|
Jan ter Gouw Jan (of Johannes) ter Gouw (Amsterdam, 16 december 1814 - Hilversum, 9 januari 1894), pseudoniem Aurelius, was een Nederlandse schoolhoofd en geschiedkundig schrijver. Hij schreef gedichten, brieven en novellen en genoot bekendheid als geschiedenisschrijver van Amsterdam. GeschiedenisTer Gouw volgde een opleiding tot onderwijzer. Na enige jaren militaire dienst werkte hij sinds 1838 in het onderwijs. Na 1843 was hij hoofdonderwijzer aan een Amsterdamse stadstussenschool. Van 1851 tot 1863 was hij als docent verbonden aan het Nederlands Israëlitisch Seminarie, waarna hij zich geheel aan de geschiedschrijving wijdde. Vanwege de 'erkenning der bijzondere verdiensten... voor de historische onderzoekingen' genoot hij sinds 1885 een jaarlijkse toelage van de stad Amsterdam. Bekende werken van Ter Gouw waren De volksvermaken uit 1871, waarin hij verschillende vormen van vrije tijd en volksgebruiken binnen Nederland beschrijft en Amsterdamsche tafereelen over de vroege geschiedenis van Amsterdam. Ter Gouw was bevriend met Jacob van Lennep. Samen schreven zij De uithangteekens, in verband met Geschiedenis en Volksleven beschouwd; twee bundels over de geschiedenis van uithangborden (1867), gevolgd door een derde onder de titel Het boek der opschriften. WerkenGeschiedenisboeken
Tijdschriften
Zie ookBronnen, noten en/of referenties
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
