|
Keizer Hendrik VII
Hendrik VII van Luxemburg (Valenciennes, 12 juli 1274 – Buonconvento (bij Siena), 24 augustus 1313) was graaf van Luxemburg van 1288 tot 1310. Hendrik was een zoon van Hendrik VI van Luxemburg en hij huwde op 9 juni 1292 met Margaretha van Brabant, een dochter van hertog Jan I van Brabant en werd de vader van:
Hendrik werd in 1308 Rooms-Duits koning en in 1312 keizer Hendrik VII van het Heilige Roomse Rijk. Tijdens zijn regering verwierf Hendrik van Luxemburg Bohemen voor zijn zoon Jan. Hendrik was in 1310 naar Italië vertrokken, naar aanleiding van de strijd tussen de Welfen en Ghibellijnen. Na een kort verblijf in Asti, waar Hendrik in de politieke twisten van de stad tussenbeide kwam, trok hij verder naar Milaan, waar hij tot koning van Italië gekroond werd met de IJzeren kroon van Lombardije op 6 januari 1311. In 1312 volgde de kroning tot keizer te Rome. Deze kroning vond niet plaats in de Sint-Pietersbasiliek, want die was bezet door de Welfen, maar in Sint-Jan van Lateranen. Op 19 september begon hij met de belegering van Florence. Hij kon de stad echter niet innemen. Hendrik stierf aan malaria tijdens de voorbereidingen voor een veldtocht tegen Napels. In Luxemburg had hij het bestuur al in 1310 overgelaten aan zijn zoon Jan, maar voor de positie als Rooms-Duitse koning volgde een betwiste opvolging tussen Frederik de Schone en Lodewijk de Beier. Hendrik was slechts 40 jaar wanneer hij stierf en de ambitie om een sterke keizerlijke macht te vestigen in Italië verdween samen met hem. Nog opmerkelijk om te vermelden is dat hij in het Paradiso van Dante wordt bezongen als de redder van Italië.  Voorouders
 ·  ·  |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
