เกาะโอกินาวะ

สำหรับความหมายอื่น ดูที่ โอกินาวะ

เกาะโอกินาวะ

ชื่อท้องถิ่น: 沖縄本島
เกาะโอกินาวะใน ค.ศ. 2015
แผนที่เกาะ
เกาะโอกินาวะ แสดงแผนที่หมู่เกาะรีวกีว เกาะโอกินาวะ แสดงแผนที่ทวีปเอเชีย
ภูมิศาสตร์
ที่ตั้ง	มหาสมุทรแปซิฟิก
พิกัด	26°28′46″N 127°55′40″E
กลุ่มเกาะ	หมู่เกาะรีวกีว
พื้นที่	1,199[1] ตารางกิโลเมตร (463 ตารางไมล์) ณ วันที่ 1 ตุลาคม ค.ศ. 2018[2]
อันดับพื้นที่	ที่ 299
ความยาว	106.6 กม. (66.24 ไมล์)
ความกว้าง	11.3 กม. (7.02 ไมล์)
ระดับสูงสุด	503 ม. (1650 ฟุต)
จุดสูงสุด	เขาโยนาฮะ
การปกครอง
ญี่ปุ่น
จังหวัด	จังหวัดโอกินาวะ
ประชากรศาสตร์
ประชากร	1,466,870[3] (2022)
ความหนาแน่น	1,014.93/กม.^2 (2628.66/ตารางไมล์)
กลุ่มชาติพันธุ์	รีวกีว, ญี่ปุ่น

เกาะโอกินาวะ (ญี่ปุ่น: 沖縄島; โรมาจิ: Okinawa-jima; โอกินาวะ: 沖縄/うちなー อูจินา;[4] คูนิงามิ: ふちなー ฟูจินา) มีชื่อทางการว่า เกาะหลักโอกินาวะ (ญี่ปุ่น: 沖縄本島; โรมาจิ: Okinawa-hontō)[5] เป็นเกาะที่ใหญ่ที่สุดในหมู่เกาะโอกินาวะและหมู่เกาะรีวกีว (นันเซ) ในภูมิภาคคีวชูของประเทศญี่ปุ่น แต่เป็นเกาะที่เล็กที่สุดและมีประชากรน้อยที่สุดในบรรดา 5 เกาะหลักของญี่ปุ่น[6] เกาะนี้มีความยาวประมาณ 106 กิโลเมตร (66 ไมล์) กว่างเฉลี่ย 11 กิโลเมตร (7 ไมล์)[7] และมีพื้นที่ 1,206.98 ตารางกิโลเมตร (466.02 ตารางไมล์) เกาะนี้มีระยะห่างจากทางใต้ของเกาะหลักในคีวชูถึงส่วนอื่นของญี่ปุ่นเกือบ 640 กิโลเมตร (350 ไมล์ทะเล; 400 ไมล์) ตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของไต้หวัน 500 km (270 nmi; 310 mi) เกาะโอกินาวะมีประชากรรวม 1,384,762 คน[3] โดยเกรตเตอร์นาฮะมีพลเมืองเกือบ 800,000 คน ส่วนตัวนครมีประชากรประมาณ 320,000 คน นาฮะเป็นเมืองหลักของจังหวัดโอกินาวะที่ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของเกาะ

โอกินาวาเป็นพื้นที่ยุทธศาสตร์สำคัญของกองทัพสหรัฐอเมริกาตั้งแต่การรบที่โอกินาวาและสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง เกาะนี้อยู่ภายใต้การควบคุมอย่างเป็นทางการโดยหน่วยงานการบริหารพลเรือนสหรัฐในหมู่เกาะริวกิว จนถึงปี 1972 ปัจจุบันมีเจ้าหน้าที่ทหารสหรัฐประมาณ 26,000 นายประจำการอยู่ที่โอกินาวา คิดเป็นประมาณครึ่งหนึ่งของกองกำลังสหรัฐที่ประจำอยู่ในญี่ปุ่น โดยกระจายอยู่ใน 31 พื้นที่ ครอบคลุมฐานทัพ 13 แห่ง และสถานที่ฝึกซ้อมอีก 48 แห่ง ฐานทัพของกองทัพสหรัฐครอบคลุมพื้นที่ประมาณ 25% ของเกาะ

ประวัติ

ประชากรศาสตร์

ถนนโคกูไซที่นาฮะ

ณ เดือนกันยายน ค.ศ. 2009 รัฐบาลญี่ปุ่นประมาณการว่าเกาะโอกินาวะมีประชากร 1,384,762 คน[3] ซึ่งนับรวมเจ้าหน้าที่ทหารอเมริกันและครอบครัวของพวกเขา ภาษาโอกินาวะ ซึ่งมีชื่อในภาษาแม่ว่า Uchināguchi พูดกันเฉพาะผู้ที่อยู่ในวัยผู้ใหญ่เท่านั้น[8] แต่กลุ่มท้องถิ่นหลายกลุ่มส่งเสริมการใช้ภาษาโอกินาวาในหมู่คนรุ่นใหม่[9]

ในขณะที่ตอนเหนือของเกาะโอกินาวะมีประชากรอยู่กระจัดกระจาย ส่วนกลางตอนใต้ถึงตอนใต้ของเกาะกลายเป็นเมืองแล้ว โดยเฉพาะนครนาฮะและเขตเมืองที่ทอดยาวไปทางเหนือจากที่นั่นถึงนครโอกินาวะ การกระจายตัวของประชากรอยู่ที่ประมาณ 120,000 คนในโอกินาวะตอนเหนือ 590,000 คนในโอกินาวะตอนกลาง และ 540,000 คนในโอกินาวะตอนใต้ เกาะนี้มีความหนาแน่นประชากรสูงถึง 1,014.93 คนต่อตารางกิโลเมตร[10]

ในช่วงยุคเมจิ อัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ ประเพณี วัฒนธรรม และภาษาโอกินาวะถูกกดทับโดยรัฐบาลเมจิที่พยายามดูดกลืนชาวโอกินาวะให้เป็นญี่ปุ่น (ยามาโตะ)[11][12][13][14][15][16] ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ชาวญี่ปุ่นจำนวนมากจึงอพยพมายังโอกินาวะ พลเมืองโอกินาวะสมัยใหม่โดยหลักอยู่ในกลุ่มชาติพันธุ์โอกินาวะ, ญีปุ่่น, ครึ่งญี่ปุ่น และลูกครึ่ง

ภูมิศาสตร์

แผนที่ภูมิประเทศของเกาะโอกินาวะ

โอกินาวะเป็นเกาะที่ใหญ่เป็นอันดับห้าของญี่ปุ่น เกาะนี้มีพื้นที่ 1,206.99 ตารางกิโลเมตร (466.02 ตารางไมล์) ชายฝั่งยาว 476 กิโลเมตร (296 ไมล์)[17] และมีระยะทางเป็นเส้นตรงจากเหนือจรดใต้ประมาณ 106.6 กิโลเมตร (66.2 ไมล์)[18] เกาะโอกินาวะตั้งอยู่ทางตอนตะวันออกเฉียงเหนือของจังหวัดโอกินาวะ นับตั้งแต่ปี 1972 ได้มีการถมที่ดินเพิ่มมากกว่า 1,000 เฮกตาร์ (2,500 เอเคอร์)

โอกินาวะตั้งอยู่ห่างจากเกาะหลักของคิวชูไปทางใต้ประมาณ 640 กิโลเมตร (400 ไมล์) และมีการเชื่อมต่อกับเกาะใกล้เคียงทางสะพานหลายจุด เช่น คาบสมุทรคัตสึเร็งที่เชื่อมต่อกับเกาะมิยางิ เกาะอิเก และเกาะฮามาฮิงะผ่านถนนกลางทะเล ส่วนทางคาบสมุทรโมโตบุทางตะวันตกเฉียงเหนือมีสะพานเชื่อมกับเกาะเซโซโกะกับเกาะยางาจิและเกาะโคริ เกาะโอกินาวามีชายหาดหลายแห่ง เช่น ชายหาดมันซะ ชายหาดเอเมอรัลด์ ชายหาดโอกูมะ ชายหาดซัมปะ ชายหาดมูน และชายหาดซันเซ็ต (เมืองชาตัง) เขาโอโมโตะที่สูง 525.5 เมตร (1,724 ฟุต) เป็นภูเขาที่สูงที่สุดในโอกินาวะ โดยมียอดเขาโยนาฮะที่สูงเป็นอันดับสอง[19]

ภูมิอากาศ

เกาะนี้มีสภาพภูมิอากาศแบบอบอุ่นชื้นกึ่งเขตร้อนชิดกับภูมิอากาศแบบป่าดิบชื้น สภาพภูมิอากาศเอื้ออำนวยให้ป่ากึ่งร้อนชื้นมีความหนาแน่นสูงในอุทยานแห่งชาติยัมบารุทางตอนเหนือ ฤดูฝนเกิดขึ้นในช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิ[20]

ข้อมูลภูมิอากาศของนาฮะ (ปกติ ค.ศ. 1991−2020, สูงสุด ค.ศ. 1890−ปัจจุบัน)
เดือน	ม.ค.	ก.พ.	มี.ค.	เม.ย.	พ.ค.	มิ.ย.	ก.ค.	ส.ค.	ก.ย.	ต.ค.	พ.ย.	ธ.ค.	ทั้งปี
อุณหภูมิสูงสุดที่เคยบันทึก °C (°F)	27.0 (80.6)	27.1 (80.8)	28.2 (82.8)	30.6 (87.1)	32.0 (89.6)	34.3 (93.7)	35.5 (95.9)	35.6 (96.1)	34.6 (94.3)	33.0 (91.4)	31.6 (88.9)	29.4 (84.9)	35.6 (96.1)
อุณหภูมิสูงสุดเฉลี่ย °C (°F)	19.8 (67.6)	20.2 (68.4)	21.9 (71.4)	24.3 (75.7)	27.0 (80.6)	29.8 (85.6)	31.9 (89.4)	31.8 (89.2)	30.6 (87.1)	28.1 (82.6)	25.0 (77)	21.5 (70.7)	26.0 (78.8)
อุณหภูมิเฉลี่ยแต่ละวัน °C (°F)	17.3 (63.1)	17.5 (63.5)	19.1 (66.4)	21.5 (70.7)	24.2 (75.6)	27.2 (81)	29.1 (84.4)	29.0 (84.2)	27.9 (82.2)	25.5 (77.9)	22.5 (72.5)	19.0 (66.2)	23.3 (73.9)
อุณหภูมิต่ำสุดเฉลี่ย °C (°F)	14.9 (58.8)	15.1 (59.2)	16.7 (62.1)	19.1 (66.4)	22.1 (71.8)	25.2 (77.4)	27.0 (80.6)	26.8 (80.2)	25.8 (78.4)	23.5 (74.3)	20.4 (68.7)	16.8 (62.2)	21.1 (70)
อุณหภูมิต่ำสุดที่เคยบันทึก °C (°F)	6.1 (43)	4.9 (40.8)	6.3 (43.3)	8.7 (47.7)	11.0 (51.8)	14.8 (58.6)	20.8 (69.4)	20.7 (69.3)	17.0 (62.6)	14.8 (58.6)	8.6 (47.5)	6.8 (44.2)	4.9 (40.8)
หยาดน้ำฟ้า มม (นิ้ว)	101.6 (4)	114.5 (4.508)	142.8 (5.622)	161.0 (6.339)	245.3 (9.657)	284.4 (11.197)	188.1 (7.406)	240.0 (9.449)	275.2 (10.835)	179.2 (7.055)	119.1 (4.689)	110.0 (4.331)	2,161.0 (85.079)
ปริมาณหิมะ ซม (นิ้ว)	0 (0)	0 (0)	0 (0)	0 (0)	0 (0)	0 (0)	0 (0)	0 (0)	0 (0)	0 (0)	0 (0)	0 (0)	0 (0)
ความชื้นร้อยละ	66	69	71	75	78	83	78	78	75	72	69	67	73
วันที่มีหยาดน้ำฟ้าโดยเฉลี่ย (≥ 0.5 mm)	12.2	11.3	12.6	11.6	13.1	12.4	11.0	13.9	13.3	10.6	9.6	10.7	142.0
จำนวนชั่วโมงที่มีแดด	93.1	93.1	115.3	120.9	138.2	159.5	227.0	206.3	181.3	163.3	121.7	107.4	1,727.1
แหล่งที่มา: Japan Meteorological Agency[21]

อ้างอิง

1. "Okinawa | Facts, History, & Points of Interest". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 April 2020. สืบค้นเมื่อ 15 February 2020.
2. "Statistical reports on the land area by prefectures and municipalities in Japan as of 2018" (PDF) (ภาษาญี่ปุ่น). Geospatial Information Authority of Japan. 1 October 2018. p. 103. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 March 2019. สืบค้นเมื่อ 16 March 2019.
3. (ในภาษาญี่ปุ่น) 沖縄県推計人口データ一覧（Excel形式） เก็บถาวร 13 กรกฎาคม 2018 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. Pref.okinawa.jp. Retrieved on 16 August 2013.
4. 語彙詳細―首里・那覇方言 เก็บถาวร 19 พฤศจิกายน 2018 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. Okinawa Center of Language Study. Retrieved on 2 December 2014.
5. "Okinawa Main Island". Visit Okinawa Japan | Official Okinawa Travel Guide.
6. "離島とは(島の基礎知識) (what is a remote island?)". MLIT (Ministry of Land, Infrastructure, Transport and Tourism) (ภาษาญี่ปุ่น). Ministry of Land, Infrastructure, Transport and Tourism. 22 August 2015. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (website)เมื่อ 13 November 2007. สืบค้นเมื่อ 9 August 2019. MILT classification 6,852 islands(main islands: 5 islands, remote islands: 6,847 islands)
7. "Okinawa Island | island, Japan". Encyclopedia Britannica (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 November 2018. สืบค้นเมื่อ 24 March 2017.
8. Okinawan, Central ที่ Ethnologue (25th ed., 2022)
9. Noguchi 2001, p. 76.
10. "平成17年 全国都道府県市区町村別面積調" (PDF). 国土地理院. 1 October 2005. p. 189. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 20 January 2013. สืบค้นเมื่อ 4 February 2013.
11. Minahan, James B. (2014), Ethnic Groups of North, East, and Central Asia: An Encyclopedia, ABC-CLIO, pp. 231–233, ISBN 978-1-61069-018-8, เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 June 2020, สืบค้นเมื่อ 5 April 2021
12. Christy 2004, p. 173–175.
13. Rabson 2008, p. 4.
14. Dubinsky & Davies 2013, p. 15–16.
15. Caprio 2014, p. 49–50, 63, 66–67.
16. Inoue 2017, p. 3.
17. 『日本統計年鑑 平成26年』「1-2 主な島」（2013年）p.13, 17
18. 『日本歴史地名大系』「沖縄島」（2002年）p.73中段
19. "Yonaha-dake". Nihon Daihyakka Zensho (Nipponika) (日本大百科全書(ニッポニカ) "Large Encyclopedia of Japan (Nipponika)") (ภาษาญี่ปุ่น). Tokyo: Shogakukan. 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 August 2007. สืบค้นเมื่อ 16 March 2012.
20. The Japan Times (13 May 2017). "Rainy season starts in Okinawa and Amami". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 April 2022. สืบค้นเมื่อ 16 March 2018.
21. 気象庁 / 平年値（年・月ごとの値）. Japan Meteorological Agency. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 May 2021. สืบค้นเมื่อ 19 May 2021.

ข้อมูล

• Caprio, Mark (2014). Japanese Assimilation Policies in Colonial Korea, 1910-1945. University of Washington Press. ISBN 978-0-295-99040-8. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 May 2021. สืบค้นเมื่อ 5 April 2021.
• Christy, Alan S. (2004). "The making of imperial subjects in Okinawa". ใน Weiner, Michael (บ.ก.). Race, Ethnicity and Migration in Modern Japan: Imagined and imaginary minorities. Taylor & Francis. ISBN 978-0-415-20857-4. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 May 2021. สืบค้นเมื่อ 5 April 2021.
• Dubinsky, Stanley; Davies, William (2013). Steven Heine (บ.ก.). "Language Conflict and Language Rights: The Ainu, Ryūkyūans, and Koreans in Japan". Japan Studies Review. 17. ISSN 1550-0713. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 October 2018. สืบค้นเมื่อ 5 April 2021.
• Inoue, Masamichi S. (2017). Okinawa and the U.S. Military: Identity Making in the Age of Globalization. Columbia University Press. ISBN 978-0-231-51114-8. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 February 2017. สืบค้นเมื่อ 5 April 2021.
• Rabson, Steve (February 2008). "Okinawan Perspectives on Japan's Imperial Institution". The Asia-Pacific Journal. 6 (2). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 August 2020. สืบค้นเมื่อ 8 February 2017.

แหล่งข้อมูลอื่น

• คู่มือการท่องเที่ยว เกาะโอกินาวะ จากวิกิท่องเที่ยว (ในภาษาอังกฤษ)