Hieronder volgt een lijst van landen van de wereld in 2013.
Staatkundige kaart van de wereld in 2013
Uitleg
In 2013 waren er 195 internationaal erkende onafhankelijke staten. Dat waren de 193 leden van de Verenigde Naties plus Palestina en Vaticaanstad, die beide een waarnemersstatus hebben bij de VN. Al deze staten werden door een meerderheid van de landen van de Verenigde Naties erkend als onafhankelijk.[1] Aan het begin van 2013 werd Kosovo[2] nog niet door een meerderheid van de internationale gemeenschap erkend als onafhankelijk, maar deze situatie veranderde in 2013.
Landen die door een kleiner aantal leden van de Verenigde Naties werden erkend, werden dan ook niet als "algemeen erkend" beschouwd. Landen die niet algemeen erkend waren, maar de facto wel onafhankelijk, zijn opgelijst onder het kopje niet algemeen erkende landen. Micronaties worden niet in de lijst weergegeven.
Bij elk land staan de verkorte namen van het land vermeld in de talen die in het gehele land officieel waren. Indien er geen officiële taal was, wordt de naam vermeld in de meest gesproken taal.
Staatkundige veranderingen in 2013
8 januari: het parlement van Libië heeft de officiële naam van het land gewijzigd van Libië in Staat Libië.[3]
In onderstaande lijst zijn landen opgenomen die een ruime internationale erkenning misten, maar wel de facto onafhankelijk waren en de onafhankelijkheid hadden uitgeroepen. In de kolom Erkenning staat het aantal internationaal erkende onafhankelijke staten dat betreffend gebied erkende als zijnde onafhankelijk.
Arabisch: Al-Jumhūrīya al-ʿArabīya aṣ-Ṣaḥrāwīya ad-Dīmuqrāṭīya / الجمهورية العربية الصحراوية الديمقراطية Spaans: República Árabe Saharaui Democrática (RASD)
Dit is een lijst van afhankelijke gebieden. Afhankelijke gebieden zijn gebieden die geen integraal onderdeel zijn van een land, maar zelf ook niet onafhankelijk zijn. Alleen de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Noorwegen en Nieuw-Zeeland hadden gebieden gecreëerd die aan deze definitie voldoen. Daarnaast waren er echter nog een aantal gebieden die officieel geen afhankelijke gebieden zijn, maar vanwege hun bijzondere status toch vaak als zodanig beschouwd werden. Ook deze gebieden zijn in de lijst opgenomen. Een aantal landen (Argentinië, Australië, Chili, Frankrijk, Nieuw-Zeeland, Noorwegen en het Verenigd Koninkrijk) hadden een deel van Antarctica geclaimd. Op basis van het Antarctisch Verdrag werden deze claims internationaal echter niet erkend en daarom zijn deze claims niet in de lijst opgenomen.
Amerikaanse niet-onafhankelijke gebieden
De Amerikaanse Maagdeneilanden, Guam, de Noordelijke Marianen en Puerto Rico waren organized unincorporated territories, wat wil zeggen dat het afhankelijke gebieden zijn van de Verenigde Staten met een bepaalde vorm van zelfbestuur. Daarnaast waren er nog een aantal unorganized unincorporated territories: Baker, Howland, Jarvis, Johnston, Kingman, Midway, Navassa en Wake. Deze grotendeels onbewoonde eilandgebieden waren ook afhankelijke gebieden van de VS, maar kenden geen vorm van zelfbestuur. Voor statistische doeleinden werden ze door ISO 3166-1 gegroepeerd onder de naam Kleine afgelegen eilanden van de Verenigde Staten. Ook Palmyra, dat een unorganized incorporated territory was en dus wel een integraal onderdeel is van de Verenigde Staten, werd hiertoe gerekend. De CIA groepeerde de onbewoonde eilanden (met uitzondering van Navassa en Wake) in het World Factbook[23] onder de naam United States Pacific Island Wildlife Refuges. Bajo Nuevo en Serranilla werden door de Verenigde Staten ook geclaimd als unorganized unincorporated territories, maar werden bestuurd door Colombia. Amerikaans-Samoa was officieel ook een unorganized unincorporated territory, maar bezat wel een bepaalde vorm van zelfbestuur.
Australië had zeven externe territoria. Deze territoria werden door de Australische overheid gezien als een integraal onderdeel van Australië[25][26][27], maar werden vaak toch beschouwd als afhankelijke gebieden van Australië. Het Australisch Antarctisch Territorium werd als claim internationaal niet erkend en is derhalve niet in deze lijst opgenomen.
De veertien Britse overzeese gebieden waren geen integraal onderdeel van het Verenigd Koninkrijk, maar waren hier wel van afhankelijk en vielen onder de Britse soevereiniteit. De claim van het Brits Antarctisch Territorium werd internationaal niet erkend en is dus niet in de lijst opgenomen. Jersey, Guernsey en Man vielen als Britse Kroonbezittingen niet onder de soevereiniteit van het Verenigd Koninkrijk, maar onder de soevereiniteit van de Britse Kroon en hadden daardoor een andere relatie tot het Verenigd Koninkrijk.
Engels[5]: South Georgia and the South Sandwich Islands
Chinese niet-onafhankelijke gebieden
Hongkong en Macau maakten eigenlijk integraal deel uit van China, maar hadden een speciale bestuurlijke status, waardoor ze vaak als afhankelijke gebieden werden beschouwd.
Faeröer en Groenland waren autonome provincies van Denemarken en maakten eigenlijk integraal deel uit van dat land[28], maar vaak werden ze beschouwd als afhankelijke gebieden met een grote vorm van autonomie.
Åland maakte eigenlijk integraal onderdeel uit van Finland, maar heeft sinds de Vrede van Parijs (1856) een internationaal erkende speciale status met grote autonomie.
Alle Franse overzeese gebieden maakten integraal onderdeel uit van Frankrijk en het land kende dus officieel geen afhankelijke gebieden. De Franse overzeese gebieden werden echter wel vaak als zodanig beschouwd[29], al werden soms alleen de overzeese gebieden die geen overzees departement waren, beschouwd als afhankelijke gebieden[23]. Voor de volledigheid zijn hier alle Franse overzeese gebieden opgenomen. Merk op dat van de Franse Zuidelijke en Antarctische Gebieden de claim op Antarctica internationaal niet erkend werd.
Het Koninkrijk der Nederlanden bestond uit vier gelijkwaardige landen: Nederland, Aruba, Curaçao en Sint Maarten. Deze laatste drie waren dus officieel geen afhankelijke gebieden van Nederland, maar werden vaak toch als zodanig gezien. De Caribische eilanden Bonaire, Sint Eustatius en Saba maakten als bijzondere gemeente deel uit van het land Nederland. Voor statistische doeleinden werden deze drie BES-eilanden door ISO 3166-1 als één gebied gegroepeerd.
De Cookeilanden en Niue waren zelfbesturende gebieden in vrije associatie met Nieuw-Zeeland en werden soms als onafhankelijke landen gezien. Tokelau en Ross Dependency waren beide afhankelijke gebieden van Nieuw-Zeeland, maar de (Antarctische) claim Ross Dependency werd internationaal niet erkend.
Spitsbergen maakte eigenlijk integraal onderdeel uit van Noorwegen, maar had volgens het Spitsbergenverdrag een internationaal erkende speciale status met grote autonomie. Ook Jan Mayen maakte integraal deel uit van Noorwegen als onderdeel van de provincie Nordland, maar werd vaak toch gezien als afhankelijk gebied. Voor statistische doeleinden werd Jan Mayen in ISO 3166-1 samengevoegd met Spitsbergen als Spitsbergen en Jan Mayen. Bouveteiland, Peter I-eiland en Koningin Maudland waren wel afhankelijke gebieden van Noorwegen, maar de (Antarctische) claims op de laatste twee werden internationaal niet erkend.
↑ abcdefghArmenië werd niet erkend door 1 VN-lid (Pakistan); de Volksrepubliek China werd niet erkend door 22 VN-leden (21 vanaf 14 november 2013 toen Gambia de banden met de Republiek China (Taiwan) verbrak) en Vaticaanstad; Cyprus werd niet erkend door 1 VN-lid (Turkije); Israël werd niet erkend door 32 VN-leden; Noord-Korea werd niet erkend door 2 VN-leden (Japan en Zuid-Korea); Zuid-Korea werd niet erkend door 1 VN-lid (Noord-Korea); de onafhankelijkheid van Palestina werd door 132 VN-leden (134 met de erkenning door Guatemala op 9 april en Haïti op 27 september 2013) erkend en 138 VN-leden stemden voor de toetreding van Palestina als waarnemersstaat bij de VN.
↑ abDe Servische autonome provincie Kosovo had zich in 2008 eenzijdig onafhankelijk verklaard en werd als zodanig aan het begin van 2013 door 95 landen erkend. In 2013 kwamen daar Guyana (16 maart), Tanzania (29 mei), Jemen (11 juni), Egypte (26 juni), El Salvador (29 juni), Thailand (24 september), Grenada (25 september) en Libië (25 september) bij. Volgens de Kosovaarse regering werd de onafhankelijkheid ook erkend door Nigeria, Oeganda en Sao Tomé en Principe, maar deze landen beweerden dat ze Kosovo niet hadden erkend als onafhankelijk land. Zie ook: internationale erkenning van de onafhankelijkheid van Kosovo.
↑Somalië bestaat momenteel alleen als een de jure staat.
↑Het Vaticaan wordt ook wel aangeduid als Heilige Stoel.
↑Abchazië werd door het grootste deel van de internationale gemeenschap beschouwd als een autonome republiek van Georgië. De onafhankelijkheid van Abchazië werd erkend door Nauru, Nicaragua, Rusland, Tuvalu en Venezuela. Abchazië werd aan het begin van 2013 ook erkend door Vanuatu, maar Vanuatu trok de erkenning in 2013 in.
↑De Arabische Democratische Republiek Sahara (ADRS) had slechts feitelijk gezag over een klein deel van de Westelijke Sahara. De rest werd de facto bestuurd door Marokko, maar het Marokkaanse bestuur over de Westelijke Sahara werd internationaal niet erkend. De ADRS is ooit door 84 landen erkend. Aan het begin van 2013 hadden 34 landen hun erkenning echter ingetrokken of opgeschort. In 2013 trokken ook Barbados (11 februari), Saint Vincent en de Grenadines (13 februari), Haïti (2 oktober) en Panama (20 november) de erkenning in.
↑De Republiek Bangsamoro was van 27 juli tot 28 september 2013 de facto onafhankelijk van de Filipijnen, maar dit werd door de internationale gemeenschap niet erkend.
↑De Republiek Nagorno-Karabach had de controle over een groot deel van de regio Nagorno-Karabach, maar werd door het grootste deel van de internationale gemeenschap beschouwd als een onderdeel van Azerbeidzjan. De onafhankelijkheid van Nagorno-Karabach werd uitsluitend erkend door Abchazië, Transnistrië en Zuid-Ossetië, die zelf ook niet algemeen erkend waren.
↑Noord-Cyprus werd alleen erkend door Turkije. De rest van de internationale gemeenschap beschouwde Noord-Cyprus als een onderdeel van de Republiek Cyprus.
↑Geen enkel land erkende de onafhankelijkheid van Somaliland. De internationale gemeenschap beschouwde Somaliland als een onderdeel van Somalië.
↑De meeste landen erkenden de Volksrepubliek China als de vertegenwoordiger van heel China. 22 VN-leden (vanaf 14 november nog 21 aangezien Gambia de officiële banden met Taiwan verbrak) en Vaticaanstad erkenden echter officieel de Republiek China (Taiwan) als de vertegenwoordiger van China.
↑Transnistrië werd door het grootste deel van de internationale gemeenschap beschouwd als een onderdeel van Moldavië. De onafhankelijkheid werd enkel erkend door Abchazië, Nagorno-Karabach en Zuid-Ossetië, die zelf ook niet algemeen erkend waren.
↑Zuid-Ossetië werd door het grootste deel van de internationale gemeenschap beschouwd als een onderdeel van Georgië. De onafhankelijkheid van Zuid-Ossetië werd erkend door Nauru, Nicaragua, Rusland, Tuvalu en Venezuela.
· 
· 
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
_Islands.svg){kind=small}
