|
พระราชาธิราชพระราชาธิราช (สันสกฤต: ราชาธิราช; อังกฤษ: King of Kings) หมายถึง พระราชาผู้เป็นใหญ่กว่าพระราชาอื่น ๆ[1] จึงมีความหมายเทียบเท่า "จักรพรรดิ" ที่ใช้ในปัจจุบัน[2] ประวัติพระอิสริยยศนี้พระเจ้าตุกุลติ-นินูรตะที่ 1 แห่งจักรวรรดิอัสซีเรียกลางทรงเริ่มใช้เป็นครั้งแรก[3] ต่อมาจึงแพร่หลายในสถาบันกษัตริย์ในตะวันออกกลาง โดยเฉพาะในประเทศอิหร่านสมัยจักรวรรดิอะคีเมนิดและจักรวรรดิซาเซเนียน ซึ่งพระประมุขมีพระอิสริยยศเป็นชาห์แห่งชาห์ ศาสนาศาสนาพุทธคัมภีร์สัทธัมมปัชโชติกา คุหัฏฐกสุตตนิทเทสวรรณนา ระบุว่าพระตถาคตทรงเป็น "ราชาธิราชา เทวานํ อติเทโว สกฺกานํ อติสกฺโก พฺรหฺมานํ อติพฺรหฺมา"[4] (พระราชาธิราช เทพยิ่งกว่าเทพทั้งหลาย สักกะยิ่งกว่าสักกะทั้งหลาย พรหมยิ่งกว่าพรหมทั้งหลาย) ศาสนาคริสต์ในจดหมายของนักบุญเปาโลถึงทิโมธี ฉบับที่ 1 และหนังสือวิวรณ์ ระบุว่าพระเยซูเป็นพระมหากษัตริย์เหนือกษัตริย์ทั้งปวง และองค์พระผู้เป็นเจ้าเหนือเจ้านายทั้งปวง[5] อ้างอิง
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
