เจ้าชายยังนย็อง (เกาหลี: 양녕대군, 1394 — 7 กันยายน 1462) เจ้าชายแห่ง ราชวงศ์โชซ็อน พระราชโอรสพระองค์ใหญ่ใน พระเจ้าแทจงแห่งโชซ็อน รัชกาลที่ 3 เมื่อครั้งยังดำรงพระอิสริยยศเป็นเจ้าชายช็องอัน กับพระนางว็อนกย็อง พระมเหสีและเป็นพระเชษฐาของ พระเจ้าเซจงมหาราช และบรรพบุรุษของ อี ซึง-มัน นักเรียกร้องอิสรภาพชาวเกาหลีและประธานาธิบดีคนแรกของ เกาหลีใต้
พระประวัติ
พระองค์มีพระนามเมื่อแรกประสูติว่า ลีเจ หรือ อี เจ ใน ค.ศ. 1394 ต่อมาได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นพระรัชทายาท หรือ วังเซจา (王世子 왕세자) พระองค์มีพระปรีชาสามารถทางด้าน วรรณกรรม และ อักษรวิจิตร พระองค์เห็นว่าพระองค์เองไม่มีความสามารถในการเป็นกษัตริย์และเชื่อว่าน่าจะเป็นเจ้าชายชุงนย็องพระอนุชาพระองค์เล็กที่มีความเหมาะสม พระองค์จึงตัดสินพระทัยสร้างความอับอายให้กับราชสำนักทำให้สูญเสียตำแหน่งเจ้าชายและอภิเษกกับหญิงสาวสามัญชนทำให้พระองค์ถูกเนรเทศอย่างเป็นทางการออกจากฮันยังในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1418 เจ้าชายฮโยรย็อง พระอนุชาพระองค์รองของเจ้าชายยังนย็องซึ่งรับตำแหน่งรัชทายาทสืบต่อมา มีความเห็นเช่นเดียวกันว่าเจ้าชายชุงนย็องเหมาะสมที่จะเป็นกษัตริย์มากกว่า จึงตัดสินพระทัยออกผนวชเป็นพระภิกษุ ซึ่งแผนการนี้ส่งผลให้เจ้าชายชุงนย็องได้ขึ้นสืบราชบัลลังก์เป็นพระเจ้าเซจงมหาราช ต่อมาเจ้าชายยังนย็องกลายเป็นนักเดินทางที่เร่ร่อนและพำนักอยู่บนภูเขา
พระราชวงศ์
พระชายา พระโอรส พระธิดา
- พระชายาซูซ็อง ตระกูลคิม (수성군부인 김씨)
- เจ้าหญิงชังรย็อง (재령군주)
- อี เก, เจ้าชายซุนซอง (이개 순성군)
- เจ้าหญิงยังช็อน (영천군주)
- อี โพ, เจ้าชายฮัมยาง (이포 함양군)
- อี ฮเย, เจ้าชายซอซาน (이혜 서산군)
- เจ้าหญิงยองพย็อง (영평현주)
พงศาวลี
| พงศาวลีของเจ้าชายยังนย็อง
|
|
|
อ้างอิง
- ↑ ในปฏิทินจันทรคติ, 6 สิงหาคม ค.ศ. 1404 - 3 มิถุนายน ค.ศ. 1418
แหล่งข้อมูลอื่น
บรรณานุกรม
