|
瀛奎律髓
《瀛奎律髓》，元人方回編，凡四十九卷。 《瀛奎律髓》專選唐、宋朝五言與七言律詩，即所謂“律髓”，並取“十八學士登瀛洲、五星聚奎”之義，故名“瀛奎”。本書共选唐代作家180余家，宋代作家190余家。《瀛奎律髓》中提出所謂“一祖三宗”之說，把杜甫列為江西詩派之祖，把黃庭堅、陳師道和陳與義算作三大宗師。[1]這種說法十分勉強，被認為典型的江西詩派的維護者。 清人纪昀對《瀛奎律髓》一書批評甚力，並撰有《瀛奎律髓刊误》，《序》云：“虚谷乃以生硬为高格，以枯槁为老境，以鄙俚粗率为雅音”。《瀛奎律髓》卷四七收錄惠洪〈贈尼昧上人〉詩，有“未肯題紅葉，終期老翠微。余今倦行役，投杖夢煙霏。”之句，內容近於挑逗尼姑之意，方回評曰：“紅葉之句，又似侮之；末句有欲炙之色，女人出家終何益哉！”紀昀在首句及尾聯皆有塗抹（劃紅線），批道：“鄙惡之極，不以詩論。” 注釋
|
Index:
pl ar de en es fr it arz nl ja pt ceb sv uk vi war zh ru af ast az bg zh-min-nan bn be ca cs cy da et el eo eu fa gl ko hi hr id he ka la lv lt hu mk ms min no nn ce uz kk ro simple sk sl sr sh fi ta tt th tg azb tr ur zh-yue hy my ace als am an hyw ban bjn map-bms ba be-tarask bcl bpy bar bs br cv nv eml hif fo fy ga gd gu hak ha hsb io ig ilo ia ie os is jv kn ht ku ckb ky mrj lb lij li lmo mai mg ml zh-classical mr xmf mzn cdo mn nap new ne frr oc mhr or as pa pnb ps pms nds crh qu sa sah sco sq scn si sd szl su sw tl shn te bug vec vo wa wuu yi yo diq bat-smg zu lad kbd ang smn ab roa-rup frp arc gn av ay bh bi bo bxr cbk-zam co za dag ary se pdc dv dsb myv ext fur gv gag inh ki glk gan guw xal haw rw kbp pam csb kw km kv koi kg gom ks gcr lo lbe ltg lez nia ln jbo lg mt mi tw mwl mdf mnw nqo fj nah na nds-nl nrm nov om pi pag pap pfl pcd krc kaa ksh rm rue sm sat sc trv stq nso sn cu so srn kab roa-tara tet tpi to chr tum tk tyv udm ug vep fiu-vro vls wo xh zea ty ak bm ch ny ee ff got iu ik kl mad cr pih ami pwn pnt dz rmy rn sg st tn ss ti din chy ts kcg ve
Portal di Ensiklopedia Dunia
