แพทย์แผนจีน

แพทย์แผนจีน
แผนกใบสั่งยาของร้านขายยาที่หนานหนิง มณฑลกวางซี ประเทศจีน พร้อมยาจีนและยาแผนปัจจุบันบรรจุกล่องล่วงหน้า (ซ้าย) และสมุนไพรจีน (ขวา) ด้านหลังเคาน์เตอร์ชำระเงิน
ชื่อภาษาจีน
อักษรจีนตัวเต็ม	中醫
อักษรจีนตัวย่อ	中医
ความหมายตามตัวอักษร	"แพทย์แผนจีน"
การถอดเสียง ภาษาจีนกลางมาตรฐาน ฮั่นยฺหวี่พินอิน Zhōngyī จู้อิน ㄓㄨㄥ ㄧ เวด-ไจลส์ Chung^1-i^1 IPA [ʈʂʊ́ŋ í] ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน อักษรโรมันแบบเยล Jūng yī IPA [tsóŋ jíː] ยฺหวิดเพ็ง Zung1 ji1 ภาษาหมิ่นใต้ เป่อ่วยยีภาษาฮกเกี้ยน Tiong-i ไถหลัว Tiong-i
ชื่อภาษาเวียดนาม
จื๋อโกว๊กหงือ	Y học cổ truyền Trung Quốc Đông y thuốc Bắc thuốc Tàu
ฮ้าน-โนม	醫學古傳中國 東醫 𧆄北 艚
ชื่อภาษาเกาหลี
ฮันกึล	중의학
ฮันจา	中醫學
การถอดเสียง อาร์อาร์ jung'uihak เอ็มอาร์ chung'ŭihak
ชื่อภาษาญี่ปุ่น
ชินจิไต	漢方
ฮิรางานะ	かんぽう
การถอดเสียง เฮ็ปเบิร์นปรับปรุง Kanpō คุนเรชิกิ Kanpô

แพทย์แผนจีน (อังกฤษ: Traditional Chinese medicine, TCM) เป็น การปฏิบัติทางการแพทย์ทางเลือก โดยมีต้นกำเนิดมาจาก การแพทย์แผนโบราณ ในประเทศจีน ข้ออ้างส่วนใหญ่ของการแพทย์แผนจีนเป็น วิทยาศาสตร์เทียม โดยการรักษาส่วนใหญ่ไม่มีหลักฐานที่แข็งแกร่งของ ประสิทธิผล หรือ กลไกการทำงาน ที่มีเหตุผล[1][2]

การแพทย์ในประเทศจีนโบราณครอบคลุมการปฏิบัติด้านสุขภาพและการรักษาที่บางครั้งมีการแข่งขันกัน ความเชื่อพื้นบ้าน ทฤษฎีของนักวิชาการ และ ปรัชญาขงจื๊อ การรักษาด้วยสมุนไพร อาหาร อาหารการกิน การออกกำลังกาย ความเชี่ยวชาญทางการแพทย์ และสำนักความคิดต่างๆ[3] การแพทย์แผนจีนในปัจจุบันถูกอธิบายว่าเป็นการประดิษฐ์ขึ้นในศตวรรษที่ 20 เป็นส่วนใหญ่[4] ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 นักปรับปรุงวัฒนธรรมและการเมืองของจีนพยายามกำจัดการปฏิบัติแบบดั้งเดิมที่ล้าหลังและไม่มีวิทยาศาสตร์ ผู้ปฏิบัติงานแบบดั้งเดิมจึงเลือกองค์ประกอบของปรัชญาและการปฏิบัติและจัดระเบียบพวกเขาเป็นสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า "การแพทย์จีน" (จีน: 中医 Zhongyi)[5] ในทศวรรษที่ 1950 รัฐบาลจีนพยายามฟื้นฟูการแพทย์แผนโบราณ (รวมถึงการทำให้การปฏิบัติที่เคยถูกห้ามถูกกฎหมาย) และสนับสนุนการบูรณาการการแพทย์แผนจีนและการแพทย์ตะวันตก[6][7] และในช่วง การปฏิวัติวัฒนธรรม ในทศวรรษที่ 1960 ได้ส่งเสริมการแพทย์แผนจีนว่าเป็นสิ่งที่มีราคาถูกและเป็นที่นิยม[8] การสร้างการแพทย์แผนจีนสมัยใหม่ส่วนใหญ่ได้รับการนำโดย เหมา เจ๋อตง แม้ว่าเขาจะไม่เชื่อในประสิทธิภาพของมันก็ตาม[4] หลังจากการเปิดความสัมพันธ์ระหว่างสหรัฐอเมริกาและจีนหลังปี 1972 มีความสนใจอย่างมากในตะวันตกสำหรับสิ่งที่ปัจจุบันเรียกว่าการแพทย์แผนจีน (TCM)[9]

การแพทย์แผนจีนกล่าวว่าอิงจากตำราเช่น หวงตี้เน่ยจิง (คัมภีร์ภายในของจักรพรรดิเหลือง),[10] และ Compendium of Materia Medica ซึ่งเป็นงานสารานุกรมในศตวรรษที่สิบหก และรวมถึงรูปแบบต่างๆ ของ ยาสมุนไพรจีน การฝังเข็ม การบำบัดด้วยถ้วยดูด กัวซา การนวด (ทุยหนา) การจัดกระดูก (เตี่ยต๋า) การออกกำลังกาย (ชี่กง) และการบำบัดด้วยอาหาร การแพทย์แผนจีนถูกใช้อย่างแพร่หลายใน วัฒนธรรมจีน หนึ่งในหลักการพื้นฐานคือ ชี่ ของร่างกายไหลเวียนผ่านช่องทางที่เรียกว่า เส้นลมปราณ ที่มีสาขาเชื่อมต่อกับอวัยวะและหน้าที่ของร่างกาย[11] ไม่มีหลักฐานว่าเส้นลมปราณหรือพลังชีวิตมีอยู่จริง แนวคิดของร่างกายและโรคที่ใช้ในการแพทย์แผนจีนสะท้อนถึงต้นกำเนิดโบราณและการเน้นกระบวนการที่มีพลวัตมากกว่าการสร้างวัสดุ ซึ่งคล้ายกับ ทฤษฎีฮิวมอรัล ของ กรีกโบราณ และ โรมโบราณ[12]

ความต้องการยาสมุนไพรในประเทศจีนเป็นตัวสร้างรายได้หลักของ การลักลอบค้าสัตว์ป่า ที่เชื่อมโยงกับ การฆ่าและการลักลอบค้าสัตว์ใกล้สูญพันธุ์[13] อย่างไรก็ตาม ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ทางการจีนได้ปราบปรามการลักลอบค้าสัตว์ป่าอย่างผิดกฎหมาย และอุตสาหกรรมนี้ได้หันมาใช้ทางเลือกที่เพาะปลูกมากขึ้น[14][15]

อ้างอิง

1. Eigenschink, Michael; Dearing, Lukas; Dablander, Tom E.; Maier, Julian; Sitte, Harald H. (May 2020). "A critical examination of the main premises of Traditional Chinese Medicine". Wiener klinische Wochenschrift. 132 (9–10): 260–273. doi:10.1007/s00508-020-01625-w. PMC 7253514. PMID 32198544.
2. "Hard to swallow". Nature. 448 (7150): 105–6. July 2007. Bibcode:2007Natur.448S.105.. doi:10.1038/448106a. PMID 17625521. Constructive approaches to divining the potential usefulness of traditional therapies are to be welcomed. But it seems problematic to apply a brand new technique, largely untested in the clinic, to test the veracity of traditional Chinese medicine, when the field is so fraught with pseudoscience. In the meantime, claims made on behalf of an uncharted body of knowledge should be treated with the customary skepticism that is the bedrock of both science and medicine.
3. Andrews (2013b), pp. 10–17.
4. "No, Traditional Chinese Medicine Has Not Been Vindicated by Science". Office for Science and Society (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2024-06-28.
5. Lei (2014), pp. 97–120.
6. Taylor (2005), pp. 30–36.
7. "The World Health Organization Has a Pseudoscience Problem". Office for Science and Society (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2024-06-28.
8. "中醫的發明和國族認同有關係？文化大革命對「傳統中醫學」的影響". 故事 StoryStudio. 2019-04-07. สืบค้นเมื่อ 2024-04-30.
9. Taylor (2005), pp. 138–141.
10. Huangdi Neijing: A Synopsis with Commentaries (ภาษาอังกฤษ). The Chinese University of Hong Kong Press. 2010-11-03. ISBN 978-962-996-927-1. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 November 2023. สืบค้นเมื่อ 30 October 2023.
11. Barrett S (12 January 2011). "Be Wary of Acupuncture, Qigong, and 'Chinese Medicine'". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 June 2018. สืบค้นเมื่อ 11 December 2013.
12. Novella S (25 January 2012). "What Is Traditional Chinese Medicine?". Science-based Medicine. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 April 2014. สืบค้นเมื่อ 14 April 2014.
13. "As China pushes traditional medicine globally, illegal wildlife trade flourishes". Reuters (ภาษาอังกฤษ). 2019-03-28. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 October 2021. สืบค้นเมื่อ 2021-10-20.
14. "Campaign cracks down on illegal wildlife trade".
15. "Chinese authorities cracked down on nearly 12,000 wildlife crime cases in three months - Wildlife Trade News from TRAFFIC".

ข้อมูล

• Andrews, Bridie (2013a). "The Republic of China". ใน Hinrichs, T. J.; Barnes, Linda L. (บ.ก.). Chinese Medicine and Healing: An Illustrated History. Cambridge, MA: Belknap Press of Harvard University Press. ISBN 9780674047372. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 November 2021. สืบค้นเมื่อ 11 June 2021.
• ———— (2013b). The Making of Modern Chinese Medicine. Vancouver, BC: UBC Press. ISBN 978-0774824323.
• Aung SK, Chen WP (2007). Clinical introduction to medical acupuncture. Thieme Mecial Publishers. ISBN 978-1-58890-221-4.
• Borowy, Iris, บ.ก. (2009). Uneasy Encounters: The Politics of Medicine and Health in China, 1900-1937. Frankfurt am Maim; New York, NY: Peter Lang. ISBN 9783631578032. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 March 2022. สืบค้นเมื่อ 11 July 2021.
• Hinrichs, T. J. (2005). "Healing and Medicine in China". ใน Jones, Lindsay (บ.ก.). Healing and Medicine. Vol. 6. Detroit, MI: Macmillan Reference USA. pp. 3859–3864.
• Hinrichs, T. J.; Barnes, Linda L., บ.ก. (2013). Chinese Medicine and Healing: An Illustrated History. Cambridge, MA: Belknap Press of Harvard University Press. ISBN 9780674047372. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 November 2021. สืบค้นเมื่อ 11 June 2021.
• Johnson, Ian (2021). "Chinese Medicine in the Covid Wards". New York Review of Books. 68 (17). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 March 2022. Review of Liu Lihong Classical Chinese Medicine (below). Also free online at China File Chinese Medicine in Covid Wards เก็บถาวร 15 ธันวาคม 2022 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน.
• Lei, Sean Xianglin (2014). Neither Donkey nor Horse: Medicine in the Struggle over China's Modernity. Chicago: University of Chicago. ISBN 9780226169880.
• Novella S (25 January 2012). "What Is Traditional Chinese Medicine?". Science-Based Medicine. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 April 2014. สืบค้นเมื่อ 14 April 2014.
• Singh S, Ernst E (2008). Trick or Treatment: Alternative Medicine on Trial. London: Bantam. ISBN 978-0593061299.
• Sivin, Nathan (1988). "Science and Medicine in Imperial China—the State of the Field". The Journal of Asian Studies. 47 (1): 41–90. doi:10.2307/2056359. JSTOR 2056359. PMID 11617269. S2CID 26443679.
• Taylor, Kim (2005). Chinese Medicine in Early Communist China, 1945-63 A Medicine of Revolution. London, England; New York, NY: RoutledgeCurzon. ISBN 041534512X.
• Unschuld, Paul U. (1985). Medicine in China: A History of Ideas. Berkeley: University of California Press. ISBN 9780520266131.
• —— (1988). "[Review] Liu Yanchi. The Essential Book of Traditional Chinese Medicine, trans. Fang Tingyu and Chen Laidi, vol. 1, "Theory", ed. Kathleen Vian and Peter Eckman". Bulletin of the History of Medicine. 62 (4): 647–649. JSTOR 44443097.
• Watt, John R. (2014). Saving Lives in Wartime China: How Medical Reformers Built Modern Healthcare Systems Amid War and Epidemics, 1928-1945. Boston;Leiden: Brill. ISBN 9789004256453.
• Wiseman N, Ellis A (1996). Fundamentals of Chinese medicine. Paradigm Publications. ISBN 978-0-912111-44-5. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 April 2021. สืบค้นเมื่อ 22 November 2020.
• Xu, Juncai; Xia, Zhijie (2019). "Traditional Chinese Medicine (TCM) – Does Its Contemporary Business Booming and Globalization Really Reconfirm Its Medical Efficacy & Safety?". Medicine in Drug Discovery. 1: 100003. doi:10.1016/j.medidd.2019.100003. S2CID 198835183.

อ่านเพิ่ม

• WHO traditional medicine strategy: 2014-2023. World Health Organization. 2013. hdl:10665/92455. ISBN 9789241506090. สืบค้นเมื่อ 1 April 2023.
• Baran GR, Kiana MF, Samuel SP (2014). "Chapter 2: Science, Pseudoscience, and Not Science: How Do They Differ?". Healthcare and Biomedical Technology in the 21st Century. Springer. pp. 19–57. doi:10.1007/978-1-4614-8541-4_2. ISBN 978-1-4614-8540-7.
• Barnes, Linda L. (2005). Needles, Herbs, Gods, and Ghosts: China, Healing, and the West to 1848. Cambridge, Mass: Harvard University Press. ISBN 0674018729. Shows early use of Chinese medicine not always perceived as "Chinese."
• Baum, Emily (2020). "Medicine and Public Health in Twentieth-Century China: Histories of Modernization and Change". History Compass. 18 (7). doi:10.1111/hic3.12616. S2CID 225622823.
• Liu, Lihong (2019). Classical Chinese Medicine. แปลโดย Weiss, Gabriel; Henry Buchtel; Sabine Wilms. Shatin, NT Hong Kong: Chinese University of Hong Kong Press; distributed by Columbia University Press. ISBN 9789882370579.
• Lloyd, G. E. R.; Sivin, Nathan (2002). The Way and the Word: Science and Medicine in Early China and Greece. New Haven: Yale University Press. ISBN 0300092970.
• Lo, Vivienne; Stanley-Baker, Michael, บ.ก. (2022), Routledge Handbook of Chinese Medicine, New York: Routledge, ISBN 9780415830645 Online Open Access. 51 articles on history of Chinese medicine; called "impressive and essential" for latest scholarship and trustworthy bibliographic sources. "(Review) H-Sci-Med-Tech, July 2023.
• McGrew, Roderick. Encyclopedia of Medical History (1985), brief history on pp. 56–59
• Needham J (2000). Sivin N (บ.ก.). Part VI: Medicine. Science and Civilisation in China. Vol. 6, Biology and Biological Technology. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-63262-1. OCLC 163502797.
• Palmer, James (13 June 2013), "Do Some Harm", Aeon
• Raphals, Lisa (Winter 2020), "Chinese Philosophy and Chinese Medicine", ใน Zalta, Edward N. (บ.ก.), The Stanford Encyclopedia of Philosophy, Metaphysics Research Lab, Stanford University
• Shelton, Tamara Venit (2019). Herbs and Roots: A History of Chinese Doctors in the American Medical Marketplace. New Haven: Yale University Press. ISBN 9780300249408.
• Unschuld, Paul (1986). Nan-Ching: The Classic of Difficult Issues. Berkeley: University of California Press. ISBN 9780520053724.
• —— (1986a). Medicine in China: A History of Pharmaceutics. Berkeley: University of California Press. ISBN 9780520050259.
• —— (2000). Medicine in China: Historical Artifacts and Images. Munich: Prestel. ISBN 9783791321493.
• —— (2018). Traditional Chinese Medicine: Heritage and Adaptation [Traditionelle chinesische Medizin (2013)]. แปลโดย Bridie J. Andrews. New York: Columbia University Press. ISBN 9780231175005.

แหล่งข้อมูลอื่น

• Medicinal Plant Images Database—School of Chinese Medicine, Hong Kong Baptist University (ในภาษาจีน)
• Chinese Medicine Specimen Database—School of Chinese Medicine, Hong Kong Baptist University (ในภาษาจีน)
• Literary Review Compilation on Traditional Chinese Medicine, PDF, 133 pages; compiled by the Association Québécoise des Thérapeutes Naturels (AQTN)