ผับ

ผับใน เวิลส์เอนด์ แคมเดนทาวน์ ลอนดอน

ผับ (อังกฤษ: pub ย่อมาจาก public house) คือ สถานประกอบการด้านเครื่องดื่มของหลายประเทศ โดยได้รับอนุญาตให้เสิร์ฟเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เพื่อบริโภคภายในสถานที่ คำนี้ปรากฏครั้งแรกในอังกฤษในช่วงปลายศตวรรษที่ 17 เพื่อแยกความแตกต่างระหว่างบ้านส่วนบุคคลกับสถานที่เปิดสาธรณะอย่าง ร้านขายเหล้า ทาเวิร์น และโรงเตี๊ยม ปัจจุบันยังไม่มีคำจำกัดความที่แน่ชัด แต่แคมเปญฟอร์รีลเอล (Campaign for Real Ale) ระบุว่าผับควรมีลักษณะ 4 ประการดังนี้:

1. เปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าได้โดยไม่ต้องเป็นสมาชิกหรืออยู่อาศัย
2. เสิร์ฟเบียร์สดหรือไซเดอร์โดยไม่ต้องรับประทานอาหาร
3. มีพื้นที่ในร่มอย่างน้อยหนึ่งแห่งที่ไม่ได้จัดไว้สำหรับรับประทานอาหาร
4. อนุญาตให้ซื้อเครื่องดื่มที่บาร์ได้ (คือ ไม่ได้บริการที่โต๊ะเท่านั้น)

ประวัติศาสตร์ของผับสามารถสืบย้อนได้ถึงทาเวิร์นในบริเตนสมัยโรมัน[1][2] จนถึงยุคโรงเตี๊ยมแองโกล-แซกซอน จนกระทั่งต้นศตวรรษที่ 19 ผับดังเช่นในปัจจุบันจึงเริ่มปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรก รูปแบบดังกล่าวได้รับความนิยมในประเทศและภูมิภาคต่าง ๆ ที่ได้รับอิทธิพลจากอังกฤษ โดยผับยังคงถือเป็นส่วนสำคัญของวัฒนธรรม[3] ในสถานที่หลายแห่ง โดยเฉพาะในหมู่บ้าน ผับถือเป็นจุดศูนย์กลางของชุมชนท้องถิ่น ในอนุทินในศตวรรษที่ 17 ของซามูเอล พีพส์ ได้บรรยายผับเป็น "หัวใจของอังกฤษ"[4]

อ้างอิง

1. "History of the pub". Beer and Pub Association. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 July 2010.
2. "Great British Pub". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 February 2012.
3. "Public House". Encyclopædia Britannica. 22 July 2021.
4. "Editorial | In praise of ... pubs". The Guardian. 10 December 2016. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 December 2016.