th %E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B9%81%E0%B8%AB%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%8C

ดาวเสาร์ เป็นดาวเคราะห์ที่มีระบบวงแหวนดาวเคราะห์ขนาดใหญ่มากกว่าดาวเคราะห์อื่นในระบบสุริยะ วงแหวนของดาวเสาร์ประกอบด้วยอนุภาคขนาดเล็กจำนวนมากนับไม่ถ้วน ที่มีขนาดตั้งแต่ไม่กี่ไมโครเมตรไปจนถึงหลายเมตร กระจุกตัวรวมกันอยู่และโคจรไปรอบ ๆ ดาวเสาร์ อนุภาคในวงแหวนส่วนใหญ่เป็นน้ำแข็ง มีบางส่วนที่เป็นฝุ่นและสสารอื่น ๆ

วงแหวนของดาวเสาร์ช่วยสะท้อนแสง ทำให้มองเห็นความสว่างของดาวเสาร์เพิ่มมากขึ้น แต่เราไม่สามารถมองเห็นวงแหวนเหล่านี้ได้ด้วยตาเปล่า ในปี ค.ศ. 1610 ซึ่งกาลิเลโอเริ่มใช้กล้องโทรทรรศน์ในการสำรวจท้องฟ้า เขาเป็นกลุ่มคนยุคแรก ๆ ที่พบและเฝ้าสังเกตวงแหวนของดาวเสาร์ แม้จะมองไม่เห็นลักษณะอันแท้จริงของมันได้อย่างชัดเจน ปี ค.ศ. 1655 คริสตียาน เฮยเคินส์ เป็นผู้แรกที่สามารถอธิบายลักษณะของวงแหวนว่าเป็นแผนจานวนรอบ ๆ ดาวเสาร์^[1]

มีแถบช่องว่างระหว่างวงแหวนอยู่หลายช่อง ในจำนวนนี้มีอยู่ 2 แถบที่มีดวงจันทร์แทรกอยู่ ช่องอื่น ๆ อีกหลายช่องอยู่ในตำแหน่งการสั่นพ้องของวงโคจรกับดวงจันทร์ของดาวเสาร์ และยังมีอีกหลายช่องที่ยังหาคำอธิบายไม่ได้

การแบ่งและโครงสร้างภายในวงแหวน

ส่วนที่หนาแน่นที่สุดของระบบวงแหวนของดาวเสาร์ เป็นวงแหวน A และ B ซึ่งถูกแยกออก โดย ส่วนของยานแคสสินี (ค้นพบในปี ค.ศ. 1675 โดย โจวันนี โดเมนีโก กัสซีนี) พร้อมกับวงแหวน C ซึ่งถูกค้นพบในปี ค.ศ. 1850 และเป็นที่คล้ายกันในลักษณะส่วนที่ของยานแคสสินี บริเวณนี้ประกอบด้วยวงแหวนหลัก วงแหวนหลักเป็นแถวทึบและประกอบด้วยอนุภาคที่มีขนาดใหญ่กว่าวงแหวนฝุ่นเปราะบาง หลังจากรวมถึงวงแหวน D หลังจากรวมถึงวงแหวน D ขยายภายในไปยอดเมฆดาวเสาร์ G และวงแหวนE กับอื่น ๆ ที่นอกเหนือจากระบบวงแหวนหลัก วงแหวนเหล่านี้แพร่กระจายมีลักษณะเป็น "ฝุ่น" เนื่องจากขนาดที่เล็กของอนุภาคของมัน (มักจะเกี่ยวกับไมโครเมตร) ส่วนประกอบทางเคมีของพวกมันคือเหมือนกับวงแหวนหลักเกือบทั้งหมดของน้ำแข็ง ที่คับแคบวงแหวน F ไม่ไกลจากขอบด้านนอกของวงแหวนเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะจำแนก ส่วนของมันมีความหนาแน่นมาก แต่ก็ยังมีการจัดการที่ดีของอนุภาคขนาดของฝุ่น

ภาพโมเสกสีธรรมชาติของยานแคสสินี ที่ภาพมุมมองแคบจากกล้องในด้าน unilluminated ของวงแหวนของดาวเสาร์ D, C, B, A และ F (ซ้ายไปขวา) ซึ่งถ่ายในวันที่ 9 พฤษภาคม ค.ศ. 2007

ข้อมูลในตาราง

หมายเหตุ
⁽¹⁾ ระยะทางไปยังศูนย์กลางของช่องว่างวงแหวน และอนุภาคเล็กที่มีความแคบกว่า 1,000 กิโลเมตร
⁽²⁾ เป็นชื่ออย่างไม่เป็นทางการ
⁽³⁾ เป็นชื่อที่กำหนดไว้โดยสหพันธ์ดาราศาสตร์สากล เว้นแต่ถ้าไม่สังเกตเห็น
⁽⁴⁾ การแยกที่กว้างขึ้นระหว่างชื่อวงแหวนเรียกว่าส่วน ในขณะที่การแยกแคบภายในชื่อวงแหวนเรียกว่าช่องว่าง
⁽⁵⁾ข้อมูลส่วนใหญ่มาจากอักขรานุกรมภูมิศาสตร์ของดาวเคราะห์ศัพท์ ข้อมูลสำคัญของนาซา และเอกสารต่าง ๆ ^[2]^[3]^[4]

การแบ่งที่สำคัญของวงแหวน

ชื่อ⁽³⁾	ระยะห่างจากดาวเสาร์ (จากศูนย์กลางในกิโลเมตร) ⁽⁴⁾	กว้าง (กิโลเมตร) ⁽⁴⁾	ตั้งชื่อจาก
วงแหวน D	66,900 – 74,510	7,500
วงแหวน C	74,658 – 92,000	17,500
วงแหวน B	92,000 – 117,580	25,500
ส่วนยานแคสสินี	117,580 – 122,170	4,700	โจวันนี กัสซีนี
วงแหวน A	122,170 – 136,775	14,600
ส่วนโรช	136,775 – 139,380	2,600	Édouard Roche
วงแหวน F	140,180 ⁽¹⁾	30 – 500
วงแหวนเจนัส/เอพิมีเทียส⁽²⁾	149,000 – 154,000	5,000	เจนัส และเอพิมีเทียส
วงแหวน G	166,000 – 175,000	9,000
วงแหวนอาร์คมีโทนี⁽²⁾	194,230	?	มีโทนี
วงแหวนอาร์คแอนที⁽²⁾	197,665	?	แอนที
วงแหวนพาลลีน⁽²⁾	211,000 – 213,500	2,500	พาลลีนี
วงแหวน E	180,000 – 480,000	300,000
วงแหวนพออีบี	ประมาณ 4,000,000 – มากกว่า 13,000,000		พออีบี

โครงสร้างภายในวงแหวน C

ชื่อ⁽³⁾	ระยะห่างจากดาวเสาร์ (จากศูนย์กลางในกิโลเมตร) ⁽⁴⁾	กว้าง (กิโลเมตร) ⁽⁴⁾	ตั้งชื่อจาก
ช่องว่างโกลอมโบ	77,870 ⁽¹⁾	150	จูเซปเป /"เบปี" โกลอมโบ
Titan Ringlet	77,870 ⁽¹⁾	25	ไททัน ดาวบริวารของดาวเสาร์
ช่องว่างแมกซ์เวล	87,491 ⁽¹⁾	270	เจมส์ เคลิร์ก แมกซ์เวลล์
Maxwell Ringlet	87,491 ⁽¹⁾	64	เจมส์ เคลิร์ก แมกซ์เวลล์
ช่องว่างบอนด์	88,705 ⁽¹⁾	30	วิลเลียม แครนช์ บอนด์ และจอห์จ ฟิลิปส์ บอนด์
1.470R_S Ringlet	88,716 ⁽¹⁾	16	รัศมี
1.495R_S Ringlet	90,171 ⁽¹⁾	62	รัศมี
ช่องว่างเดเวส	90,210 ⁽¹⁾	20	วิลเลียม รูตเตอร์ เดเวส

โครงสร้างภายในส่วนแคสสินี

แหล่งที่มา:^[5]

ชื่อ⁽³⁾	ระยะห่างจากดาวเสาร์ (จากศูนย์กลางในกิโลเมตร) ⁽⁴⁾	กว้าง (กิโลเมตร) ⁽⁴⁾	ตั้งชื่อจาก
ช่องว่างเฮยเคินส์	117,680 ⁽¹⁾	285–400	คริสตียาน เฮยเคินส์
Huygens Ringlet	117,848 ⁽¹⁾	~17	คริสตียาน เฮยเคินส์
ช่องว่างเฮอร์เชล	118,234 ⁽¹⁾	102	วิลเลียม เฮอร์เชล
ช่องว่างรัซเซลล	118,614 ⁽¹⁾	33	เฮนรี นอร์ริซ รัซเซลล์
ช่องว่างเจฟฟ์เรย์ส	118,950 ⁽¹⁾	38	ฮาร์โรลด์ เจฟฟ์เรย์ส
ช่องว่างไคเปอร	119,405 ⁽¹⁾	3	เจอราร์ด ปีเตอร์ ไคเปอร์
ช่องว่างลาปลัส	119,967 ⁽¹⁾	238	ปีแยร์-ซีมง ลาปลัส
ช่องว่างเบสเซล	120,241 ⁽¹⁾	10	ฟรีดดริค เบสเซล
ช่องว่างบาร์นาร์ด	120,312 ⁽¹⁾	13	เอ็ดเวิร์ด อีเมอร์สัน บาร์นาร์ด

โครงสร้างภายในวงแหวน A

ชื่อ⁽³⁾	ระยะห่างจากดาวเสาร์ (จากศูนย์กลางในกิโลเมตร) ⁽⁴⁾	กว้าง (กิโลเมตร) ⁽⁴⁾	ตั้งชื่อจาก
Encke Gap	133,589 ⁽¹⁾	325	Johann Encke
Keeler Gap	136,505 ⁽¹⁾	35	James Keeler

อ้างอิง

↑ Hamilton, Calvin (2004). "Saturn's Magnificent Rings". สืบค้นเมื่อ 2007-07-25.
↑ Porco, C.; และคณะ (October 1984). "The Eccentric Saturnian Ringlets at 1.29R_S and 1.45R_S". Icarus. 60 (1): 1–16. Bibcode:1984Icar...60....1P. doi:10.1016/0019-1035(84)90134-9.
↑ Porco, C. C.; และคณะ (November 1987). "Eccentric features in Saturn's outer C ring". Icarus. 72 (2): 437–467. Bibcode:1987Icar...72..437P. doi:10.1016/0019-1035(87)90185-0.
↑ Flynn, B. C.; และคณะ (November 1989). "Regular Structure in the Inner Cassini Division of Saturn's Rings". Icarus. 82 (1): 180–199. Bibcode:1989Icar...82..180F. doi:10.1016/0019-1035(89)90030-4.
↑ Lakdawalla, E. (2009-02-09). "New names for gaps in the Cassini Division within Saturn's rings". Planetary Society blog. Planetary Society. สืบค้นเมื่อ 2017-12-20.

แหล่งข้อมูลอื่น

Planetary Rings Node: Saturn's Ring System เก็บถาวร 2005-08-26 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
Saturn's Rings by NASA's Solar System Exploration
Rings of Saturn nomenclature from the USGS planetary nomenclature page
NASA finds giant ring around Saturn – Yahoo 7 news (retrieved 2009-10-07)

[Hamilton2004-1] Hamilton, Calvin (2004). "Saturn's Magnificent Rings". สืบค้นเมื่อ 2007-07-25.

[Ringlets-2] Porco, C.; และคณะ (October 1984). "The Eccentric Saturnian Ringlets at 1.29R_S and 1.45R_S". Icarus. 60 (1): 1–16. Bibcode:1984Icar...60....1P. doi:10.1016/0019-1035(84)90134-9.

[OuterCRing-3] Porco, C. C.; และคณะ (November 1987). "Eccentric features in Saturn's outer C ring". Icarus. 72 (2): 437–467. Bibcode:1987Icar...72..437P. doi:10.1016/0019-1035(87)90185-0.

[InnerCassini-4] Flynn, B. C.; และคณะ (November 1989). "Regular Structure in the Inner Cassini Division of Saturn's Rings". Icarus. 82 (1): 180–199. Bibcode:1989Icar...82..180F. doi:10.1016/0019-1035(89)90030-4.

[NewGapNames-5] Lakdawalla, E. (2009-02-09). "New names for gaps in the Cassini Division within Saturn's rings". Planetary Society blog. Planetary Society. สืบค้นเมื่อ 2017-12-20.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

วงแหวนของดาวเสาร์