โคกินวากาชู

ส่วนหนึ่งจากเอกสารตัวเขียนโคกินวากาชู (ฉบับเก็นเอ, สมบัติแห่งชาติ); ต้นคริสต์ศตวรรษที่ 12 ที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติโตเกียว

โคกินวากาชู (ญี่ปุ่น: 古今和歌集) เรียกสั้น ๆ ว่า โคกินชู (ญี่ปุ่น: 古今集) หมายถึง ประชุมบทร้อยกรองแบบญี่ปุ่นตั้งแต่โบราณถึงปัจจุบัน เป็นหนังสือประชุมบทร้อยกรองแบบวากะ ที่จัดทำโดยสำนักพระราชวังในต้นยุคเฮอัง โดยพระราชดำริของจักรพรรรดิอูดะ (Emperor Uda ค.ศ. 887–897) และจัดทำโดยพระราชรับสั่งของจักรพรรดิไดโงะ (Emperor Daigo ค.ศ 897–930) ราชโอรส ราวปี ค.ศ. 905 และสำเร็จในปี ค.ศ. 920 มีหลักฐานว่า ร้อยกรองบทสุดท้ายรวบรวมเข้าไปในราวปี ค.ศ. 914 ผู้รวมรวมเป็นกวีในราชสำนัก 4 คน นำโดย คิ โนะ สึรายูกิ (Ki no Tsurayuki), โอชิโกจิ มิตสึเนะ (Ōshikōchi Mitsune), มิบุ โนะ ทาดามิเนะ (Mibu no Tadamine) รวมถึง คิ โนะ โทโมโนริ (Ki no Tomonori) ซึ่งเสียชีวิตก่อนที่จะรวบรวมประชุมบทร้อยกรองนี้เสร็จ

ความสำคัญ

โคกินชู เป็นประชุมร้อยกรองแบบญี่ปุ่น 21 ประเภท (二十一代集, Nijūichidaishūthe) เล่มแรกที่รวบรวบขึ้นโดยพระราชประสงค์ของพระจักรพรรดิ และเป็นประชุมร้อยกรองที่แสดงถึงลักษณะของบทร้อยกรองแบบญี่ปุ่นในสมัยนั้นได้อย่างชัดเจน และกลายเป็นกฎของระบบการแต่งวากะ หรือ บทร้อยกรองแบบญี่ปุ่นสืบต่อมาจนถึงปลายศตวรรษที่ 19 เป็นประชุมร้อยกรองเล่มแรกที่แบ่งบทกวีออกเป็นประเภท กวีตามฤดูกาล และ บทกวีที่เกี่ยวกับความรัก บทกวีเกี่ยวกับฤดูกาลในโคกินชู สร้างแรงบันดาลใจจนพัฒนาเป็นรูปแบบของการแต่ง กวีแบบไฮกุ ในปัจจุบัน

คำนำของ โคกินชู ที่เขียนโดยคิ โนะ สึยูรายูกิ นั้นยังเขียนด้วยภาษาญี่ปุ่น ซึ่งแตกต่างจากหนังสือเล่มในยุกนั้นที่มักจะมีการเขียนคำนำเป็นภาษาจีน และในโคกินชู นี้ยังมีคำนำภาษาจีนที่เขียนโดยคิ โนะ โทโมโนริ (Ki no Tomonori) ด้วย ความคิดในการรวบรวมบทร้อยกรองตั้งแต่ยุคอดีตถึงปัจจุบันนั้น ยังเป็นความคิดสร้างสรรค์ที่สำคัญ ร้อยรองในประชุมร้อยกรอง จึงมีความหลากหลายทั้งรูปแบบและการใช้ภาษา แสดงให้เห็นรูปแบบของการพัฒนาของการแต่งกวีแบบวากะ

โครงสร้างหมวดหมู่

ยังไม่มีข้อสรุปในปัจจุบันว่า จำนวนบทร้อยกรองใน โคกินชู แท้จริงแล้วมีจำนวนเท่าไร แต่ โคกินวากาชู ฉบับออนไลน์[1] มีบทกวีจำนวน 1,111 บท แบ่งเป็น 21 ส่วน ตามแบบของประชุมบทร้อยกรองแบบจีนที่เคยจัดทำกันมาก่อนหน้านี้อย่างเช่น มันโยชู

การแบ่งหมวดหมู่ โคกินชู ตามชื่อภาษาญี่ปุ่น[1], แบบอ่านปัจจุบัน[2][3], และแปลภาษาอังกฤษ[4].

หัวข้อ	การแบ่งภาค
ฤดูกาล	1-2	บทกวีฤดูวสันต์	春歌	haru no uta
	3	บทกวีฤดูคิมหันต์	夏歌	natsu no uta
	4-5	บทกวีฤดูสารท	秋歌	aki no uta
	6	บทกวีฤดูเหมันต์	冬歌	fuyu no uta
	7	บทกวีเฉลิมฉลอง	賀歌	ga no uta
	8	บทกวีพลัดพราก	離別歌	wakare no uta
	9	นิราศ	羈旅歌	tabi no uta
	10	ปริศนากวี	物名	mono no na
ความรัก	11-15	ความรัก	恋歌	บทกวีรัก
อื่น ๆ	16	ความเศร้า	哀傷歌	aishō no uta
	17-18	เบ็ดเตล็ด	雑歌	kusagusa no uta
	19	รูปแบบเบ็ดเตล็ด	雑躰歌	zattai no uta
	20	Traditional Poems from the Bureau of Song	大歌所御歌	ōutadokoro no on'uta

ประชุมบทกวียังบันทึกชื่อผู้แต่งของกวีในแต่ละบท และแรงบันดาล (ญี่ปุ่น: topic; โรมาจิ: 題; ทับศัพท์: dai) เท่าที่ทราบ กวรหลักในโคกินชู ประกอบด้วบ อาริวาระ โนะ นาริฮิระ (Ariwara no Narihira), โอโนะ โนะ โคมาจิ (Ono no Komachi), เฮ็นโจ (Henjō) ฟูจิวาระ โนะ โอกิกาเซะ (Fujiwara no Okikaze) และกวีมีชื่ออีกมากมาย นอกจากนั้น ยังรวบรวมบทกวีของผู้จัดทำทั้ง 4 คนด้วย และบทกวีของราชวงศ์

อ้างอิง

1. Online edition of the Kokin wakashu at the UVa Library Japanese Text Initiative.
2. Miner (1985), pages 186-187
3. McCullough
4. Brower, pg 482

ข้อมูล

• Saeki, Umetomo (1958). Nihon Koten Bungaku Taikei: Kokin Wakashū. Iwanami Shoten. ISBN 4-00-060008-7.
• Kojima, Noriyuki; Eizō Arai (1989). Shin Nihon Koten Bungaku Taikei: Kokin Wakashū. Iwanami Shoten. ISBN 4-00-240005-0.
• Miner, Earl; H. Odagiri; R. E. Morrell (1985). The Princeton Companion to Classical Japanese Literature. Princeton University Press. pp. 186–187. ISBN 0-691-06599-3.
• McCullough, Helen Craig (1985). Kokin Wakashū: The First Imperial Anthology of Japanese Poetry. Stanford University Press. ISBN 0-8047-1258-1.
• Brower, Robert H.; Earl Roy Miner (1961). Japanese court poetry. Stanford University Press. LCCN 61-10925.

แหล่งข้อมูลอื่น

• Manuscript scans at Waseda University Library: 1 volume (unknown year), 2 volumes (unknown year), 1 volume (unknown year), 1553 (Sanjōnishi Kin'eda), 1510? (Ichijō Fuyuyoshi)