ภาพดิจิทัล

การสแกนครั้งแรกด้วย SEAC เมื่อปี ค.ศ. 1957

ภาพดิจิทัล เป็นการแสดงผลภาพในลักษณะสองมิติในหน่วยที่เรียกว่าพิกเซล

ภาพดิจิทัลสามารถนิยามเป็นฟังก์ชันสองมิติ ${\displaystyle f(x,y)}$ โดยที่ ${\displaystyle x}$ และ ${\displaystyle y}$ เป็นพิกัดของภาพ และแอมพลิจูดของ ${\displaystyle f}$ ที่พิกัด ${\displaystyle (x,y)}$ ใดๆภายในภาพคือค่าความเข้มแสงของภาพ (intensity) ที่ตำแหน่งนั้นๆ และเมื่อ ${\displaystyle x,y}$ และแอมพลิจูดของ ${\displaystyle f}$ เป็นค่าจำกัด (finite value) จึงเรียกรูปภาพนี้ว่าเป็นภาพดิจิทัล (digital image) และถ้ากำหนดให้ภาพ ${\displaystyle f(x,y)}$ มีขนาด M แถวและ N คอลัมน์ และพิกัดของจุดกำเนิดของภาพคือที่ตำแหน่ง ${\displaystyle (x,y)}$ = (0,0) แล้ว จะสามารถเขียนสมการให้อยู่ในรูปเมทริกซ์ได้ดังนี้

ค่าแต่ละค่าที่อยู่ในเมทริกซ์จะเรียกว่า พิกเซล (pixel) โดยตำแหน่ง (0,0) จะอยู่ทางด้านซ้ายมือสุดด้านบนของภาพ การจัดลำดับตำแหน่งของจุดภาพจะเรียงจากซ้ายไปขวาในแต่ละเส้นจุดและจัดลำดับของเส้นจุดจะเรียงจากบนลงล่างการเก็บค่าของความเข้มแสงของภาพ ดิจิทัลลงหน่วยความจำในลักษณะเส้นจุด (raster) นี้จะเรียกภาพบิตแมป หรือ ภาพแรสเตอร์ แต่ภาพที่จัดเก็บในลักษณะนี้จะมีขนาดใหญ่จึงมีการบีบอัดภาพ (image compression) เพื่อให้ข้อมูลภาพมีขนาดเล็กลง

การสร้างภาพดิจิทัลสามารถสร้างได้จากอุปกรณ์รับภาพเช่น กล้องดิจิทัล เครื่องกราดภาพ เป็นต้น ภาพดิจิทัลยังสามารถสร้างโดยการสังเคราะห์จากสิ่งที่ไม่ใช่ข้อมูลภาพเช่น ฟังก์ชันทางคณิตศาสตร์ หรือ แบบจำลองเรขาคณิตแบบสามมิติซึ่งการสร้างภาพลักษณะนี้เป็นส่วนหนึ่งในงานด้านคอมพิวเตอร์กราฟิกส์