De vierde plaats hing af van de intercontinentale play-off tussen de nummer 4 van de CONCACAF en de winnaar van de OFC-groep. Hierin won Mexico het van Nieuw-Zeeland (5–1 thuis, 4–2 uit).
De loting voor de eerste drie rondes werd gebaseerd op de FIFA-ranglijst van maart 2011. De opzet van het kwalificatietoernooi was als volgt.[1]
Eerste ronde: de tien laagst genoteerde landen op de FIFA-ranglijst speelden om vijf plaatsen in de tweede ronde (15 juni – 12 juli 2011).
Tweede ronde: de vijf winnaars van de eerste ronde speelden met 19 landen, de nummers 7 t/m 25 van de FIFA-ranglijst in zes groepen van vier teams om zes plaatsen in de derde ronde (2 september 2011 – 15 november 2011)
Derde ronde: de zes groepswinnaars speelden met de top zes landen op de FIFA-ranglijst in drie groepen van vier teams. De nummers 1 en 2 van de groepen plaatsen zich voor de vierde ronde (8 juni 2012 – 16 oktober 2012).
Vierde ronde: De zes gekwalificeerde teams speelden in een groep. De nummers een, twee en drie plaatsen zich rechtstreeks voor de WK eindronde, de nummer vier kwalificeerde zich voor de play-off tegen de winnaar van de OFC-groep (6 februari 2013 – 15 oktober 2013).
Tijdens de loting in de eerste ronde werden er steeds twee van de 10 deelnemende landen aan elkaar gekoppeld. De twee aan elkaar gekoppelde landen speelden twee keer tegen elkaar, een uit- en thuiswedstrijd. De winnaars over twee wedstrijden kwalificeert zich voor de tweede ronde.
De wedstrijden in de eerste ronde vonden in juni en juli 2011 plaats.[4][5]
Bahama's wint met 10–0 over twee wedstrijden en kwalificeert zich voor de tweede ronde.
Tweede ronde
Hierin speelden de vijf winnaars van de eerste ronde met 19 landen (de nummers 7 t/m 25 van de FIFA-ranglijst) in zes groepen van vier teams. De loting vond plaats in Brazilië op 31 juli 2011. De groepswinnaars plaatsten zich voor de derde ronde. De wedstrijden werden tussen 2 september en 15 november gespeeld. Tussen haakjes de FIFA-ranking van maart 2011.
In vergelijking met het vorige WK plaatsten alleen drie van de twaalf zich niet voor de tweede ronde, Haïti en Trinidad en Tobago werden respectievelijk uitgeschakeld door Antigua en Barbuda en Guyana, Panama nam de plaats in van Suriname.
El Salvador had al voor de twee confrontaties met Suriname een ruime voorsprong van vijf punten, Suriname haalde slechts één punt tegen de Dominicaanse Republiek, terwijl El Salvador beide wedstrijden van de Dominicaanse Republiek won. De minimale kans op plaatsing voor Suriname ging verloren door een 1-3 nederlaag tegen El Salvador.[11]
Trinidad en Tobago was jarenlang een toonaangevend land in de Caribische sector, het plaatste zich de laatste drie toernooien steeds voor de finale-poule en zelfs in 2006 voor het eindtoernooi. Door een onverwachte nederlaag tegen Bermuda nam het internationaal weinig succesvolle Guyana na drie wedstrijden de leiding in de groep over. Na een late gelijkmaker van de Guyaan Shakes in de wedstrijd tegen Bermuda was Bermuda uitgeschakeld en had Guyana één punt voorsprong op Trinidad en Tobago. Voor 18.000 toeschouwers zorgde Guyana voor een hoogtepunt in de nationale voetbalhistorie door met 2-1 te winnen en zich te plaatsen voor de tweede ronde.[12]
De Bahama's trokken zich terug,[13] als reden noemde de voetbalbond het niet tijdig gereed komen van het nieuwe nationale stadion en de hoge kosten bij het verplaatsen van de thuiswedstrijden naar een locatie buiten de Bahama's. Panama won alle wedstrijden en plaatste zich zonder problemen voor de derde ronde.
Canada was de duidelijke favoriet in deze groep, na drie overwinningen volgde een gelijkspel thuis tegen dreumes Puerto Rico.[15] Enige concurrent de eilandengroep Saint Kitts en Nevis speelde drie keer gelijk en Canada had aan een 0-0 gelijkspel genoeg om zich te kwalificeren.[16] Er was veel kritiek na deze twee gelijke spelen en het nationale team herstelde zich door de laatste wedstrijd met 4-0 van de eilandengroep te winnen.[17]
Guatemala had weinig problemen zich te plaatsen voor de derde ronde, na vier van de zes wedstrijden was het al zeker mede doordat de andere (bescheiden) landen veel punten aan elkaar verspeelden.
Antigua en Barbuda had net als Guyana een bescheiden historie op voetbalgebied, maar begon de kwalificatie voortvarend met vier duidelijke overwinningen. Concurrent en voormalig WK-deelnemer in 1974 Haïti kwam niet verder dan een 2-2 gelijkspel thuis tegen Curaçao en liep daardoor averij op.[18] Bij een overwinning zou Antigua en Barbuda geschiedenis schrijven en door een laat doelpunt van Kerry Skepple was de eilandengroep zeker van kwalificatie naar de derde ronde.[19]
In de derde ronde startten de zes toplanden. Samen met de zes groepswinnaars uit de tweede ronde speelden zij in drie groepen van vier teams. De nummers een en twee van elke groep plaatste zich voor de vierde ronde.
De Verenigde Staten waren de absolute favorieten, maar kende een moeilijk begin, na een moeizame zege op Antigua en Barbuda[20] volgde een gelijkspel tegen Guatemala en een nederlaag tegen medekoploper Jamaica.[21] Jamaica, dat op de tweede speeldag dure punten verspeelde tegen Antigua verloor de return met 1-0 door een doelpunt van Hérculez Gómez.[22] Na vier speeldagen stonden Jamaica, de Verenigde Staten en Guatemala bovenaan met zeven punten uit vier wedstrijden.
Terwijl de Verenigde Staten pas in de 90e minuut het winnende doelpunt scoorde tegen Antigua dankzij de tweede van Eddie Johnston[23] boekte Guatemala een belangrijke zege op Jamaïca dankzij een laat doelpunt van topscorer Carlos Ruiz.[24] Voor de laatste speeldag hadden de Verenigde Staten en Guatemala een voorsprong van drie punten op Jamaica, het doelsaldo was van beiden landen +3, Jamaica nul, de koplopers speelden tegen elkaar. Guatemala opende al snel de score via Ruiz, maar al voor de eerste helft nam de Verenigde Staten een veilige 3-1 voorsprong. Jamaica had al een 2-0 voorsprong voor rust tegen Antigua, het werd nog even spannend na een tegentreffer, maar in het laatste kwartier scoorde Jamaica twee maal, waardoor het land boven Guatemala eindigde op doelsaldo en zich voor de eerste keer sinds 2002 plaatste voor de finale-poule.[25]
Groep B bevatte twee duidelijke favorieten: Mexico en Costa Rica. Terwijl Mexico zich met gemak plaatste met zes overwinningen, kwam Costa Rica in de problemen door de twee nederlagen tegen Mexico en een gelijkspel thuis tegen El Salvador. Op de vijfde speeldag won Coista Rica met 0-1 van El Salvador door een doelpunt van José Miguel Cubero, waardoor kwalificatie werd bewerkstelligd.
Favoriet en deelnmemer aan het recente WK Honduras verslikte zich in de eerste wedstrijd en verloor thuis met 0-2 van Panama. In de tweede wedstrijd hield Honduras Canada op een doelpuntloos gelijkspel.[26] en had weer aansluiting na twee zeges op Cuba. Panama stond na vier speeldagen aan de leiding met negen punten, twee meer dan Canada en Honduras. Op de voorlaatste speeldag speelden Panama en Honduras doelpuntloos gelijkspel, Canada won met 3-0 van Cuba en Panama had genoeg aan een punt tegen het toen nog puntloze Cuba en plaatste zich voor de finale-poule. Honduras moest winnen van Canada en deed dat met verve, 8-1 na een 4-0 ruststand, Jerry Bengtson en Carlo Costly scoorden beide drie doelpunten.[27] Al sinds 1998 plaatste Canada niet voor de finale-poule en de vernederende nederlaag werd aangegrepen voetbal professioneler te benaderen.[28]
In tegenstelling tot het vorige WK plaatsten Mexico, de Verenigde Staten, Costa Rica en Honduras zich opnieuw voor de finale-poule. De plaatsen van Trinidad en Tobago en El Salvador werden ingenomen door Jamaica en Panama.
In de vierde ronde speelden de groepswinnaars en de nummers 2 uit de derde ronde in een groep. De top drie van de groep plaatste zich voor het eindtoernooi. De nummer vier kwalificeerde zich voor een play-off tegen de winnaar van de OFC-zone. Een loting bepaalde de volgorde van de wedstrijden.[29][30][31]
In tegenstelling tot het vorige WK plaatsten Mexico, de Verenigde Staten, Costa Rica en Honduras zich opnieuw vor de derde ronde, Jamaica en Panama namen de plaats in vasn Trinidad en Tobago en El Salvador.
Topfavoriet Mexico kende een valse start in de finale-poule, het blameerde zich door in het Aztekenstadion met 0-0 gelijk te spelen tegen het bescheiden Jamaica[33] en verspeelde een 0-2 voorsprong in en tegen Honduras in het laatste kwartier.[34] Ook de thuiswedstrijden tegen de Verenigde Staten en Costa Rica eindigden in een doelpuntloos gelijkspel, de Verenigde Staten behaalde pas voor de tweede keer een gelijkspel in het Azteken stadion.[35] Alleen in en tegen Jamaica werd een overwinning behaald in de eerste vijf wedstrijden en het vaak zo aanvalslustige land scoorde slechts drie doelpunten.
Ook de andere favoriet De Verenigde Staten kende een moeilijke start met een 2-1 nederlaag tegen Honduras, in het laatste kwartier scoorde Jerry Bengtson het winnende doelpunt.[36] In de tweede wedstrijd won Verenigde Staten met 1-0 van Costa Rica in een bizarre wedstrijd, het begon al te sneeuwen vlak voor de wedstrijd en tijdens de wedstrijd brak er een sneeuwstorm los, er werd wel vrolijk door gevoetbald, Clint Dempsey scoorde het winnende doelpunt.[37] Costa Rica diende tevergeefs een verzoek in de wedstrijd over te spelen,[38] wedstrijd ging de geschiedenis in als de Snow-Classico.[39] Na een gelijkspel in en tegen Mexico werd drie keer gewonnen en stonden de Verenigde Staten bovenaan met dertien punten, Costa Rica volgde met elf punten, Mexico had acht punten en Honduras zeven punten.
Costa Rica kreeg zijn revanche voor de "sneeuwwedstrijd" tegen de Verenigde Staten[40] en won met 3-1.[41] Op de achtste speeldag was een 1-1 gelijkspel tegen Jamaica genoeg zich te plaatsen voor de eindronde, mede doordat het eveneens geplaatste Verenigde Staten met 2-0 van het zieltogende Mexico won.[42] In de tweede helft zorgden Eddie Johnston en Landon Donovan voor de doelpunten, Dempsey miste een strafschop.[43]
Na de moeizame eerste helft van de finale-poule speelde Mexico nog twee matige toernooien, de Confederations Cup (eerste ronde uitgeschakeld) en de Gold Cup (twee maal verloren van Panama), maar de Mexicaanse voetbalbond bleef vertrouwen uitspreken in bondscoach Manuel de la Torre[44] Na drie doelpuntloze gelijkspelen in drie thuiswedstrijden brak Oribe Peralta de ban tegen Honduras, maar tussen de 64e en 66e minuut incasseerde Mexico twee doelpunten, die het niet te boven kwam. Nu was er geen houden meer aan voor la Torre en hij werd op dezelfde dag nog ontslagen,[45] zijn assistent en coach van het goud winnende Olympische team Luis Fernando Tena volgde hem op. Echter na de verliespartij tegen de Verenigde Staten stapte Tena zelf op en werd Victor Vucetich de derde coach in zes dagen.[46] Concurrenten voor de derde en vierde plek in de groep Honduras en Panama speelden gelijk, Honduras had nu drie punten meer dan Panama en Mexico, Panama had een beter doelsaldo dan de Mexicanen.
Honduras won met 1-0 van het al geplaatste Costa Rica door een doelpunt van Jerry Bengtson en had op de laatste speeldag nog één punt nodig zich rechtstreeks te plaatsen voor de eindronde.[47] Met de kwalificatie van Honduras aanstaande was Mexico tegen Panama extreem belangrijk voor beide landen om de Intercontinentale Play-Off tegen Nieuw-Zeeland te spelen, beide landen hadden evenveel punten, Panama een beter doelsaldo. In een vol Azteken-stadion nam Mexico een 1-0 voorsprong en leek het zijn eerste thuiswedstrijd in deze reeks te winnen door een doelpunt van Oribe Peralta, maar tien minuten voor tijd kreeg Luis Tejada het immense stadion stil door de gelijkmaker te scoren. Een castrophe dreigde voor Mexico, maar vijf minuten voor tijd scoorde Raúl Jiménez met een bicyle kick.[48] Door de belangrijke overwinning zou Mexico genoeg hebben aan een gelijkspel in de laatse wedstrijd om de Play-Off ronde te halen.[49]
Honduras verzekerde zich van de derde plaats in de groep door met 2-2 gelijk te spelen tegen Jamaica.[50] Het werd nog spannend om de vierde plaats in de groep, Mexico had vooraf drie punten voorsprong op Panama en speelden beiden tegen de al geplaatste landen. Terwijl Mexico opnieuw een hopeloze indruk maakte en met 2-1 verloor van Costa Rica kwam Panama in de 83e minuut op een 2-1 voorsprong tegen de Verenigde Staten door een doelpunt van Luis Tejada. Een superstunt dreigde, maar net als tegen Mexico ging Panama in de slotfase onderuit, in blessuretijd scoorde het alleen om de eer spelende Verenigde Staten twee doelpunten en dompelde het land in diepe rouw.[51] Uitgerekend de grote concurrent de verenigde Staten zorgde voor een Mexicaanse ontsnapping,[52] bondscoach Victor Vucetich, die slechts twee wedstrijden aan het roer was werd nu al ontslagen.[53]Miguel Herrera werd aangesteld voor één maand om zich alsnog ten koste van Nieuw-Zeeland te plaatsen, hij was de vierde bondscoach in twee maanden.[54]
Na een dramatische kwalificatie had Mexico nog één kans en dat was tegen Nieuw Zeeland. Bondscoach Miguel Herrera riep alleen spelers uit de Mexicaanse competitie, omdat zij gewend waren op grote hoogte te spelen, het befaamde Azteken-Stadion lag op 2.000 meter hoogte en sterspelers als Javier Hernández werden niet opgeroepen.[55] Dat bleek ook in de wedstrijd, want Nieuw-Zeeland werd weggeblazen en scoorde pas vlak voor tijd een tegentreffer (5-1).[56] De return in Wellington was een formaliteit en ook nu was Mexico veel sterker: 2-5, Oribe Peralta scoorde in deze twee confrontaties vijf doelpunten.[57]
↑Montserrat speelde zijn thuiswedstrijd in Trinidad en Tobago vanwege het ontbreken van een geschikte sportlocatie.[7]
↑Oorspronkelijk was de wedstrijd op 19 juni vastgesteld. Omdat Belize (de voetbalbond BBF) door de FIFA Emergency Committee op 17 juni werd geschorst vanwege overheidsbemoeienissen met de bond werd deze wedstrijd afgelast. De FIFA kondigde later aan dat de schorsing tijdelijk werd opgeheven en dat de wedstrijden van Belize op neutraal terrein afwerkt moest worden. De wedstrijd werd opnieuw vastgesteld op 17 juli.[8][9]
↑Anguilla speelde zijn thuiswedstrijd in de Dominicaanse Republiek vanwege het ontbreken van een geschikte sportlocatie.[10]
↑De FIFA kende Trinidad en Tobago een 3–0 winst toe; de oorspronkelijke uitslag van de wedstrijd was 2–0. Reden was het opstellen van een niet-speelgerechtigde speler door Guyana, Christopher Bourne.
↑ Het Bahamaans voetbalelftal trok zich op 22 augustus 2011 terug. Als reden noemde de voetbalbond het niet tijdig gereed komen van het nieuwe nationale stadion en de hoge kosten bij het verplaatsen van de thuiswedstrijden naar een locatie buiten de Bahama's. De FIFA besloot om de vrijgekomen plaats niet in te vullen.[14]
↑De FIFA kende Canada een 7–0 winst toe; dit was echter ook de oorspronkelijke uitslag van de wedstrijd. Reden was het opstellen van een niet-speelgerechtigde speler door Sint Lucia, Jamil Joseph.
↑De FIFA kende Puerto Rico een 4–0 winst toe; dit was echter ook de oorspronkelijke uitslag van de wedstrijd. Reden was het opstellen van een niet-speelgerechtigde speler door Sint Lucia, Pernal Williams.
↑De FIFA kende Antigua en Barbuda een 3–0 winst toe; de oorspronkelijke uitslag van de wedstrijd was 1–0. Reden was het opstellen van een niet-speelgerechtigde speler door Curaçao, Christy Bonevacia.
· 
· 
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
