)
5 Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW 12
6 Vlag van Duitsland Willi Faust Vlag van Duitsland Karl Remmert BMW 4
7 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton 3
Vlag van Duitsland Otto Schmid Vlag van Duitsland Otto Kölle Norton
9 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Werner Öxner Norton 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk John Pirie Norton 1
Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Jules Nies Norton
Vlag van Oostenrijk Ernst Kussin Vlag van Oostenrijk Franz Steidel Norton
Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Norton

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1954
FIM wereldkampioenschap wegrace
6e seizoen (1954)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1954

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1953
Grand Prix-wegrace van Zwitserland Volgende race:
Grand Prix-wegrace Zwitserland 1959