นีชอบูร์

นีชอบูร์ نیشابور เนย์ชอบูร์หรือนีชอพูร์
นคร
เนย์ชอบูร์[1]
จากบนลงล่างและซ้ายไปขวา: สุสานโอมาร์ คัยยาม, สถานีคาราวานชอฮ์แอบอซี, สุสานแอตทอร์แห่งนีชอพูร์, การค้นพบทางโบราณคดีที่นีชอบูร์, สวน Imamzadeh Mohammad Mahrouq และคัยยาม, โดมท้องฟ้าจำลองคัยยาม, คฤหาสน์ Amin Eslami, สุสานแคมอโลลโมลก์ และมัสยิดไม้แห่งนีชอบูร์
สมญา:  สมัยซาเซเนียนและอุมัยยะฮ์: แอแบร์แชฮร์ (กลุ่มเมืองตอนบน), ดามัสกัสน้อย (โดยอิบน์ บะฏูเฏาะฮ์)[2]
นีชอบูร์ แสดงแผนที่ประเทศอิหร่าน นีชอบูร์ แสดงแผนที่เอเชียตะวันตกและเอเชียกลาง
พิกัด: 36°12′48″N 58°47′45″E
ประเทศ	อิหร่าน
จังหวัด	โฆรอซอเนแรแซวี
เทศมณฑล	นีชอบูร์
อำเภอ	กลาง
ก่อตั้ง	คริสต์ศตวรรษที่ 3
เทศบาลนีชอบูร์	ค.ศ. 1931
ผู้ก่อตั้ง	ชาห์ซาปูร์ที่ 1
การปกครอง
• นายกเทศมนตรี	Hassan Mirfani
• ผู้ว่าการเทศมนตรี	AliReza Ghamati
ความสูง	1,250 เมตร (4,100 ฟุต)
ประชากร  (สำมะโน พ.ศ. 2559)
• เขตเมือง	264,375 [3] คน
เขตเวลา	UTC+03:30 (เวลามาตรฐานอิหร่าน)
รหัสพื้นที่	051
เว็บไซต์	neyshabur.ir

นีชอบูร์ หรือ นีชอพูร์ (เปอร์เซีย: نیشابور^ⓘ; จากภาษาเปอร์เซียกลาง New-Shabuhr หมายถึง "เมืองใหม่ของซาปูร์", "ซาปูร์อันโสภณ",[4] หรือ "ซาปูร์ที่สร้างมาอย่างสมบูรณ์")[5] เป็นนครที่ใหญ่เป็นอันดับสองในจังหวัดโฆรอซอเนแรแซวี ซึ่งเคยเป็นเมืองหลวงฝั่งตะวันตกของเกรตเตอร์โฆรอซอน เมืองหลวงในคริสต์ศตวรรษที่ 9 ของรางวงศ์ตอฮีริด เมืองหลวงเดิมของจักรวรรดิเซลจูก เมืองหลักของเทศมณฑลนีชอบูร์ และอดีตเมืองในเส้นทางสายไหม[6] นีชอบูร์ตั้งอยู่บนที่ราบอันอุดมสมบูรณ์ตรงตีนทิวเขาบีนอลูด ใน พ.ศ. 2559 นครนี้มีประชากรประมาณ 264,180 คนและเทศมณฑลมีประชากรประมาณ 448,125 คน นครนี้ตั้งอยู่ใกล้เหมืองแร่เทอร์ควอยซ์ที่มีแร่เทอร์ควอยซ์คุณภาพสูงที่สุดในโลก[7]ที่มีการขุดมาอย่างน้อยสองสหัสศวรรษ

เมืองก่อตั้งในคริสต์ศตวรรษที่ 3 โดยพระเจ้าชอบูร์ที่ 1 ในฐานะเมืองข้าหลวงจักรวรรดิซาเซเนียน ต่อมาจึงเป็นเมืองหลวงของราชวงศ์ทอเฮรียอน และได้บูรณะใหม่ในสมัยอับดุลลฮ์ อิบน์ เฏาะฮิร ในปี ค.ศ. 830 และได้รับเลือกเป็นเมืองหลวงของราชวงศ์เซลจุค ปี ค.ศ. 1037 ในสมัยราชวงศ์อับบาซียะฮ์ถูกชาวมองโกลรุกราน เมืองได้พัฒนาจนกลายเป็นศูนย์กลางด้านวัฒนธรรม การค้า ความรู้ของโลกอิสลาม เป็นหนึ่งในสี่เมืองใหญ่ของโฆรอซอนใหญ่ (ร่วมกับเมืองเมิร์ฟ, เฮราต และบัลค์) หนึ่งในเมืองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของสมัยกลาง ศูนย์กลางอำนาจของรัฐเคาะลีฟะฮ์ทางตะวันออก ที่อยู่อาศัยของคนหลากหลายเชื้อชาติและศาสนา และจุดหยุดพักของเส้นทางการค้าจากจีนและทรานซ็อกเซียนาไปยังอิรักและอียิปต์

การค้นพบทางโบราณคดีในนครหลายแห่งถูกเก็บและจัดแสดงต่อสาธารณชนที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทรโพลิทันในนครนิวยอร์ก, พิพิธภัณฑ์บริติชในลอนดอน และพิพิธภัณฑ์นานาชาติอื่น ๆ[8][9][10]

เมืองพี่น้อง

นีชอบูร์เป็นเมืองพี่น้องกับเมืองดังนี้:[11]

• แบกแดด ประเทศอิรัก
• แบลค์ ประเทศอัฟกานิสถาน
• บัสรา ประเทศอิรัก
• บูฆอรอ ประเทศอุซเบกิสถาน
• กัซนี ประเทศอัฟกานิสถาน
• เฮราต ประเทศอัฟกานิสถาน
• อัลก็อยเราะวาน ประเทศตูนิเซีย
• กัรบะลาอ์ ประเทศอิรัก
• ฆีวา ประเทศอุซเบกิสถาน
• โฆย์ ประเทศอิหร่าน
• ฆูจันด์ ประเทศทาจิกิสถาน
• คอนยา ประเทศตุรกี
• คูลอบ ประเทศทาจิกิสถาน
• เมิร์ฟ ประเทศเติร์กเมนิสถาน
• ซามาร์กันต์ ประเทศอุซเบกิสถาน

อ้างอิง

1. "Municipality of Neyshabur". Municipality of Neyshabur.
2. The Cambridge History of Iran – Volume 1 – Page 68
3. "Statistical Center of Iran > Home".
4. Honigmann, E.; Bosworth, C.E.. "Nīs̲h̲āpūr." Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. van Donzel, W.P. Heinrichs. Brill Online, 2013. Reference. 31 December 2013
5. นีชอบูร์ สามารถพบได้ใน GEOnet Names Server ผ่าน ลิงก์นี้ ด้วยการเปิดไปยังกล่องค้นหาขั้นสูง แล้วพิมพ์ "-3076915" ในฟอร์ม "Unique Feature Id" และคลิกบน "Search Database"
6. Sardar, Marika ((originally published October 2001, last revised July 2011)). "The Metropolitan Museum's Excavations at Nishapur". The Metropolitan Museum. {{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |date= (help)
7. "Turquoise Quality Factors". Gemological Institute of America (GIA).
8. Sardar, Author: Marika. "The Metropolitan Museum's Excavations at Nishapur | Essay | Heilbrunn Timeline of Art History | The Metropolitan Museum of Art". The Met's Heilbrunn Timeline of Art History (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2018-02-10. {{cite web}}: |first= มีชื่อเรียกทั่วไป (help)
9. "Nishapur". The British Museum.
10. "Coppa con decorazione calligrafica". Museum of Eastern Art in Italy (ภาษาอิตาลี). 25 November 2015.
11. "Tomb of Kamal-ol-Molk". iranparadise.com. Iran Paradise. 2020-05-05. สืบค้นเมื่อ 2020-11-15.

อ่านเพิ่ม

• Durand-Guédy, David (2020). Cities of Medieval Iran. Brill. ISBN 978-90-04-43433-2.
• Wilkinson, Charles K. (1973). Nishapur: pottery of the early Islamic period. New York: The Metropolitan Museum of Art. ISBN 0870990764.

แหล่งข้อมูลอื่น

• Nishapur Mayors (ในภาษาเปอร์เซีย)
• Nishapur governors (ในภาษาเปอร์เซีย)
• Ceramics of Nishapur and other centers
• World Gazetteer on Nishapur ที่ archive.today (เก็บถาวร 2012-12-17)
• Nishapur Mathhouse
• Neyshabur bonyad เก็บถาวร 2020-05-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (ในภาษาเปอร์เซีย)
• The Metropolitan Museum Excavations at Nishapur
• Elias Pirasteh, Neyshabur, Photo Set, flickr
• Ardavan Ruzbeh, When National Heritage is not an equal to the Emām-Jom'eh, a reportage on the demolition of a national monument, Madreseh-ye Golshan (مدرسه گلشن), in Nishabur, in Persian, Radio Zamāneh, May 29, 2008: Text, Audio.
• Hossein Davoudi, Dizbād: A Staircase to History, in Persian, Jadid Online, 2008.
  A Slide Show of Dizbād, by Hossein Davoudi, Jadid Online, 2008, (5 min 39 sec).
  Note: Dizbād is a small village between Mashhad and Neyshābūr, located at some 40 km distance from Mashhad.