Uważany za jedną z największych gwiazd filmowych na świecie[1][2]. 10. najbardziej dochodowy aktor na świecie – filmy z jego udziałem zarobiły ponad 3,7 mld dol. w Stanów Zjednoczonych i ponad 10 mld dol. na całym świecie[3]. Wymieniony w księdze rekordów Guinnessa w 2012 jako najlepiej opłacany aktor na świecie, z zarobkami w wysokości 75 mln dol[4].
Urodził się 9 czerwca 1963 w Owensboro w stanie Kentucky[5]. Jest młodszym synem kelnerki Betty Sue i Johna Deppa seniora, urzędnika i inżyniera[6]. Ma starszego brata, Dana, oraz dwie przyrodnie siostry (z pierwszego małżeństwa matki), Debbie i Christy[5]. Rodzina Deppów jest pochodzenia niemieckiego i irlandzkiego[7]. W jednym z wywiadów Depp powiedział, że jego prababka pochodzi z plemienia Czirokezów bądź Krików[8][9].
W dzieciństwie zaprzyjaźnił się z Salem Jencą, z którym w późniejszych latach zagrał w serialu 21 Jump Street[10]. Kiedy miał siedem lat, wraz z rodziną przeniósł się z Kentucky do Miramar na Florydzie[11]. Po rozwodzie rodziców w 1978 pozostał z matką[12]. Był zbuntowanym nastolatkiem, m.in. dokonywał drobnych kradzieży w sklepie, palił papierosy, zażywał twarde narkotyki i samookaleczał się[13]. W 1979, po trzech latach nauki w liceum, porzucił szkołę, by skupić się na pracy zarobkowej i karierze muzycznej[14]. W młodości był zafascynowany motocyklistą-kaskaderem Evlem Knievlem i malarzem Vincentem van Goghiem[11].
Kariera muzyczna
W młodości marzył o karierze rockmana, był fanem zespołu Kiss i Iggy’ego Popa[15]. Kiedy miał 12 lat, matka kupiła mu jego pierwszą gitarę[16]. Na przełomie lat 80. i 90. był członkiem zespołów: Flame, Kids (z grupą supportował m.in. Bus Boysów i Billy’ego Idola) Rock City Angels oraz P (Pee)[17]. Choć zarabiał głównie dzięki graniu koncertów, to dorabiał, pracując m.in. jako telemarketer oraz sprzedawca piór i długopisów[18].
Dwukrotnie wziął udział w nagraniach z brytyjskim zespołem rockowym Oasis. Zagrał na gitarze w utworze „Fade In-Out”, który znalazł się na albumie pt. Be Here Now (1997), a także wziął udział w nagraniu piosenki „Fade Away (Warchild Version)”, która znalazła się na stronie B singla „Don't Go Away”. Wziął udział również w nagraniu coveraCarly Simon „You’re So Vain” na album Marilyna Mansona pt. Born Villain.
W 2000 napisał kilka piosenek dla Vanessy Paradis i nagrał partie gitarowe na jej albumie pt. Bliss, a także wyreżyserował teledyski do jej piosenek „Pourtant” i „Que fait la vie?”[19].
Za namową i pomocą Nicolasa Cage’a rozpoczął karierę aktorską[21]. Zadebiutował rolą Glena Lantza, chłopaka głównej bohaterki niskobudżetowego horroru Wesa CravenaKoszmar z ulicy Wiązów (1984)[22][23]. Po zagraniu w filmie podjął naukę aktorstwa w Loft Studio oraz zagrał kolejne role filmowe: Jacka w młodzieżowej komedii erotycznej George’a BowersaPrivate Resort (1985) i Donniego w telewizyjnym dreszczowcu Matthew ChapmanaSlow Burn (1986), jednak żadnej z tych produkcji nie wymienia w swojej oficjalnej filmografii[24]. Na potrzeby epizodycznej roli oddziałowego tłumacza Lernera w kasowym, brytyjsko-amerykańskim filmie Olivera Stone’aPluton (Platoon, 1987) o wojnie w Wietnamie odbył szkolenie żołnierza w amerykańskiej piechocie, jednak większość scen z jego udziałem i tak została wycięta podczas montażu[25].
Popularność i status idola młodzieży zdobył dzięki graniu głównej roli Toma Hansona, tajnego agenta policji pracującego in cognito w środowisku młodzieży licealnej, w serialu 21 Jump Street (1987–1989) emitowanym przez stację Fox; zarabiał 45 tys. dol. za nakręcenie jednego odcinka[26][23]. W tym okresie zaangażował się w kilka kampanii społecznych na rzecz zwalczania AIDS, pornografii i rasizmu, a także wyreżyserował dwa spoty telewizyjne dla organizacji pomagającej dzieciom zagrożonym przemocą w rodzinie i zaangażował się w działalność fundacji charytatywnej „Make a Wish”[27]. Na ekrany kin powrócił rolą Wade’a „Beksy” Walkera, zbuntowanego nastolatka, który popada w problemy z prawem, w cieszącym się uznaniem krytyki i widzów filmie Johna WatersaBeksa (1990) będącym satyrą na młodzież lat 50[28]. W 1991 wcielił się w postać Eddiego Rebela w teledysku do piosenki grupy Tom Petty and the Heartbreakers „Into the Great Wide Open”. Chcąc rozwijać karierę w kinie niezależnym, w latach 90. odrzucił propozycje zagrania głównych ról w komercyjnych filmach: Speed: Niebezpieczna prędkość, Wichry namiętności, Wywiad z wampirem, Thelma i Louise, Robin Hood: Książę złodziei i Speed Racer[29].
W kwietniu 1999 otrzymał francuską nagrodę Cezara za całokształt twórczości i wkład w rozwój kinematografii[43]. Za rolę Ichaboda Crane’a, młodego detektywa nowojorskiej policji, który próbuje wykorzystać nowoczesne metody dochodzeniowe podczas poszukiwań seryjnego mordercy, w horrorze Tima Burtona Jeździec bez głowy (1999) uzyskał entuzjastyczne recenzje i otrzymał Blockbuster Entertainment Award dla najlepszego aktora w filmie grozy oraz nominacje do Golden Satellite Award dla najlepszego aktora w komedii lub musicalu i nagrody Academy of Science Fiction, Fantasy and Horror Films dla najlepszego aktora[44]. W listopadzie 1999 odsłonił swoją gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles[45].
W 2002 przyjął propozycję wcielenia się w postać Jacka Sparrowa w superprodukcji Gore’a VerbinskiegoPiraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły (Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl, 2003), a występ w filmie okazał się największym sukcesem komercyjnym w karierze Deppa i zapewnił mu nagrodę aktorską Screen Actors’ Guild oraz nominację m.in. do Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego, Złotego Globu dla najlepszego aktora w musicalu lub komedii i nagrody Online Film Critics Society dla najlepszego aktora[51]. Depp wcielił się w szalonego kapitana pirackiego okrętu również w kolejnych częściach filmowej serii: Skrzynia umarlaka (Dead Man’s Chest, 2006), Na krańca świata (At World’s End, 2007), Na nieznanych wodach (On Stranger Tides, 2011) i Zemsta Salazara (Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales, 2017)[52]. W 2005 został umieszczony w pierwszej dziesiątce rankingu „100 najsławniejszych ludzi Ameryki” sporządzonym przez czasopismo „People”[53].
W 2017 wziął udział w nagraniu teledysków do dwóch piosenek Marilyna Mansona: „SAY10” i „Kill4Me”.
Wizerunek
U progu kariery aktorskiej nosił kolczyki w uszach i nastroszone włosy oraz zaczął się tatuować[59]. Ma kilka tatuaży na ciele, m.in. imię matki wpisane w kontur serca na lewym ramieniu i głowę indiańskiego wodza na prawym bicepsie, poza tym w trakcie związku z Winoną Ryder wytatuował sobie na prawym ramieniu napis „Winona Forever”, ale usunął go po rozstaniu z aktorką[60].
W 1988 został wybrany „jedną z najprzystojniejszych twarzy roku” w plebiscycie czasopisma „Rolling Stone” oraz jednym z „dziesięciu najseksowniejszych kawalerów roku” przez redakcję magazynu „US”[61]. W 2003 i 2009 redakcja czasopisma „People” ogłosiła go najseksowniejszym mężczyzną na świecie[62].
Życie prywatne
W 1983 poślubił piosenkarkę Lori Ann Allison, z którą rozwiódł się dwa lata później[63]. Był związany z aktorkami: Sherilyn Fenn (w latach 1987–1988), Jennifer Grey (1989) i Winoną Ryder (1989–1993, byli zaręczeni), a także z modelką Kate Moss (1994–1995)[64]. W latach 1998–2012 był związany z francuską piosenkarką i aktorką Vanessą Paradis, z którą ma córkę Lily-Rose Depp (ur. 27 maja 1999) i syna Johna Christophera „Jacka” Deppa III (ur. 9 kwietnia 2002)[65][66]. W 2015 ożenił się z aktorką Amber Heard[67], jednak już rok później para się rozwiodła[68]. Od 11 kwietnia do 1 czerwca 2022 toczyła się sprawa sądowa między byłymi małżonkami o wzajemne zniesławienie[69]. Ława przysięgłych orzekła, że strony wzajemne się zniesławiły, przyznając Deppowi 10,35 mln dol. odszkodowania, a Heard – 2 mln dol. odszkodowania[70][71][72][73].
Kilkukrotnie miał problemy z prawem, m.in. w 1989 i 1991 został aresztowany za wszczęcie bójek ze stróżami porządku, 13 września 1994 – za zdemolowanie pokoju w hotelu „The Mark” w Nowym Jorku, a w 1999 – za grożenie paparazzi[74].
W październiku 1995 za 2,3 mln dol. kupił posiadłość przy Sunset Boulevard w Los Angeles[77]. Pod koniec lat 90. kupił mieszkanie w Paryżu i – za 1 mln dol. – posiadłość w Saint Aygulf na Lazurowym Wybrzeżu oraz restaurację „Man Ray” przy Polach Elizejskich[78]. Jest posiadaczem trzech wysp na Bahamach i kolekcjonerem obrazów. Jest znany z działalności charytatywnej.