TT Assen 1979

Vlag van Nederland TT Assen 1979
Officiële naam Grote Prijs van Nederland der KNMV
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 23 juni 1979
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Snelste ronde Vlag van Italië Virginio Ferrari
Eerste Vlag van Italië Virginio Ferrari
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Derde Vlag van Nederland Wil Hartog
350 cc
Poleposition Vlag van Australië Gregg Hansford
Snelste ronde Vlag van Australië Gregg Hansford
Eerste Vlag van Australië Gregg Hansford
Tweede Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
Derde Vlag van Italië Walter Villa
250 cc
Poleposition Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Snelste ronde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Eerste Vlag van Italië Graziano Rossi
Tweede Vlag van Australië Gregg Hansford
Derde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
125 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Derde Vlag van Italië Maurizio Massimiani
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Tweede Vlag van Frankrijk Patrick Plisson
Derde Vlag van Zwitserland Rolf Blatter
Zijspan B2A
Poleposition Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Verenigd Koninkrijk James Neil

De TT van Assen 1979 was de zevende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1979. De races werden verreden op 23 juni 1979 op het Circuit van Drenthe nabij Assen, Nederland. Ze trokken een recordaantal van 136.000 bezoekers.

500 cc

Het Yamaha-fabrieksteam had weinig reden tot zorg toen Johnny Cecotto en Kenny Roberts in de training alle baanrecords meerdere malen braken. In de race zou het anders gaan: Roberts ontdekte al in de opwarmronde dat zijn achterschokdemper stuk was en kon geen rol van betekenis spelen. Hij werd achtste dankzij Christian Sarron, die vanuit de pits opdracht kreeg achter Roberts te blijven. Jack Middelburg had kopstart, gevolgd door Barry Sheene, Wil Hartog en Virginio Ferrari. Hartog nam drie ronden lang de leiding, tot Ferrari hem passeerde. Uiteindelijk kwam ook Sheene hem voorbij. Barry Sheene liep ongeveer vijf seconden achterstand op Ferrari op, maar negeerde het pitbord "Slow down". Hij had geen boodschap aan stalorders en viel Ferrari aan waar hij kon. In de laatste bocht koos hij er wijselijk voor om achter Ferrari te blijven en de tweede plaats te pakken. Sheene was toch al ontevreden over Suzuki, dat de nieuwste frames aan Hartog en Ferrari had gegund, terwijl Sheene zich moest behelpen met een frame uit 1977. Johnny Cecotto stapte halverwege de race af omdat zijn geblesseerde knie opspeelde.

Uitslag 500 cc

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki 47' 07" 3 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki +0" 1 12
3 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki +21" 4 10
4 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki +27" 2 8
5 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +39" 0 6
6 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 5
7[1] Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki 4
8 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 3
9 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki 1
11 Vlag van Italië Gianni Rolando Suzuki
12 Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli
13 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki
14 Vlag van Japan Ikujiro Takai Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland Suzuki +1 ronde
16 Vlag van Nederland Dick Alblas Suzuki +1 ronde
17 Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Suzuki +1 ronde
DNF Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki motor
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha
DNF Vlag van Nederland Henk de Vries Suzuki motor
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Fau Suzuki motor
DNF Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki motor
DNF Vlag van Duitsland Jürgen Steiner Suzuki ongeval
DNF Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki ongeval
DNF Vlag van Denemarken Børge Nielsen Suzuki ongeval
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki motor
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki motor
DNF Vlag van Nederland Piet van der Wal Yamaha motor
DNF Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki motor
DNQ Vlag van Duitsland Gustav Reiner Suzuki
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Potter Suzuki krukas
DNS Vlag van Nederland Willem Zoet Suzuki blessure[2]

350 cc

Net als in Italië waren er in de 350cc-race in Assen enorm veel uitvallers. Slechts dertien van de dertig gestarte coureurs haalden de eindstreep. Kork Ballington nam aanvankelijk de leiding, maar nog in de eerste ronde viel hij uit door een vastloper. Gregg Hansford kon nu, ogenschijnlijk op zijn gemak, een grote voorsprong opbouwen en finishte met twintig seconden voorsprong. Achter hem was een heel grote groep ontstaan, waaruit Toni Mang zich enigszins los wist te maken. Hij werd echter achterhaald door Patrick Fernandez, die hem in de negende ronde passeerde. De slecht gestarte Walter Villa wist Mang ook nog de derde plaats af te nemen. Sadao Asami zag met nog drie ronden te gaan een zesde plaats verloren gaan door een lekke band.

Uitslag 350 cc

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki 48' 41" 0 15
2 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +20" 2 12
3 Vlag van Italië Walter Villa Yamaha +22" 6 10
4 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki +25" 9 8
5 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha +26" 2 6
6 Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha +50" 0 5
7 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha 4
8 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha 3
9 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha 2
10 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Yamaha 1
11 Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha
12 Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha
13 Vlag van België Etienne Geeraerdt Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Víctor Palomo Yamaha val
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Ditchburn Kawasaki val
DNF Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha lekke band
DNF Vlag van Nederland Bert Struyk Yamaha
DNF Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha
DNF Vlag van Nederland Willem Zoet Yamaha val
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki vastloper
DNF Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha
DNF Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNF Vlag van België Richard Hubin Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Bimota-Yamaha
DNF Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
DNQ Vlag van Australië Kenny Blake Yamaha
DNQ Vlag van Australië Murray Sayle Yamaha
DNQ Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha
DNQ Vlag van Nederland Piet van der Wal Yamaha
DNQ Vlag van Duitsland Walter Hoffmann Yamaha
DNQ Vlag van Italië Paolo Pileri RTM

250 cc

Graziano Rossi begon een fenomeen te worden. Na een aarzelend begin van het seizoen (18e in Duitsland en uitgevallen in Italië) was hij in Spanje derde geworden om vervolgens de Joegoslavische GP te winnen. Hoewel hij zich in Assen pas op de tweede startij kon plaatsen, haalde hij in de Veenslang favoriet Kork Ballington al in en hij bleef vanaf dat moment aan de leiding. Ballington en zijn Kawasaki-teamgenoot Gregg Hansford vochten een felle strijd uit om de tweede plaats, die door Hansford met slecht een 0,1 seconde verschil gewonnen werd.

Uitslag 250 cc

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli 46' 12" 2 15
2 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki +7" 0 12
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki +7" 1 10
4 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki +52" 1 8
5 Vlag van Duitsland Jean-François Baldé Kawasaki +1' 06" 8 6
6 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +1' 12" 8 5
7 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Yamaha 4
8 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 3
9 Vlag van Italië Walter Villa Yamaha 2
10 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha 1
11 Vlag van Oostenrijk Edi Stöllinger Kawasaki
12 Vlag van Frankrijk Eric Saul Adriatica
13 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha
14 Vlag van België Richard Hubin Yamaha
15 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha
16 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Víctor Palomo Yamaha
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
18 Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha
19 Vlag van Nederland Rini van Kasteren Yamaha
20 Vlag van Canada Frank Steinhausen Yamaha
21 Vlag van Nederland Juup Bosman Yamaha val
DNF Vlag van Italië Paolo Pileri Yamaha val
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha val[3]
DNF Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha
DNF Vlag van Nederland Bert Struyk Yamaha val
DNF Vlag van Nederland Willem-Jan Nooteboom Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Reinhold Roth Yamaha
DNS Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha
DNS Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Ditchburn Kawasaki blessure
DNQ Vlag van België Olivier Liégeois Yamaha

125 cc

Al in de eerst ronde van de 125cc-race in Assen viel Theo van Geffen. Hij werd overreden door Per-Edvard Carlsson, terwijl Juup Bosman over de motorfietsen viel. Van Geffen brak een been, een enkel, een sleutelbeen en een duim, terwijl Carlsson bewusteloos in en sloot lag. Ex-coureur Jos Schurgers die in de buurt was, moest Carlsson's hoofd boven water houden. Intussen vochten Ricardo Tormo en Ángel Nieto om de leiding van de wedstrijd. Nieto nam in de derde ronde de leiding, maar waar hij in eerdere GP's zonder problemen naar de overwinning kon rijden, moest hij dit keer echt strijd leveren tegen Tormo met zijn Bultaco. Nieto verbrak het ronderecord twee keer en bouwde en voorsprong van 7 seconden op, maar toen zijn banden het lieten afweten wist Tormo tot 2½ seconde te naderen. Thierry Espié en Maurizio Massimiani vochten om de derde plaats tot in de voorlaatste ronde, toen Espié viel en een voet brak. Peter Looijesteijn verspeelde een tiende plaats door een val in de laatste ronde.

Uitslag 125 cc

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 45' 47" 8 15
2 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco +2" 5 12
3 Vlag van Italië Maurizio Massimiani MBA +19" 4 10
4 Vlag van Duitsland Gert Bender GB Bender +24" 8 8
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA +33" 4 6
6 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli 4
8 Vlag van Duitsland Walter Koschine Delta Fantic 3
9 Vlag van Nederland Henk van Kessel Condor 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Morbidelli 1
11 Vlag van Nederland Martin van Soest Morbidelli
12 Vlag van Frankrijk Jean-François Lecureux Morbidelli
13 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli
14 Vlag van Nederland Peter van Niel Morbidelli
DNF Vlag van Nederland Anton Straver Morbidelli motor
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Espié Motobécane val
DNF Vlag van Nederland Kees van de Ven MBA motor
DNF Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli
DNF Vlag van Nederland Theo Timmer Morbidelli motor
DNF Vlag van Nederland Juup Bosman Morbidelli
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA
DNF Vlag van Nederland Cees van Dongen Morbidelli banden[4]
DNF Vlag van Nederland Peter Looijesteijn MBA
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli
DNF Vlag van Nederland Theo van Geffen Morbidelli val
DNF Vlag van Oostenrijk August Auinger Morbidelli
DNF Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Morbidelli
DNF Vlag van Finland Matti Kinnunen MBA
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Morbidelli
DNF Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA val
DNQ Vlag van Italië Gianpaolo Marchetti MBA
DNQ Vlag van Monaco Patrick Hérouard Morbidelli
DNQ Vlag van Nederland Jan Huberts MBA
DNQ Vlag van Australië Barry Smith Morbidelli
DNQ Vlag van Frankrijk Jean-Paul Magnoni Morbidelli

50 cc

Nadat Ricardo Tormo in Joegoslavië zijn eerste punten had gescoord vertrok hij in Assen samen met Eugenio Lazzarini als snelste. Tormo liep zelfs tot twaalf seconden weg van Lazzarini, die dat rustig liet gebeuren omdat Tormo toch geen bedreiging voor de titel vormde. Tormo verspeelde zijn kansen echter door een val waardoor Lazzarini met ruime voorsprong won. Henk van Kessel viel op de tweede plaats liggend uit door een defecte accu. Nu ging de tweede plaats naar Patrick Plisson met de ABF, terwijl Rolf Blatter derde werd. Peter Looijesteyn had getraind met een UFO, maar werd in de race vierde met een Kreidler. Later bleek dat de val van Tormo was veroorzaakt door een leesfout: Tormo kreeg via een pitbord een rondetijd van 3 minuut en 33 seconden voor, maar hij las 3.38. Daardoor dacht hij dat hij vijf seconden te langzaam reed en hij nam onnodig risico.

Uitslag 50 cc

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Van Veen-Kreidler 32' 40" 5 15
2 Vlag van Frankrijk Patrick Plisson ABF +13" 3 12
3 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler +13" 5 10
4 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Bakker-Kreidler +32" 4 8
5 Vlag van Duitsland Wolfgang Müller Kreidler 6
6[5] Vlag van Duitsland Hagen Klein Hess Spezial 5
7 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau ABF 4
8 Vlag van Nederland Theo van Geffen Kreidler 3
9 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 2
10 Vlag van Nederland Gerrit Strikker Kreidler 1
11 Vlag van Nederland Rudi Oosting Kreidler
12 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Joaquín Galí Bultaco
13 Vlag van Nederland Ton Kooyman Hemeyla
14 Vlag van België Chris Baert Kreidler
15 Vlag van Frankrijk Daniel Corvi Kreidler
16 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco motor
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Sparta accu
DNF Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Van Veen-Kreidler[6]
DNF Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler
DNF Vlag van Nederland Floor Maasland Kreidler
DNF Vlag van België Jos Dieteren Kreidler
DNF Vlag van Frankrijk Yves Le Toumelin Kreidler
DNF Vlag van Italië Aldo Pero Kreidler
DNF Vlag van Nederland Cees van Dongen Van Veen-Kreidler[7] vastloper
DNF Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Kreidler
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ramón Galí Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler
DNF Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler
DNQ Vlag van Finland Stefan Danielsson Kreidler
DNQ Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler
DNQ Vlag van Duitsland Gerhard Singer Kreidler

Zijspanklasse B2A

Na de eerste ronde in Assen gingen Werner Schwärzel/Andreas Huber aan de leiding, gevolgd door Rolf Steinhausen/Kenny Arthur, Göte Brodin/Billy Gällros en Max Venus/Norbert Bittermann. Rond dat moment waren vier man bezig de zijspancombinatie van Alain Michel uit een sloot te halen. Michel/Collins sloten als laatste aan maar kregen de zwarte vlag omdat men wilde controleren of de combinatie wel veilig was. Toen dat gebeurd was wisten ze toch nog een punt te scoren. Steinhausen passeerde Schwärzel al in de tweede ronde en daarna werd het een saaie race met weinig positiewisselingen. Schwärzel verloor zijn eerste plaats doordat zijn motor niet meer op toeren kwam.

Uitslag zijspanklasse B2A

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Schmid-Yamaha 45' 20" 0 15
2 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Kenny Arthur KSA-Yamaha +31" 8 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk James Neil Windle-Yamaha +46" 9 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk John Parkins Yamaha 8
5 Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Billy Gällros Krauser-Yamaha 6
6 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Johan van der Kaap Schmid-Yamaha 5
7 Vlag van Duitsland Hermann Huber Vlag van Duitsland Bernhard Schappacher Krauser-Yamaha 4
8 Vlag van Duitsland Max Venus Vlag van Duitsland Hartmut Schimanski Yamaha 3
9 Vlag van Duitsland Otto Haller Vlag van Duitsland Rainer Gundel Krauser-Yamaha 2
10 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Collins Seymaz-Yamaha 1
DNF Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Yamaha motor

Trivia

  • Ricardo Tormo raakte na zijn val in Assen in gevecht met een baancommissaris. Tormo wilde na zijn val zijn kromme schakelpedaal recht buigen met de stok van een waarschuwingsvlag, die de baancommissaris echter niet wilde afstaan.
  • Het tankstation van het Circuit van Drenthe kreeg de naam "Meindert Groen Straat". Meindert ("Meine") Groen werkte voor Esso en had al sinds de eerste TT van Assen in 1925 meegewerkt.
  • Randy Mamola was in Assen voor de 250cc-race, maar nu Mike Baldwin in Amerika geblesseerd was geraakt gaf teameigenaar Serge Zago de Suzuki RG 500 aan Mamola. Hij werd er dertiende mee.

Toegangskaarten

Op veel circuits was zo veel publiek in het rennerskwartier toegelaten dat monteurs hun werk nauwelijks konden doen, maar in Assen was de toegang strikt gereged. Zó strikt, dat Jack Middelburg, die vanuit Rijeka rechtstreeks naar Assen was gereden en 's nachts aankwam, veel moeite moest doen om überhaupt in het rennerskwartier te worden toegelaten. Iets dergelijks overkwam op de racedag de omroepers Jan de Rooy en Rins de Groot, die al drie dagen verslag hadden gedaan van de trainingen. Een suppoost hield hen tegen omdat ze geen perskaart hadden. Johan Wagenaar van de TT-commissie loste het op door enkele scouts hun kaart af te nemen. De Rooy en de Groot kwamen binnen met een kaart met het opschrift "pers-padvinder".

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1979
FIM wereldkampioenschap wegrace
31e seizoen (1979)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1979

Vorige race:
TT Assen 1978
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1980