ചാർളി ചാപ്ലിൻ

ഇംഗ്ലീഷ് വിലാസം

https://ml.wikipedia.org/wiki/Charlie_Chaplin

ചാർളി ചാപ്ലിൻ
ചാർളി ചാപ്ലിൻ തന്റെ പ്രശസ്തമായ "നാടോടി" (the tramp) വേഷത്തിൽ
പേര്	ചാൾസ് സ്പെൻസർ ചാപ്ലിൻ
ജനനം	(1889-04-16)16 ഏപ്രിൽ 1889 വാൽവർത്ത്, ലണ്ടൻ, യുണൈറ്റഡ് കിങ്ഡം
മരണം	25 ഡിസംബർ 1977(1977-12-25) (പ്രായം 88) വിവേ, വോട്, സ്വിറ്റ്സർലാന്റ്
മാധ്യമം	സിനിമ, സംഗീതം, മിമിക്രി
സ്വദേശം	ബ്രിട്ടൻ
കാലയളവ്‌	1895–1976[1]
ഹാസ്യവിഭാഗങ്ങൾ	സ്ലാപ്സ്റ്റിക്, മൈം, വിഷ്വൽ കോമഡി
സ്വാധീനിച്ചത്	മാഴ്സെൽ മാർക്കൗ ദ ത്രീ സ്റ്റൂജെസ് ഫെഡെറികോ ഫെല്ലിനി മിൽട്ടൻ ബെർലീ പീറ്റർ സെല്ലേഴ്സ് റോവാൻ അറ്റ്കിൻസൺ ജോണി ഡെപ്പ് ജാക്വസ് ടാറ്റി
ജീവിത പങ്കാളി	മിൽഡ്രെഡ് ഹാരിസ് ​ ​ (m. 1918⁠–⁠1921)​ 1 കുട്ടി ലിതാ ഗ്രേ ​ (m. 1924⁠–⁠1927)​ 2 കുട്ടികൾ പോളെറ്റ് ഗൊഡാർഡ് ​ ​ (m. 1936⁠–⁠1942)​ ഊന ഓനീൽ ​ (m. 1943⁠–⁠1977)​ 8 കുട്ടികൾ
ഒപ്പ്

ചാർളി ചാപ്ലിൻ ( ഏപ്രിൽ 16, 1889 – ഡിസംബർ 25, 1977) ഒരു പ്രശസ്ത ഇംഗ്ലീഷ് നടനും ചലച്ചിത്ര നിർമ്മാതാവുമായിരുന്നു. ചാർളി ചാപ്ലിൻ സ്വയം നിർമ്മിച്ച് സംവിധാനം ചെയ്ത് അഭിനയിച്ച നിശ്ശബ്ദ ചിത്രങ്ങളും അവയിലെ ചാപ്ലിന്റെ അഭിനയവും ലോകപ്രശസ്തമാണ്.

അഞ്ചാം വയസ്സുമുതൽ അഭിനയിച്ചുതുടങ്ങിയ ചാർളി ചാപ്ലിൻ 80-ആം വയസ്സുവരെ അഭിനയരംഗത്തു തുടർന്നു. ചാപ്ലിൻ ഏറ്റവും കൂടുതൽ തവണ അവതരിപ്പിച്ചത് “ട്രാമ്പ്” എന്ന കഥാപാത്രമായിരുന്നു. ജാക്കറ്റും വലിയ പാന്റും ഷൂസും കറുത്ത തൊപ്പിയും ധരിച്ച ട്രാമ്പ്, നല്ല മനസ്സും നല്ല ശീലങ്ങളുമുള്ള ഒരു കഥാപാത്രമായിരുന്നു.

ജീവചരിത്രം

1889–1913: ആദ്യകാലങ്ങൾ

പശ്ചാത്തലവും ബാല്യകാല പ്രയാസങ്ങളും

ചാൾസ് സ്പെൻസർ ചാപ്ലിൻ 1889 ഏപ്രിൽ 16 ന് ഹന്ന ചാപ്ലിന്റെയും ചാൾസ് ചാപ്ലിൻ സീനിയറിന്റെയും മകനായി ജനിച്ചു, ഇരുവർക്കും റൊമാനിക്കൽ പാരമ്പര്യമുണ്ടായിരുന്നു. സൗത്ത് ലണ്ടനിലെ വാൾവർത്തിലെ ഈസ്റ്റ് സ്ട്രീറ്റിലാണ് അദ്ദേഹം ജനിച്ചതെന്ന് ചാപ്ലിൻ വിശ്വസിച്ചിരുന്നെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജനനത്തെക്കുറിച്ച് ഔദ്യോഗിക രേഖകളൊന്നുമില്ല. ചാപ്ലിന്റെ ജനനസമയത്ത്, ചാപ്ലിന്റെ മാതാപിതാക്കൾ രണ്ടുപേരും സംഗീത ഹാൾ എന്റർടെയ്നർമാരായിരുന്നു. ഒരു ഷൂ നിർമ്മാതാവിന്റെ മകളായ ഹന്ന, ലില്ലി ഹാർലി എന്ന സ്റ്റേജ് നാമത്തിൽ വിജയിച്ചില്ല, അതേസമയം കശാപ്പുകാരന്റെ മകൻ ചാൾസ് സീനിയർ ഒരു ജനപ്രിയ ഗായകനായിരുന്നു. അവർ ഒരിക്കലും വിവാഹമോചനം നേടിയില്ലെങ്കിലും, 1891 ഓടെ ചാപ്ലിന്റെ മാതാപിതാക്കൾ വേർപിരിഞ്ഞു. അടുത്ത വർഷം, മ്യൂസിക് ഹാൾ എന്റർടെയ്നർ ലിയോ ഡ്രൈഡന്റെ പിതാവായ ജോർജ്ജ് വീലർ ഡ്രൈഡൻ എന്ന മൂന്നാമത്തെ മകനെ ഹന്ന പ്രസവിച്ചു. ആറ് മാസം പ്രായമുള്ളപ്പോൾ ഡ്രൈഡൻ കുട്ടിയെ കൊണ്ടുപോയി, മുപ്പത് വർഷമായി ചാപ്ലിന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് വീണ്ടും പ്രവേശിച്ചില്ല.

ചാപ്ലിന്റെ ബാല്യകാലം ദാരിദ്ര്യവും പ്രയാസങ്ങളും നിറഞ്ഞതായിരുന്നു, അദ്ദേഹത്തിന്റെ അംഗീകൃത ജീവചരിത്രകാരൻ ഡേവിഡ് റോബിൻസൺ പറയുന്നതനുസരിച്ച്, ചാപ്ലിന്റെ ബാല്യകാലം "ഇതുവരെ പറഞ്ഞിട്ടുള്ള എല്ലാ റാഗ് ടു ഐച്ചസ് കഥകളിലും ഏറ്റവും നാടകീയമായിരുന്നു". ലണ്ടൻ ജില്ലയായ കെന്നിംഗ്ടണിൽ അമ്മയ്ക്കും സഹോദരൻ സിഡ്നിക്കുമൊപ്പമായിരുന്നു ചാപ്ലിന്റെ ആദ്യകാലം; ഇടയ്ക്കിടെയുള്ള നഴ്‌സിംഗും ഡ്രസ് മേക്കിംഗും അല്ലാതെ ഹന്നയ്ക്ക് വരുമാനമാർഗങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, ചാപ്ലിൻ സീനിയർ സാമ്പത്തിക പിന്തുണ നൽകിയില്ല. സ്ഥിതി വഷളായപ്പോൾ, ചാപ്ലിന് ഏഴു വയസ്സുള്ളപ്പോൾ ലാംബെത്ത് വർക്ക്ഹൗസിലേക്ക് അയച്ചു. കൗൺസിൽ അദ്ദേഹത്തെ സെൻട്രൽ ലണ്ടൻ ഡിസ്ട്രിക്റ്റ് സ്‌കൂളിൽ പാർപ്പിച്ചു, അത് ചാപ്ലിൻ "ഒരു നിർഭാഗ്യകരമായ അസ്തിത്വം" എന്ന് ഓർത്തു. 1898 ജൂലൈയിൽ ഹന്ന തന്റെ കുടുംബത്തെ വർക്ക് ഹൗസിലേക്ക് തിരികെ ചേർക്കാൻ നിർബന്ധിതനാകുന്നതിന് മുമ്പ്, 18 മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം അദ്ദേഹം തന്റെ അമ്മയുമായി ഹ്രസ്വമായി വീണ്ടും ഒന്നിച്ചു.

യുവ അവതാരകൻ

ഷെർലക് ഹോംസ് എന്ന നാടകത്തിലെ കൗമാരക്കാരനായ ചാപ്ലിൻ

ചാപ്ലിൻ ആദ്യമായി അഭിനയിച്ചത് 5-ആം വയസ്സിൽ ആയിരുന്നു. 1894-ൽ ഒരു സംഗീത വേദിയിൽ (മ്യൂസിക്ക് ഹാൾ) തന്റെ അമ്മയ്ക്കു പകരം ചാപ്ലിൻ അഭിനയിച്ചു. ചാപ്ലിൻ ഒരു കുട്ടിയായിരുന്നപ്പോൾ രോഗബാധിതനായി ആഴ്ചകളോളം കിടപ്പിലായിരുന്നു. അപ്പോൾ രാത്രികളിൽ ചാപ്ലിൻ ജനാലയ്ക്കൽ ഇരുന്ന് പുറത്തുനടക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ ചാപ്ലിൻ അഭിനയിച്ച് കാണിച്ചുകൊടുക്കുമായിരുന്നു. ചാപ്ലിന്റെ ആദ്യത്തെ എടുത്തുപറയാവുന്ന അഭിനയം ചാപ്ലിൻ ഇംഗ്ലീഷ് നാടക കമ്പനിയായ ദ് എയ്റ്റ് ലങ്കാഷെയർ ലാഡ്സിൽ ചേർന്നപ്പോൾ ആയിരുന്നു. 1900-ൽ ചാപ്ലിന്റെ സഹോദരനായ സിഡ്നി ചാപ്ലിനെ സിൻഡ്രല്ല എന്ന മൂകനാടകത്തിൽ (പാന്റൊമൈം) ഒരു ഹാസ്യ-പൂച്ചയുടെ വേഷം ലഭിക്കുവാൻ സഹായിച്ചു. 1903-ൽ “ജിം:എ റൊമാൻസ് ഓഫ് കോക്കെയിൻ“ എന്ന നാടകത്തിൽ ചാപ്ലിൻ അഭിനയിച്ചു.ചാപ്ലിൻ കേസിയുടെ 'കോർട്ട് സർക്കസ്' എന്ന 'വറൈറ്റി ഷോ'-വിൽ അംഗമായി. അടുത്ത വർഷം ചാപ്ലിൻ ഫ്രെഡ് കാർണോയുടെ ‘ഫൺ ഫാക്ടറി’ കോമഡി കമ്പനിയിൽ അംഗമായി.

സ്റ്റേജ് കോമഡിയും വാഡ്‌വില്ലും

1913-ലെ ഫ്രെഡ് കാർണോ കോമഡി കമ്പനിയുമായുള്ള ചാപ്ലിന്റെ അമേരിക്കൻ പര്യടനത്തിൽ നിന്നുള്ള പരസ്യം

താമസിയാതെ ചാപ്ലിൻ ഒരു പുതിയ കമ്പനിയിൽ ജോലി കണ്ടെത്തി, അഭിനയ ജീവിതം പിന്തുടരുന്ന തന്റെ സഹോദരനോടൊപ്പം റിപ്പയേഴ്‌സ് എന്ന കോമഡി സ്കെച്ചിൽ പര്യടനം നടത്തി. 1906 മെയ് മാസത്തിൽ, ചാപ്ലിൻ ജുവനൈൽ ആക്ടായ കേസീസ് സർക്കസിൽ ചേർന്നു, അവിടെ അദ്ദേഹം ജനപ്രിയ ബർലെസ്ക് കഷണങ്ങൾ വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു, താമസിയാതെ ഷോയിലെ താരമായി. 1907 ജൂലായിൽ പര്യടനം പൂർത്തിയാക്കിയപ്പോഴേക്കും, 18 വയസ്സുകാരൻ ഒരു മികച്ച ഹാസ്യ പ്രകടനക്കാരനായി മാറിയിരുന്നു. കൂടുതൽ ജോലി കണ്ടെത്താൻ അദ്ദേഹം പാടുപെട്ടു.

അതേസമയം, 1906-ൽ സിഡ്‌നി ചാപ്ലിൻ ഫ്രെഡ് കാർണോയുടെ പ്രശസ്തമായ കോമഡി കമ്പനിയിൽ ചേർന്നു, 1908-ഓടെ അദ്ദേഹം അവരുടെ പ്രധാന അവതാരകരിൽ ഒരാളായി. ഫെബ്രുവരിയിൽ, തന്റെ ഇളയ സഹോദരന് രണ്ടാഴ്ചത്തെ വിചാരണ ഉറപ്പാക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞു. കർണോ തുടക്കത്തിൽ ജാഗ്രത പുലർത്തിയിരുന്നു, കൂടാതെ ചാപ്ലിനെ ഒരു "വിളറിയ, വൃത്തികെട്ട, മന്ദബുദ്ധിയായ ചെറുപ്പക്കാരൻ" ആയി കണക്കാക്കി, "തിയേറ്ററിൽ എന്തെങ്കിലും നല്ലത് ചെയ്യാൻ വളരെ ലജ്ജിച്ചു". എന്നിരുന്നാലും, ലണ്ടൻ കൊളീസിയത്തിലെ തന്റെ ആദ്യരാത്രിയിൽ കൗമാരക്കാരൻ സ്വാധീനം ചെലുത്തി, അയാൾ പെട്ടെന്ന് ഒരു കരാറിൽ ഒപ്പുവച്ചു. ചെറിയ ഭാഗങ്ങളുടെ ഒരു പരമ്പര അവതരിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ചാപ്ലിൻ തുടങ്ങി, ഒടുവിൽ 1909-ൽ പ്രധാന വേഷങ്ങളിലേക്ക് മുന്നേറി. 1910 ഏപ്രിലിൽ, ജിമ്മി ദി ഫിയർലെസ് എന്ന പുതിയ രേഖാചിത്രത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന് നായകൻ ലഭിച്ചു. അത് വലിയ വിജയമായിരുന്നു, ചാപ്ലിന് ഗണ്യമായ പത്രശ്രദ്ധ ലഭിച്ചു.

1914–1917: സിനിമയിലേക്കുള്ള പ്രവേശനം

കീസ്റ്റോൺ

ചാപ്ലിൻ (ഇടത്) തന്റെ ആദ്യ ചലച്ചിത്ര ഭാവത്തിൽ, 'മേക്കിംഗ് എ ലിവിംഗ്', ചിത്രം സംവിധാനം ചെയ്ത ഹെൻറി ലെഹ്‌മാനോടൊപ്പം (1914)

ചാപ്ലിന്റെ ട്രേഡ്മാർക്ക് കഥാപാത്രമായ "ട്രാമ്പ്" അരങ്ങേറ്റം കുറിക്കുന്നത് ചാപ്ലിന്റെ രണ്ടാമത്തെ റിലീസ് ചിത്രമായ 'കിഡ് ഓട്ടോ റേസ് അറ്റ് വെനീസിൽ' (1914) ആണ്.

രണ്ടാമത്തെ അമേരിക്കൻ പര്യടനത്തിന് ആറുമാസം കഴിഞ്ഞ്, ന്യൂയോർക്ക് മോഷൻ പിക്ചർ കമ്പനിയിൽ ചേരാൻ ചാപ്ലിന് ക്ഷണം ലഭിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രകടനങ്ങൾ കണ്ട ഒരു പ്രതിനിധി കരുതി, വിട്ടുപോകാൻ ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്ന അവരുടെ കീസ്റ്റോൺ സ്റ്റുഡിയോയിലെ താരമായ ഫ്രെഡ് മേസിനെ മാറ്റിസ്ഥാപിക്കാമെന്ന്. ചാപ്ലിൻ കീസ്റ്റോൺ കോമഡികൾ "പരുക്കൻ്റെയും മുഴക്കത്തിന്റെയും അസംസ്കൃത മേളം" ആണെന്ന് കരുതി, പക്ഷേ സിനിമകളിൽ പ്രവർത്തിക്കാനുള്ള ആശയം ഇഷ്ടപ്പെടുകയും യുക്തിസഹമായി പറഞ്ഞു: "കൂടാതെ, ഇത് ഒരു പുതിയ ജീവിതത്തെ അർത്ഥമാക്കും." അദ്ദേഹം കമ്പനിയുമായി കൂടിക്കാഴ്ച നടത്തുകയും 1913 സെപ്തംബറിൽ ആഴ്ചയിൽ 150 ഡോളറിന്റെ കരാർ ഒപ്പിടുകയും ചെയ്തു. ഡിസംബർ ആദ്യം ലോസ് ഏഞ്ചൽസിൽ എത്തിയ ചാപ്ലിൻ 1914 ജനുവരി 5-ന് കീസ്റ്റോൺ സ്റ്റുഡിയോയിൽ ജോലി ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി.

ചാപ്ലിന്റെ ബോസ് മാക്ക് സെനറ്റായിരുന്നു, 24-കാരൻ വളരെ ചെറുപ്പമാണെന്ന് ആദ്യം ആശങ്ക പ്രകടിപ്പിച്ചു. ജനുവരി അവസാനം വരെ അദ്ദേഹത്തെ ഒരു ചിത്രത്തിൽ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നില്ല, ആ സമയത്ത് ചാപ്ലിൻ ചലച്ചിത്രനിർമ്മാണ പ്രക്രിയകൾ പഠിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. മേക്കിംഗ് എ ലിവിംഗ് എന്ന ഒറ്റ-റീലർ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സിനിമാ അഭിനയ അരങ്ങേറ്റം അടയാളപ്പെടുത്തി, 1914 ഫെബ്രുവരി 2-ന് പുറത്തിറങ്ങി. ചാപ്ലിന് ചിത്രം ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല, എന്നാൽ ഒരു അവലോകനം അദ്ദേഹത്തെ "ആദ്യത്തെ വെള്ളത്തിലെ ഒരു ഹാസ്യനടൻ" ആയി തിരഞ്ഞെടുത്തു. ക്യാമറയ്ക്ക് മുന്നിൽ രണ്ടാമത് പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നതിന്, ചാപ്ലിൻ തിരഞ്ഞെടുത്ത വേഷം തിരഞ്ഞെടുത്തു. തന്റെ ആത്മകഥയിൽ അദ്ദേഹം ഈ പ്രക്രിയ വിവരിച്ചു:

എല്ലാം ഒരു വൈരുദ്ധ്യമാകാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചു: പാന്റ്സ്, ഇറുകിയ കോട്ട്, ചെറിയ തൊപ്പി, ഷൂസ് വലുത് ... ഞാൻ ഒരു ചെറിയ മീശ ചേർത്തു, അത് എന്റെ ഭാവം മറയ്ക്കാതെ പ്രായം കൂട്ടുമെന്ന് ഞാൻ ന്യായവാദം ചെയ്തു. കഥാപാത്രത്തെ കുറിച്ച് എനിക്ക് യാതൊരു ധാരണയുമില്ലായിരുന്നു. എന്നാൽ ഞാൻ വസ്ത്രം ധരിച്ച നിമിഷം, വസ്ത്രങ്ങളും മേക്കപ്പും എന്നെ അവൻ ആ വ്യക്തിയാണെന്ന് തോന്നി. ഞാൻ അവനെ അറിയാൻ തുടങ്ങി, ഞാൻ സ്റ്റേജിൽ നടക്കുമ്പോഴേക്കും അവൻ പൂർണ്ണമായി ജനിച്ചു

എസ്സനയ്

'വർക്കിൽ' ചാപ്ലിനും എഡ്ന പർവിയൻസും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്ഥിരം നായിക.

ചിക്കാഗോയിലെ എസ്സാനേ ഫിലിം മാനുഫാക്ചറിംഗ് കമ്പനി ചാപ്ലിന് ആഴ്ചയിൽ $1,250 എന്ന ഓഫർ അയച്ചു, ഒപ്പം $10,000 സൈനിംഗ് ബോണസായി. 1914 ഡിസംബർ അവസാനത്തോടെ അദ്ദേഹം സ്റ്റുഡിയോയിൽ ചേർന്നു, അവിടെ ബെൻ ടർപിൻ, ലിയോ വൈറ്റ്, ബഡ് ജാമിസൺ, പാഡി മക്‌ഗുയർ, ഫ്രെഡ് ഗുഡ്‌വിൻസ്, ബില്ലി ആംസ്ട്രോങ് എന്നിവരുൾപ്പെടെ അദ്ദേഹം വീണ്ടും വീണ്ടും പ്രവർത്തിച്ച താരങ്ങളുടെ ഒരു സ്റ്റോക്ക് കമ്പനി രൂപീകരിക്കാൻ തുടങ്ങി. ചാപ്ലിൻ ഒരു കഫേയിൽ കണ്ടുമുട്ടിയ എഡ്‌ന പർവിയൻസ് എന്ന മുൻനിര വനിതയെ അദ്ദേഹം താമസിയാതെ റിക്രൂട്ട് ചെയ്തു, അവളുടെ സൗന്ദര്യം കണക്കിലെടുത്ത് ജോലിക്കെടുത്തു. എട്ട് വർഷത്തിനിടെ ചാപ്ലിനൊപ്പം 35 സിനിമകളിൽ അഭിനയിച്ചു; 1917 വരെ നീണ്ടുനിന്ന ഒരു പ്രണയബന്ധവും ഈ ജോഡി രൂപീകരിച്ചു.

പരസ്പരമുള്ള

പുരസ്കാരങ്ങൾ

ചാപ്ലിന് രണ്ട് പ്രത്യേക ഓസ്കാർ പുരസ്കാരങ്ങൾ ലഭിച്ചു. ചാപ്ലിനെ ആദ്യം “ഏറ്റവും നല്ല നടൻ”, “ഏറ്റവും നല്ല ഹാസ്യ ചിത്രത്തിന്റെ സംവിധായകൻ“ എന്നീ പുരസ്കാരങ്ങൾക്കായിരുന്നു തിരഞ്ഞെടുത്തത്. എങ്കിലും ഇതിന് പകരം അഭിനയം, കഥാരചന, സംവിധാനം, നിർമ്മാണം എന്നിവയിലുള്ള വൈവിധ്യത്തിനും അസാമാന്യ പ്രതിഭയ്ക്കുമുള്ള പ്രത്യേക പുരസ്കാരം നൽകി. ചാപ്ലിന്റെ രണ്ടാമത്തെ പുരസ്കാരം 44 വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം 1972-ൽ ആണ് വന്നത്. ഈ പുരസ്കാരം ലഭിച്ചപ്പോൾ ഓസ്കാർ പുരസ്കാരങ്ങളുടെ ചരിത്രത്തിൽ തന്നെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ നേരം കാണികൾ എഴുന്നേറ്റുനിന്ന് കൈ അടിച്ചത് ചാപ്ലിനു വേണ്ടിയായിരുന്നു.

സർ പദവി

1975 മാർച്ച് 9-നു ഇംഗ്ലണ്ടിലെ രാജ്ഞിയായ ക്വീൻ എലിസബത്ത് II ചാർളി ചാപ്ലിന് സർ പദവി സമ്മാനിച്ചു. ബ്രിട്ടീഷുകാർ ചാപ്ലിന് സർ പദവി നൽകുവാൻ 1931-ഇലും പിന്നീ‍ട് 1956-ഇലും ശ്രമിച്ചിരുന്നു. എങ്കിലും ബ്രിട്ടീഷ് പാർലമെന്റ് അംഗങ്ങൾ അമേരിക്കൻ സർക്കാരിനെ ഇത് പ്രകോപിപ്പിക്കുമോ എന്ന് ഭയന്നു. അമേരിക്കൻ പ്രസിഡന്റ് ആയിരുന്ന ജെ. എഡ്ഗാർ ഹൂവർ ചാപ്ലിനെ ഒരു കമ്യൂണിസ്റ്റ് എന്ന് വിളിച്ചിരുന്നു. അഡോൾഫ് ഹിറ്റ്ലറിനെ ചില ചിത്രങ്ങളിൽ ചാപ്ലിൻ കളിയാക്കിയ വിധമായിരുന്നു ഈ ധാരണയ്ക്കു കാരണം.

ചാർളി ചാപ്ലിന്റെ മരണം

ചാപ്ലിൻ 1977 ഡിസംബർ 25-നു (ക്രിസ്തുമസ് ദിനത്തിൽ) സ്വിറ്റ്സർലാന്റിൽ വെച്ച് അന്തരിച്ചു. 88-ആം വയസ്സിൽ ഒരു സ്ട്രോക്ക് വന്നായിരുന്നു മരണം. 1978 മാർച്ച് 1-നു ഒരു ചെറിയ പോളിഷ് സംഘം ചാപ്ലിന്റെ മൃതശരീരം മോഷ്ടിച്ചു. ചാപ്ലിന്റെ കുടുംബത്തിൽ നിന്നും പണം തട്ടുകയായിരുന്നു അവരുടെ ഉദ്ദ്യേശം. ഈ പദ്ധതി നടന്നില്ല. കുറ്റവാളികൾ പിടിക്കപ്പെട്ടു. 11 ആഴ്ചയ്ക്കു ശേഷം ജനീവ തടാകത്തിനു സമീപം ചാപ്ലിന്റെ മൃതശരീരം കണ്ടെടുത്തു. ഇങ്ങനെയുള്ള സംഭവങ്ങൾ ആവർത്തിക്കുന്നത് ഒഴിവാക്കാൻ ചാപ്ലിനെ കോൺക്രീറ്റിനു കീഴിൽ വീണ്ടും അടക്കം ചെയ്തു.

ചലച്ചിത്രങ്ങൾ

• 1914: മെയ്ക്കിങ് എ ലിവിങ്
• 1916: ദ് ഫ്ലോർ വാക്കർ
• 1916: ദ് ഫയർമാൻ
• 1916: ദ് വാഗബോണ്ട്
• 1916: വൺ എ.എം.
• 1916: ദ് കൌണ്ട്
• 1916: ദ് പാൺഷോപ്പ്
• 1916: ബിഹൈന്റ് ദ് സ്ക്രീൻ
• 1916: ദ് റിങ്ക്
• 1917: ഈസി സ്റ്റ്ട്രീറ്റ്
• 1917: ദ് ക്യൂർ
• 1917: ദ് ഇമിഗ്രന്റ്
• 1917: ദ് അഡ്വെഞ്ചുറർ
• 1918: എ ഡോഗ്സ് ലൈഫ്
• 1918: ദ ബോണ്ട്‌
• 1918: ഷോൾഡർ ആർമ്സ്
• 1919: സണ്ണിസൈഡ്
• 1919: എ ഡേയ്സ് പ്ലെഷർ
• 1921: ദ കിഡ്
• 1921: ദ് ഐഡിൽ ക്ലാസ്
• 1922: പേയ് ഡേ
• 1923: ദ് പിൽഗ്രിം
• 1925: ദ് ഗോൾഡ് റഷ്
• 1928: ദ സർക്കസ്
• 1931: സിറ്റി ലൈറ്റ്സ്
• 1936: മോഡേൺ ടൈംസ്
• 1940: ദ് ഗ്രേറ്റ് ഡിക്ടേറ്റർ
• 1947: മോൺസ്യൂർ വെർഡോ
• 1952: ലൈംലൈറ്റ്
• 1957: എ കിങ് ഇൻ ന്യൂയോർക്ക്‌

വിവാദങ്ങൾ (1939–1952)

ദി ഗ്രേറ്റ് ഡിക്റ്റേറ്റർ

1940-കളിൽ ഇദ്ദേഹം ധാരാളം വിവാദങ്ങളിൽ പെടുകയുണ്ടായി. സ്വകാര്യജീവിതത്തിലും സിനിമകളിലും വിവാദങ്ങ‌ളുണ്ടായി. ഇവ അമേരിക്കയിൽ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രശസ്തി ഇടിയാൻ കാരണമായി. തന്റെ രാഷ്ട്രീയനിലപാടുകൾ പ്രദർശിപ്പിക്കുന്നതിൽ കാണിച്ച ധൈര്യമായിരുന്നു ആദ്യവിവാദത്തിന്റെ കാരണം. 1929 മുതൽ അന്താരാഷ്ട്ര തലത്തിൽ ഫാസിസം തലപൊക്കിയതും സൈനികാടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള ദേശീയത പലയിടങ്ങളിലും നിലവിൽ വന്നതും ഇദ്ദേഹത്തെ വളരെ അസ്വസ്ഥനാക്കുകയുണ്ടായി.[2] ഈ വിഷയങ്ങൾ തന്റെ സിനിമകളിൽ നിന്ന് ഒഴിച്ചുനിർത്താൻ കഴിയുകയില്ല എന്ന് ചാപ്ലിനു തോന്നി. "അഡോൾഫ് ഹിറ്റ്ലറെപ്പോലുള്ള ഒരു ഭീകരസത്വം ഭ്രാന്ത് ഇളക്കിവിടുമ്പോൾ സ്ത്രൈണമായ ചാപല്യങ്ങൾക്കു കീഴടങ്ങുകയോ പ്രണയത്തെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുകയോ ചെയ്യാൻ എനിക്ക് എങ്ങനെ സാധിക്കും?"[3] എന്നായിരുന്നു ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ നിലപാട്. ഇദ്ദേഹം ദ ഗ്രേറ്റ് ഡിക്റ്റേറ്റർ— എന്ന "ആക്ഷേപഹാസ്യപരമായ ആക്രമണമാണ് ഫാസിസത്തിനെതിരേ" അഴിച്ചുവിട്ടത്. ഇതായിരുന്നു ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ "ഏറ്റവും കൂടുതൽ രാഷ്ട്രീയം നിറഞ്ഞ സിനിമ".[4] ഹിറ്റ്ലറും ചാപ്ലിനും തമ്മിൽ സാമ്യതകളുണ്ടായിരുന്നു. ഇവർ നാലു ദിവസം വ്യത്യാസത്തിലായിരുന്നു ജനിച്ചത്. സമാനമായ സാഹചര്യങ്ങളിലായിരുന്നു ഇവർ വളർന്നതും. ചാപ്ലിന്റെ കഥാപാത്രമായ ട്രാമ്പിനും ഹിറ്റ്ലറിനും ഒരേപോലുള്ള ടൂത്ത്ബ്രഷ് മീശയായിരുന്നു ഉണ്ടായിരുന്നത്. ഈ സാമ്യമായിരുന്നു ചാപ്ലിന്റെ കഥയുടെ അടിസ്ഥാനം.[5]

ചാപ്ലിൻ അഡോൾഫ് ഹിറ്റ്ലറിനെതിരേ ദി ഗ്രേറ്റ് ഡിക്റ്റേറ്റർ (1940) എന്ന ചലച്ചിത്രത്തിൽ നടത്തുന്ന ആക്ഷേപഹാസ്യാനുകരണം.

രണ്ടു വർഷമാണ് ഈ ചലച്ചിത്രത്തിന്റെ സ്ക്രിപ്റ്റ് തയ്യാറാക്കാനായി ചാപ്ലിൻ ചിലവഴിച്ചത്.[6] 1939 സെപ്റ്റംബറിൽ ചിത്രം ഷൂട്ട് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി.[7] തന്റെ സിനിമയി ശബ്ദം ഉൾപ്പെടുത്താൻ ചാപ്ലിൻ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. മറ്റു മാർഗ്ഗങ്ങളില്ലാത്തതുകൊണ്ടു മാത്രമല്ല, രാഷ്ട്രീയ സന്ദേശം നൽകുവാൻ ഏറ്റവും നല്ല ഉപാധി ഇതാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയതുകൊണ്ടുകൂടിയായിരുന്നു ഇത്.[8] ഹിറ്റ്ലറെ സംബന്ധിച്ച് ഒരു കോമഡി ചലച്ചിത്രം നിർമ്മിക്കുന്നത് വിവാദപരമായാണ് കണക്കാക്കപ്പെട്ടത്. ചാപ്ലിന്റെ സാമ്പത്തികസ്വാതന്ത്ര്യം ഈ അപായസാദ്ധ്യതയെ കണക്കിലെടുക്കാതിരിക്കാൻ അദ്ദേഹത്തെ സഹായിച്ചു.[9] "ഹിറ്റ്ലറെ പുച്ഛിച്ച് ആൾക്കാർ ചിരിക്കാൻ വേണ്ടി മുന്നോട്ടു പോകാൻ തന്നെ ഞാൻ ഉറച്ച തീരുമാനമെടുത്തിരുന്നു" എന്ന് അദ്ദേഹം പിന്നീടെഴുതുകയുണ്ടായി.[10][note 1] ട്രാമ്പിനെ ഈ ചലച്ചിത്രത്തിൽ ഉപേക്ഷിച്ച് അതിനു പകരം ഒരു ജൂതമതക്കാരനായ ബാർബറായാണ് ചാപ്ലിൻ അഭിനയിച്ചത്. വേഷം സാമ്യമുള്ളതായിരുന്നു. നാസി പാർട്ടിയുടെ വിശ്വാസം ചാപ്ലിൻ ഒരു ജൂതനാണെന്നായിരുന്നു എന്നത് ഇവിടെ പ്രസ്താവ്യമാണ്. [note 2] ഈ ചലച്ചിത്രത്തിൽ ഇരട്ടവേഷമായിരുന്നു ചാപ്ലിൻ ചെയ്തത്. "അഡിനോയിഡ് ഹൈങ്ക്ലെ" എന്ന ഡിക്റ്റേറ്ററായിരുന്നു രണ്ടാമത്തെ വേഷം. ഹിറ്റ്ലറുടെ "മെഗാലോമാനിയ, നാർസിസിസം, ഭരിക്കാനുള്ള വാഞ്ഛ, മനുഷ്യജീവനോടുള്ള പുച്ഛം" എന്നിവ ഈ വേഷം തുറന്നുകാട്ടുന്നു എന്ന് മെലാന്റ് നിരീക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ട്.[12]

ദി ഗ്രേറ്റ് ഡിക്റ്റേറ്റർ പൂർത്തിയാക്കാൻ ഒരു വർഷമെടുത്തു. 1940 ഒക്റ്റോബറിലാണ് ചലച്ചിത്രം റിലീസ് ചെയ്തത്.[13] ഈ കാലഘട്ടത്തിലെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ സാമ്പത്തികലാഭമുണ്ടാക്കിയ ചലച്ചിത്രങ്ങളിലൊന്നായിരുന്നു ഇത്.[14] നല്ല ചലച്ചിത്രമാണെങ്കിലും ചിത്രത്തിന്റെ അന്ത്യം ശരിയായില്ല എന്നായിരുന്നു പൊതു അഭിപ്രായം.[15] ചലച്ചിത്രം അവസാനിച്ചത് ചാപ്ലിന്റെ ആറു മിനിട്ട് നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന ഒരു പ്രസംഗത്തോടെയായിരുന്നു.[16] ഈ പ്രസംഗത്തിൽ കാമറയുടെ നേരേ നോക്കി തന്റെ രാഷ്ട്രീയനിലപാടുകൾ പറയുകയായിരുന്നു ചാപ്ലിൻ ചെയ്തത്.[17] ഇന്നും ഈ പ്രസംഗം ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടുന്നുണ്ട്.[18] ചാപ്ലിന്റെ പ്രശസ്തിക്ക് ഇടിവുതട്ടിത്തുടങ്ങിയത് ഇതോടെയാണെന്ന് മെലാൻഡ് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു.[19] ദി ഗ്രേറ്റ് ഡിക്റ്റേറ്റർ എന്ന ചലച്ചിത്രത്തിന് അഞ്ച് അക്കാഡമി അവാർഡ് നാമനിർദ്ദേശങ്ങൾ ലഭിച്ചു.[20]

ജോവാൻ ബാരി പിതൃത്വ കേസും ഊന ഓനീലും

ജോവാൻ ബാരി എന്ന നടിയുമായി ചാപ്ലിനുണ്ടായിരുന്ന ഹ്രസ്വമായ ഒരു ബന്ധം ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ധാരാളം സമയം നിയമനടപടികളിലൂടെ നഷ്ടമാകുന്നതിന് വഴിവച്ചു. ഇദ്ദേഹത്തിനെതിരായ ധാരാളം വാർത്തകൾ വരുന്നതിനും ഇത് കാരണമായി.[21] 1941 മേയ് മാസത്തിൽ ചാപ്ലിൻ ബാരിയുമായി തന്റെ സ്റ്റുഡിയോയുടെപേരിൽ ഒരു കരാറിലേർപ്പെട്ടു.[22] ഇവർ തമ്മിലുള്ള ബന്ധവും ഈ സമയത്താണ് തുടങ്ങിയത്.[22] ഒരു വർഷത്തിനു ശേഷം ഈ കരാർ റദ്ദാക്കപ്പെട്ടു. പക്ഷേ ഇവർ തമ്മിലുള്ള ബന്ധം അവസാനിച്ചോ എന്നത് വ്യക്തമല്ല.[23] 1942 ഡിസംബറിൽ ബാരി രണ്ടുതവണ ചാപ്ലിന്റെ ബെവർലി ഹിൽസിലെ വീട്ടിൽ അതിക്രമിച്ചുകയറി. [note 3] 1943 ജനുവരി 1-ന് ബാരിയെ വഴിയിൽ ലക്ഷ്യമില്ലാതെ നടന്നതിന് അറസ്റ്റ് ചെയ്തു. [note 4] ബെവർലി ഹിൽസ് വിട്ടുപോകണമെന്നായിരുന്നു കോടതി ഉത്തരവ്. ബാരി ന്യൂ യോർക്കിലേയ്ക്ക് പോയെങ്കിലും ക്ഷണിക്കാതെ മേയ് മാസത്തിൽ ചാപ്ലിന്റെ വീട്ടിലേയ്ക്ക് തിരികെ വന്നു. താൻ ഗർഭിണിയാണെന്നും കുട്ടിയുടെ പിതാവ് ചാപ്ലിനാണെന്നാണ് തന്റെ വിശ്വാസമെന്നുമാണ് അവർ അവകാശപ്പെട്ടത്. ചാപ്ലിൻ പോലീസിനെ വിളിക്കുകയും കോടതി ഉത്തരവ് ലംഘിച്ചതിന് ബാരിയെ അറസ്റ്റ് ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. താനാണ് പിതാവെന്ന അവകാശവാദം ചാപ്ലിൻ തള്ളിക്കളഞ്ഞു. ബാരി ഇക്കാര്യം പത്രക്കാരോട് പറയുകയും 1943 ജൂൺ 3-ന് ചാപ്ലിനെതിരേ കേസ് ഫയൽ ചെയ്യുകയും ചെയ്തു.[22]

ബാരിയുടെ കുട്ടി ജനിക്കുന്നതുവരെ കേസുമായി മുന്നോട്ടുപോകേണ്ടതില്ല എന്ന് ചാപ്ലിനും ബാരിയും തീരുമാനിച്ചു. രക്തഗ്രൂപ്പ് പരിശോധനയിലൂടെ കുട്ടി ചാപ്ലിന്റേതാവാൻ സാദ്ധ്യതയുണ്ടോ എന്ന് പരീക്ഷിക്കുകയായിരുന്നു ലക്ഷ്യം.[25] പക്ഷേ ബാരി കേസ് കൊടുത്തയുടൻ തന്നെ ഫെഡറൽ അധികൃതർ കേസിൽ താല്പര്യമെടുത്തു.[26] 1944 ഫെബ്രുവരിയിൽ ചാപ്ലിനെതിരേ മൂന്ന് കേസുകൾ ചാർജ്ജ് ചെയ്യപ്പെട്ടു. മൂന്നെണ്ണം ബാരിയുടെ അറസ്റ്റ് നടക്കുന്നതിൽ നിന്ന് തടഞ്ഞതിനും ഒരെണ്ണം ലൈംഗികാവശ്യങ്ങൾക്കായി സ്ത്രീകളെ സംസ്ഥാനാതിർത്തി കടത്തുന്നതിനെതിരേയുമായിരുന്നു. [note 5] കുറ്റവാളിയാണെന്ന് കണ്ടെത്തുകയാണെങ്കിൽ ചാപ്ലിന് 23 വർഷത്തെ തടവുശിക്ഷ ലഭിക്കാൻ സാദ്ധ്യതയുണ്ടായിരുന്നു.[28] ആദ്യ മൂന്ന് കുറ്റാരോപണങ്ങളിൽ തെളിവില്ലാത്തതിനാൽ വിചാരണ നടന്നില്ല. പക്ഷേ നാലാമത്തെ കുറ്റാരോപണം സംബന്ധിച്ച കേസിലെ വിചാരണ 1944 മാർച്ച് ഇരുപത്തൊന്നിന് ആരംഭിച്ചു. ഏപ്രിൽ നാലിന് ചാപ്ലിൻ കുറ്റവിമുക്തനാക്കപ്പെട്ടു.[27]

ചാർലി ചാപ്ലിനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ നാലാമത്തെ ഭാര്യ ഊന ഒനീലും 1944-ൽ. ഇവർ തമ്മിലുള്ള 36 വർഷത്തെ പ്രായവ്യത്യാസം വിവാദമുണ്ടാക്കിയിരുന്നു. ഇവർ ചാപ്ലിന്റെ മരണം വരെ വിവാഹിതരായി തുടർന്നു. ഇവർക്ക് എട്ടു കുട്ടികളുണ്ടായിരുന്നു.

ചാപ്ലിനെതിരേയുള്ള ഫെഡർ ഭരണകൂടത്തിന്റെ കുറ്റാരോപണം പരാജയപ്പെട്ടുവെങ്കിലും പിതൃത്വ കേസ് അപ്പോഴും തീർപ്പായിരുന്നില്ല. ബാരിയുടെയും ചാപ്ലിന്റെയും കുട്ടിയായ കരോൾ ആന്റെയും രക്തഗ്രൂപ്പുകൾ പരിശോധിച്ചതിൽ ചാപ്ലിൻ കുട്ടിയുടെ പിതാവല്ല എന്നാണ് തെളിഞ്ഞത്. [note 6] എങ്കിലും ബാരി കോടതിയിൽ പോകാൻ തീരുമാനമെടുത്തു. 1944 ഡിസംബർ 19-ന് വിചാരണ തുറ്റങ്ങി.[29] ആദ്യ വിചാരണയിൽ ജൂറി ചാപ്ലിനനുകൂലമായിരുന്നുവെങ്കിലും തീരുമാനമെടുക്കാനുള്ള ഭൂരിപക്ഷമില്ലായിരുന്നു.[29] പുതിയ ജൂറിയുമായി പുതിയ വിചാരണ വേണമെന്ന് ബാരിയുടെ അഭിഭാഷകൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. 1945 ഏപ്രിൽ 12-ന് രണ്ടാമത്തെ വിചാരണ തുടങ്ങി.[29] രക്തഗ്രൂപ്പ് പരിശോധന തെളിവായി സ്വീകരിക്കാൻ പാടില്ല എന്ന് രണ്ടാമത്തെ വിചാരണയിൽ നിഷ്കർഷിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. ഏപ്രിൽ 17-ന് ചാപ്ലിനാണ് അച്ഛനെന്ന് ജൂറി തീരുമാനിച്ചു. ആഴ്ച്ചയിൽ $75 വീതം കുട്ടിയുടെ ചിലവിനായി നൽകാൻ കോടതിവിധിയുണ്ടായി കാരോൾ ആൻ 21 വയസ്സ് തികയുന്നതുവരെ ഇത് തുടരണമായിരുന്നു. പുതിയ വിചാരണ നടത്താൻ പാടില്ല എന്നും തീരുമാനമുണ്ടായി.[29] മാദ്ധ്യമങ്ങളിൽ ചാപ്ലിന് തീരെ അനുകൂലനിലപാടല്ല കാണപ്പെട്ടത്. [note 7]

പിതൃത്വ കേസ് ഫയൽ ചെയ്ത് രണ്ടാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ചാപ്ലിൻ തന്റെ പുതിയ കണ്ടുപിടിത്തമായ ഊന ഓനീലിനെ വിവാഹം കഴിച്ചതായി വെളിപ്പെടുത്തപ്പെട്ടു. ഊനയ്ക്ക് 18 വയസ്സായിരുന്നു പ്രായം.[31] അപ്പോൾ 54 വയസ്സുണ്ടായിരുന്ന ചാപ്ലിനെ ഊനയെ പരിചയപ്പെടുത്തിയത് ഒരു ഫിലിം ഏജന്റായിരുന്നു. ഏഴുമാസം മുൻപായിരുന്നു ഇത്.[32] തന്റെ ആത്മകഥയിൽ ഊനയുമായി കണ്ടുമുട്ടിയതായിരുന്നു തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും സന്തോഷകരമായ നിമിഷം എന്നായിരുന്നു വിവരിച്ചത്. യഥാർത്ഥ പ്രേമം താൻ കണ്ടെത്തിയതായും അദ്ദേഹം പ്രസ്താവിക്കുകയുണ്ടായി.[33] ചാപ്ലിന്റെ മകൻ ചാൾസ് ജൂനിയർ വിവരിച്ചത് ഊന തന്റെ പിതാവിനെ ആരാധിച്ചിരുന്നു എന്നാണ്.[34] ചാപ്ലിന്റെ മരണം വരെ ഇവർ വിവാഹിതരായി തുടർന്നു. 18 വർഷം കൊണ്ട് ഇവർക്ക് 8 കുട്ടികളുണ്ടായി.[35]

മോൺസിയർ വെർദും രാഷ്ട്രീയപ്രശ്നങ്ങളും

മോൺസിയർ വെർദ് (1947), ഒരു തുടർ കൊലപാതകിയെപ്പറ്റിയുള്ള ഇരുണ്ട കോമഡിയായിരുന്നു. ഇത് ചാപ്ലിന്റെ അതുവരെയുള്ള ചലച്ചിത്രങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള വലിയ മാറ്റമായിരുന്നു. ചാപ്ലിനെതിരായ അഭിപ്രായം ചിത്രത്തിന്റെ റിലീസ് സമയത്ത് രൂഷമായതിനാൽ അമേരിക്കയിൽ ചിത്രം ഒരു പരാജയമായിരുന്നു.

ബാരി വിചാരണയ്ക്കുശേഷം ചാപ്ലിൻ മോൺസിയർ വെർദ് എന്ന തന്റെ ചലച്ചിത്രത്തിന്റെ പ്രവർത്തനം 1946 മേയ് മാസത്തിൽ ആരംഭിച്ചു.[36] ഒന്നാം ലോകമഹായുദ്ധസമയത്ത് ഫ്രാൻസിൽ ഹെൻട്രി ഡെസിറെ ലാൻഡ്രു നടത്തിയ കൊലപാതകങ്ങളെ അവലംബമാക്കിയായിരുന്നു ചലച്ചിത്രം നിർമിച്ചത്.[37] ഒരു ഫ്രഞ്ച് ബാങ്ക് ഗുമസ്തനായ വെർദ് തന്റെ ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ട ശേഷം ധനികവിധവകളെ വിവാഹം ചെയ്ത് കൊലപ്പെടുത്തുന്നതാണ് ചലച്ചിത്രത്തിന്റെ ഇതിവൃത്തം. തന്റെ കുടുംബം പുലർത്താനായിരുന്നു കൊലപാതകങ്ങൾ. ഓർസൺ വെൽസിന്റെതായിരുന്നു ചലച്ചിത്രത്തിന്റെ ആശയം. ചാപ്ലിനെ നായകനാക്കാനായിരുന്നു വെൽസിന്റെ താല്പര്യമെങ്കിലും വെൽസിന്റെ പക്കൽ നിന്ന് അവകാശം വാങ്ങി ചിത്രം ചാപ്ലിൻ തന്നെ സംവിധാനം ചെയ്യുകയായിരുന്നു.[37] ഈ ചിത്രത്തിലും ചാപ്ലിൻ തന്റെ രാഷ്ട്രീയ നിലപാടുകൾ വ്യക്തമാക്കിയിരുന്നു. വെർദിന്റെ കുറ്റങ്ങൾ ഒരു ബിസിനസ് സംരംഭമായി താരതമ്യം ചെയ്യുന്നുണ്ട്. കോടതിവിചാരണയിൽ താൻ ചെയ്ത ചില കൊലപാതകങ്ങളിൽ ശ്രദ്ധ ചെലുത്തുകയും രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള യുദ്ധങ്ങൾ മൂലം വളരെയധികം ആൾക്കാർ മരിക്കുന്നത് പരിഗണിക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനെ വെർദ് വിമർശിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. "ഒരു കൊലപാതകം ഒരു വില്ലനെ സൃഷ്ടിക്കുന്നു... ദശലക്ഷങ്ങളെ കൊന്നാലോ ഒരു ധീരനായകനുണ്ടാകുന്നു. എണ്ണത്തിലാണ് കാര്യം സുഹൃത്തേ" എന്നാണ് ഒരു പ്രസ്താവന.[38]

മൂന്നുമാസം കൊണ്ട് മോൺസിയർ വെർദിന്റെ ചിത്രീകരണം പൂർത്തിയായി. 1947 മാർച്ച് മാസത്തിൽ ചിത്രം പുറത്തിറങ്ങി.[39][40] ചിത്രം സാമ്പത്തികമായി പരാജയപ്പെടുകയാണുണ്ടായത്.[39] കമ്യൂണിസ്റ്റാണെന്ന ആരോപണവും ബാരി കേസുമായി ബന്ധപ്പെട്ടുണ്ടായ പൊതുജനാഭിപ്രായവുമാണ് ചിത്രത്തിന്റെ പരാജയത്തിന്റെ പ്രധാന കാരണങ്ങൾ. രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധസമയത്ത് ചാപ്ലിൻ രാഷ്ട്രീയപ്രവർത്തനങ്ങളിൽ ഏർപ്പെട്ടിരുന്നു. സോവിയറ്റ് യൂണിയനുമായിച്ചേർന്ന് ജർമനിക്കെതിരേ രണ്ടാം യുദ്ധമുഖം തുറക്കുന്നതിനായി ഇദ്ദേഹം വാദിച്ചിരുന്നു.[41] ജർമനിയിൽ നിന്ന് അഭയാർത്ഥികളായി വന്ന പലരും ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ സുഹൃത്തുക്കളായിരുന്നു. ഇവരിൽ പലരും കമ്യൂണിസ്റ്റ് ബന്ധം ആരോപിക്കപ്പെട്ടവരോ ബന്ധമുള്ളവരോ ആയിരുന്നു.[41] അമേരിക്കൻ കോൺഗ്രസ്സും ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കുകയുണ്ടായി. എഫ്.ബി.ഐ ചാപ്ലിൻ ദേശീയസുരക്ഷയ്ക്ക് ഒരു ഭീഷണിയാകാൻ സാദ്ധ്യതയുണ്ടെന്ന് 1947-ൽ പ്രസ്താവിച്ചിരുന്നു.[42][note 8] ഗോസിപ്പെഴുതുന്ന കോളമിസ്റ്റുകൾക്ക് എഫ്.ബി.ഐ. ഇദ്ദേഹത്തെപ്പറ്റിയുള്ള വിവരങ്ങൾ ചോർത്തി നൽകിയിരുന്നു.[45]

മോൺസിയർ വെർദ് രണ്ടാമത് റിലീസ് ചെയ്തുവെങ്കിലും അത് ആദ്യത്തെ പ്രാവശ്യത്തേക്കാൾ മെച്ചമായിരുന്നില്ല. വിദേശത്ത് ഈ ചലച്ചിത്രം ഒരു വിജയമായിരുന്നു.[46]

ലൈംലൈറ്റും പ്രവാസി ജീവിതവും

ലൈംലൈറ്റ് (1952) ചാപ്ലിന്റെ ഏറ്റവും ഗൗരവമുള്ള ചലച്ചിത്രമായിരുന്നു. ഇത് ആത്മകഥാപരവുമായിരുന്നു. കാല്വെറോ എന്ന ചാപ്ലിൻ കഥാപാത്രം ഒരു പഴയ മ്യൂസിക് ഹാൾ താരമായിരുന്നു. (ചലച്ചിത്രത്തിൽ ഒരു ട്രാമ്പ് കൊമേഡിയനായാണ് ഇദ്ദേഹത്തെ വിവരിക്കുന്നത്) പ്രശസ്തി നഷ്ടപ്പെടുന്നതിനോട് ഈ കഥാപാത്രം പ്രതികരിക്കുന്നതാണ് ഇതിവൃത്തം.

മോൺസിയർ വെർദിന്റെ പരാജയത്തിനു ശേഷവും വർഷങ്ങളോളം ചാപ്ലിൻ രാഷ്ട്രീയരംഗത്ത് സജീവമായി പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നു. [note 9] തന്റെ അടുത്ത പദ്ധതിയിൽ പക്ഷേ അദ്ദേഹം രാഷ്ട്രീയം ഉൾപ്പെടുത്തിയില്ല. ഇത് പരാജയപ്പെട്ട ഒരു ഹാസ്യകലാകാരന്റെ ജീവിതത്തെപ്പറ്റിയുള്ള നോവലായിരുന്നു.[47] ഇത് പ്രസിദ്ധീകരിക്കാനുദ്ദേശിച്ചുള്ളതായിരുന്നില്ല. തന്റെ അടുത്ത ചലച്ചിത്രത്തിന്റെ ആധാരം ഈ നോവലായിരുന്നു. ലൈംലൈറ്റ് എന്ന ഈ ചിത്രം തന്റെ വിരമിക്കലിനു മുൻപുള്ള അവസാനചിത്രമായാണ് ചാപ്ലിൻ ഉദ്ദേശിച്ചതെന്നാണ് ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ പുത്രൻ ചാൾസ് ജൂനിയർ അഭിപ്രായപ്പെട്ടത്.[48]

ലൈംലൈറ്റിൽ ആത്മകഥാപരമായ ഒരുപാട് അംശങ്ങളുണ്ട്. തന്റെ കുട്ടിക്കാലവും മാതാപിതാക്കളുടെ ജീവിതവും അമേരിക്കയിലെ തന്റെ പ്രശസ്തി നഷ്ടപ്പെട്ടതും ഇതിൽ പ്രതിപാദിക്കുന്നുണ്ട്.[49] അഭിനേതാക്കളിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുടുംബാംഗങ്ങൾ ധാരാളം പേരുണ്ടായിരുന്നു. ഏറ്റവും മൂത്ത അഞ്ച് കുട്ടികളും തന്റെ അർത്ഥസഹോദരനും (വീലർ ഡൈലൻ) ചിത്രത്തിൽ അഭിനയിച്ചിരുന്നു.[48] 1951 നവംബറിൽ ചലച്ചിത്രനിർമ്മാണം തുടങ്ങി. ചാപ്ലിൻ കഴിഞ്ഞ മൂന്നുവർഷം ഈ ചിത്രത്തിന്റെ കഥയുടെ പണിപ്പുരയിലായിരുന്നു.[50] തന്റെ മുൻ ചലച്ചിത്രങ്ങളേക്കാൾ കൂടുതൽ ഗൗരവമുള്ള രീതിയിലായിരുന്നു ചിത്രം തയ്യാറാക്കിയത്.[51] ആദ്യ സീൻ മുതൽ തന്നെ ചലച്ചിത്രം ഒരു കോമഡിയല്ല എന്ന കാര്യം പ്രേക്ഷകർക്ക് മനസ്സിലാവുമായിരുന്നുവെന്നാണ് സൈമൺ ലൗവിഷ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടത്..[52] ബസ്റ്റർ കീറ്റൻ എന്ന നിശ്ശബ്ദസിനിമകളിലെ താരത്തെ ചാപ്ലിൻ ഈ ചിത്രത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. ചാപ്ലിനും കീറ്റണും (നിശ്ശബ്ദ ചലച്ചിത്രങ്ങളിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഹാസ്യതാരങ്ങൾ) ഒരുമിച്ച് സ്ക്രീനിൽ വന്ന ആദ്യ സിനിമയായിരുന്നു ഇത്.[53]

ഈ ചലച്ചിത്രത്തിന്റെ പ്രിമിയർ ലണ്ടനിലാണ് നടത്തിയത്. കഥ നടക്കുന്നത് ലണ്ടനിലായിരുന്നു.[54] ഇതിനായി അമേരിക്ക വിട്ടപ്പോൾ താൻ തിരിച്ചുവരാൻ സാദ്ധ്യതയില്ല എന്ന തോന്നലുണ്ടായതായി അദ്ദേഹം സുഹൃത്ത് ടിം ഡുറാന്റിനോട് പറഞ്ഞിരുന്നു.[55] 1952 സെപ്റ്റംബർ 18-ന് ഇദ്ദേഹം ക്വീൻ എലിസബത്ത് എന്ന കപ്പലിൽ ന്യൂ യോർക്കിൽ നിന്ന് ബ്രിട്ടനിലേയ്ക്ക് തിരിച്ചു.[56] അടുത്ത ദിവസം അറ്റോർണി ജനറൽ ജെയിംസ് പി. മക്ഗ്രാനെറി അമേരിക്കയിലേയ്ക്ക് തിരിച്ചുവരാനുള്ള ചാപ്ലിന്റെ അനുമതി റദ്ദാക്കി. തന്റെ രാഷ്ട്രീയ നിലപാടുകളെക്കുറിച്ചും സദാചാര സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ചും ഒരു അഭിമുഖത്തിനു തയ്യാറായാൽ മാത്രമേ അമേരിക്കയിൽ തിരിച്ചെത്താൻ അനുവദിക്കൂ എന്നും അദ്ദേഹം പ്രസ്താവിച്ചു.[56] ഇതെത്തുടർന്ന് അമേരിക്കയുമായുള്ള ബന്ധം വിഛേദിക്കാൻ ചാപ്ലിൻ തീരുമാനിച്ചു.

"ദുഃഖം നിറഞ്ഞ ആ രാജ്യത്ത് ഞാൻ തിരിച്ചു പ്രവേശിക്കുമോ ഇല്ലയോ എന്നത് എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം പ്രാധാന്യമില്ലാത്ത കാര്യമായിരുന്നു. വെറുപ്പ് നിറഞ്ഞ ആ അന്തരീക്ഷത്തെ ഞാൻ എത്ര വേഗം ഉപേക്ഷിക്കുമോ അത്രയും നല്ലത് എന്ന് അവരോട് പറയണമെന്നെനിക്കുണ്ടായിരുന്നു. അമേരിക്കയുടെ സദാചാര നാട്യവും അധിക്ഷേപങ്ങളും ഞാൻ മടുത്തുകഴിഞ്ഞിരുന്നു."[57]

തന്റെ സ്വത്തുകളെല്ലാം അമേരിക്കയിലായിരുന്നതിനാൽ ഈ സംഭവത്തെപ്പറ്റി എന്തെങ്കിലും എതിരായി പത്രങ്ങളോട് പറയാൻ ചാപ്ലിൻ വിസമ്മതിച്ചു.[58] ഈ സംഭവം വലിയ ജനശ്രദ്ധ നേടി.[59] ചാപ്ലിനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചലച്ചിത്രത്തിനും യൂറോപ്പിൽ മികച്ച സ്വീകരണമാണ് ലഭിച്ചത്. [note 10] അമേരിക്കയിൽ അദ്ദേഹത്തോടുള്ള എതിർപ്പ് തുടർന്നുപോന്നു. ലൈംലൈറ്റ് ധാരാളമാൾക്കാർ ബോയ്ക്കോട്ട് ചെയ്തു.[60] ചിത്രത്തിനെതിരായ പ്രചാരണം കാരണം മിക്ക സിനിമാ തിയേറ്റർ ശൃംഖലകളും ചിത്രം പ്രദർശിപ്പിക്കാൻ വിസമ്മതിച്ചു.[61] ചിത്രത്തിന് വിമർശകരിൽ നിന്ന് നല്ല അഭിപ്രായവും അമേരിക്കയിൽ ലഭിക്കുകയുണ്ടായി.[62]

കുറിപ്പുകളും അവലംബങ്ങളും

അവലംബങ്ങൾ

1. "Trivia for A Woman of Paris: A Drama of Fate (1923)". ഇന്റർനെറ്റ് മൂവി ഡാറ്റാബേസ്. Archived from the original on 2010-11-18. Retrieved 22 June 2007.
2. Robinson, p. 485; Maland, p. 159.
3. Chaplin, p. 386.
4. Maland, pp. 170.
5. Maland, p. 165; Louvish, p. 271; Robinson, p. 490; Larcher, p. 67.
6. Chaplin, p. 388.
7. Robinson, p. 496.
8. Maland, p. 165.
9. Maland, p. 164.
10. Chaplin, p. 387.
11. Robinson, pp. 154–155.
12. Maland, pp. 172–173.
13. Robinson, p. 505 for end of production; p. 507 for release.
14. Maland, pp. 169; 178–179.
15. Maland, p. 180.
16. Robinson, p. 504.
17. Louvish, p. 282.
18. Maland, p. 176.
19. Maland, pp. 178–179.
20. "The Great Dictator (1940) – Awards". Internet Movie Database. Retrieved 15 August 2012.
21. Maland, p. 197.
22. Maland, pp. 198–201.
23. Maland, p. 200: Maland writes that by the end of 1942, "the relationship had become extremely tenuous and sporadic, and by the end of December Chaplin wanted to be rid of the whole affair."
24. Maland, pp. 200–201.
25. Maland, p. 201.
26. Maland, p. 202.
27. Maland, pp. 204–205.
28. Maland, p. 215.
29. Maland, pp. 205–206.
30. Maland, pp. 207–213.
31. Louvish, p. 135, mentions the controversy generated by the marriage.
32. Chaplin, pp. 423–444 for meeting Oona;Robinson p. 670 gives a timeline showing that the couple met on 30 October 1942 and married on 16 June 1943 (in Carpinteria, California.
33. Chaplin, p. 423; p. 477.
34. Robinson, p. 519.
35. Robinson, pp. 671-675.
36. Robinson, p. 671–672
37. Robinson, p. 519–520
38. Robinson, pp. 530– 531
39. Maland, pp. 235–245
40. Robinson, pp. 536–537
41. Maland, pp. 253–258
42. Maland, pp. 258–273
43. Maland, pp. 265-266
44. Norton-Taylor, Richard (17 February 2012). "MI5 spied on Charlie Chaplin after FBI asked for help to banish him from US". The Guardian. London. Archived from the original on 2010-11-18. Retrieved 17 February 2012.
45. Maland, pp. 267–268
46. Maland, p. 250: According to Maland, the film grossed only $162,000 domestically, in contrast to $1,5 million internationally.
47. Robinson, pp. 549–570.
48. Maland, p. 293.
49. Maland, pp. 288–290; Robinson, pp. 551–552; Louvish, p. 312.
50. Louvish, p. 317.
51. Robinson, p. 562.
52. Louvish, p. 318.
53. Robinson, pp. 567–568.
54. Louvish, p. 326.
55. Robinson, p. 570.
56. Maland, p. 280.
57. Chaplin, p. 455.
58. Robinson, p. 573.
59. Louvish, p. 330.
60. Maland, pp. 295–298.
61. Maland, p. 307–311.
62. Louvish, pp. 330–331.

കുറിപ്പുകൾ

1. നാസി പാർട്ടിയുടെ ചെയ്തികളെപ്പറ്റി കൂടുതൽ അറിഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കിൽ താൻ ദ് ഗ്രേറ്റ് ഡിക്ടേറ്റർ നിർമ്മിക്കുകയില്ലായിരുന്നു എന്ന് ചാപ്ലിൻ പിന്നീട് പറയുകയുണ്ടായി.[6]
2. Speculation about Chaplin's racial origin existed from the earliest days of his fame, and it was often reported that he was a Jew. Research has uncovered no evidence of this, however, and when a reporter asked in 1915 if it was true, Chaplin responded, "I have not that good fortune." The Nazi Party believed that he was Jewish, and banned The Gold Rush on this basis. Chaplin responded by playing a Jew in The Great Dictator and announced, "I did this film for the Jews of the world." He thereafter refused to deny claims that he was Jewish, saying, "Anyone who denies this aspect of himself plays into the hands of the anti-Semites."[11]
3. Barry was carrying a handgun when she first broke into Chaplin's home on 23 December, and "held him [Chaplin] at gunpoint and threatened suicide". This lasted until the next morning, when Chaplin was able to get the gun from her.[24]
4. Barry had been unable to pay her hotel bills, and was found wandering the streets of Beverly Hills after taking overdose of barbiturates.[22]
5. According to the prosecutor, Chaplin had violated the act when he paid for Barry's trip to New York in October 1942, when he was also himself visiting the city. Both Chaplin and Barry agreed that they had met there briefly, and according to Barry, they had sexual intercourse.[27]
6. Carole Ann's blood group was B, Barry's A, and Chaplin's O.[29]
7. The prominent gossip columnist Hedda Hopper was particularly hostile towards Chaplin, which significantly affected his popular support.[30]
8. Chaplin had already attracted the attention of the FBI long before the 1940s, the first mention of him in their files being from 1922.[43] ജെ എഡ്ഗാർ ഹൂവർ ചാപ്ലിന്റെ പേരിൽ ഒരു സെക്യൂരിറ്റി ഇൻഡെക്സ് കാർഡ് തയ്യാറാക്കണമെന്ന് 1946 സെപ്റ്റംബറിൽ തന്നെ ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു. അടുത്ത വർഷമാണ് ഇതെപ്പറ്റി അന്വേഷണം ആരംഭിച്ചത്.[43] ബ്രിട്ടീഷ് രഹസ്യാന്വേഷണ സംഘടനയായ എം.ഐ.5 ഇതിൽ എഫ്.ബി.ഐ.യെ സഹായിച്ചിരുന്നു. ഫ്രാൻസിലോ കിഴക്കൻ യൂറോപ്പിലോ ആണ് ചാപ്ലിൻ ജനിച്ചതെന്നും അദ്ദേഹത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ പേര് ഇസ്രായേൽ തോർൺസ്റ്റീൻ എന്നാണെന്നുമുള്ള തെറ്റായ ആരോപണത്തെപ്പറ്റിയായിരുന്നു ഈ അന്വേഷണം.[44] കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുമായി ചാപ്ലിന് ബന്ധമെന്തെങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നതായി ബ്രിട്ടീഷ് അന്വേഷകർക്ക് വിവരമൊന്നും ലഭിച്ചില്ല.[44]
9. In November 1947, Chaplin asked Pablo Picasso to hold a demonstration outside the US embassy in Paris to protest the deportation proceedings of Hanns Eisler, and in December, he took part in a petition asking for the deportation process to be dropped.[41] In 1948, Chaplin supported the unsuccessful presidential campaign of Henry Wallace, and in 1949, he supported two peace conferences as well as signed a petition protesting the Peekskill incident.[41]
10. The London premiere of Limelight, on 16 October 1952, was attended by Princess Margaret, and five days later, the Chaplins also met Queen Elizabeth II.[56] Chaplin was similarly celebrated when he travelled to France and Italy later that year.[56]

സ്രോതസ്സുകൾ

• Bloom, Claire (1982). Limelight and After. London: Weidenfeld & Nicolson. ISBN 0-297-78051-4.
• Brownlow, Kevin (2010 [First published 2005]). The Search for Charlie Chaplin. London: UKA Press. ISBN 978-1-906796-24-3. {{cite book}}: Check |isbn= value: checksum (help); Check date values in: |year= (help)
• Chaplin, Charles (2003 [First published 1964]). My Autobiography. London: Penguin Classics. ISBN 0-141-01147-5. {{cite book}}: Check date values in: |year= (help)
• Cousins, Mark (2004). The Story of Film: An Odyssey. Pavilion Books. ISBN 978-1862055742.
• Epstein, Jerry (1988). Remembering Charlie. London: Bloomsbury. ISBN 0-7475-0266-8.
• Kuriyama, Constance B. (1992). "Chaplin's Impure Comedy: The Art of Survival". Film Quarterly. 45 (3). University of California Press: 26–38.
• Larcher, Jérôme (2011). Masters of Cinema: Charlie Chaplin. London: Cahiers du Cinéma. ISBN 978-2-8664-2606-4.
• Louvish, Simon (2010 [First published 2009]). Chaplin: The Tramp's Odyssey. London: Faber and Faber. ISBN 978-0-571-23796-2. {{cite book}}: Check |isbn= value: checksum (help); Check date values in: |year= (help)
• Lynn, Kenneth S. (1997). Charlie Chaplin and His Times. New York, NY: Simon & Schuster. ISBN 0-684-80851-X.
• Maland, Charles J. (1989). Chaplin and American Culture. Princeton, NJ: Princeton University Press. ISBN 0691028605.
• Mast, Gerald (1985 [First published 1981]). A Short History of the Movies: Third Edition. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-281462-1. {{cite book}}: Check date values in: |year= (help)
• McCaffrey, Donald W. (ed.) (1971). Focus on Chaplin. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall. ISBN 013-128207-7. {{cite book}}: |first= has generic name (help)
• Merlock Jackson, Kathy (2003). "Mickey and the Tramp: Walt Disney's Debt to Charlie Chaplin". The Journal of American Culture. 26 (1): 439–444.
• Raksin, David (1979). "Music Composed by Charles Chaplin: Auteur or Collaborateur?". Journal of the University Film Association. 31 (1). University of Illinois Press: 47–50. {{cite journal}}: Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help)
• Robinson, David (1986 [First published 1985]). Chaplin: His Life and Art. London: Paladin. ISBN 0-586-08544-0. {{cite book}}: Check date values in: |year= (help)
• Schickel, Richard (ed.) (2006). The Essential Chaplin – Perspectives on the Life and Art of the Great Comedian. Chicago: Ivan R. Dee. ISBN 1-56663-682-5. {{cite book}}: |first= has generic name (help)
• Schneider, Steven Jay (ed.) (2009). 1001 Movies You Must See Before You Die. London: Quintessence. ISBN 978-184403-680-6. {{cite book}}: |first= has generic name (help)
• Simmons, Sherwin (2001). "Chaplin Smiles on the Wall: Berlin Dada and Wish-Images of Popular Culture". New German Critique (84). Duke University Press: 3–34.
• Sklar, Robert (2001). Film: An International History of the Medium (Second edition). Prentice Hall. ISBN 978-0130340498.
• Thompson, Kristin (2001). "Lubitsch, Acting and the Silent Romantic Comedy". Film History. 13 (4). Indiana University Press: 390–408.
• Weissman, Stephen M. (1999). "Charlie Chaplin's Film Heroines". Film History. 8 (4). Indiana University Press: 439–445.
• Weissman, Stephen M. (2009). Chaplin: A Life. London: JR Books. ISBN 987-1-906779-50-4. {{cite book}}: Check |isbn= value: invalid prefix (help)