ซิสพลาติน

ซิสพลาติน

ข้อมูลทางคลินิก
ชื่อทางการค้า	Platinol, others
ชื่ออื่น	cisplatinum, platamin, neoplatin, cismaplat, cis-diamminedichloridoplatinum(II) (CDDP)
AHFS/Drugs.com	โมโนกราฟ
MedlinePlus	a684036
ระดับความเสี่ยงต่อทารกในครรภ์	US: D (มีความเสี่ยง)
ช่องทางการรับยา	การฉีดเข้าหลอดเลือดดำ
รหัส ATC	L01XA01 (WHO)
กฏหมาย
สถานะตามกฏหมาย	US: ℞-only
ข้อมูลเภสัชจลนศาสตร์
ชีวประสิทธิผล	100% (IV)
การจับกับโปรตีน	> 95%
ครึ่งชีวิตทางชีวภาพ	30–100 ชั่วโมง
การขับออก	ไต
ตัวบ่งชี้
ชื่อตามระบบ IUPAC (SP-4-2)-diamminedichloroplatinum(II)
เลขทะเบียน CAS	15663-27-1^Y
PubChem CID	84691
DrugBank	DB00515^Y
ChemSpider	76401^N
UNII	Q20Q21Q62J
KEGG	D00275^Y
ChEBI	CHEBI:27899^Y
ChEMBL	CHEMBL2068237^N
PDB ligand	CPT (PDBe, RCSB PDB)
ECHA InfoCard	100.036.106
ข้อมูลทางกายภาพและเคมี
สูตร	[Pt(NH3)2Cl2]
มวลต่อโมล	300.01 g/mol
แบบจำลอง 3D (JSmol)	Interactive image
SMILES [NH3+][Pt-2]([NH3+])(Cl)Cl
InChI InChI=1S/2ClH.2H3N.Pt/h2*1H;2*1H3;/q;;;;+2/p-2^Y Key:LXZZYRPGZAFOLE-UHFFFAOYSA-L^Y
^7Y (what is this?)  (verify)
สารานุกรมเภสัชกรรม

ซิสพลาติน (Cisplatin) หรือชื่อในอดีตคือ เกลือเปรอน (Peyrone's salt)[1] เป็นยาเคมีบำบัด ออกฤทธิโดยไปยับยั้งการจำลองตัวเองของดีเอ็นเอ[2] ใช้ในการรักษาโรงมะเร็งต่างๆ คือ มะเร็งอัณฑะ, มะเร็งรังไข่, มะเร็งเต้านม, มะเร็งกระเพาะปัสสาวะ, มะเร็งศีรษะและคอ, มะเร็งปากมดลูก, มะเร็งปอด, มีโซธีลิโอมา, มะเร็งหลอดอาหาร, เนื้องอกที่สมอง และ นิวโรบลาสโตมา สามารถรับยานี้ได้โดยการฉีดเข้าหลอดเลือดดำ[2]

อาการข้างเคียงจากการใช้ยาซิสพลาตินได้แก่ เกิดการกดไขกระดูก, ได้ยินไม่ชัด, ปัญหาเกี่ยวกับไต และ อาเจียน อาหารข้างเคียงระดับรุนแรงได้แก่ อาการชา, เดินลำบาก, ภูมิแพ้ และเป็นโรคระบบหัวใจหลอดเลือด สตรีมีครรภ์ควรหลีกเลี่ยงการใช้ยานี้

ซิสพลาตินถูกค้นพบในปี ค.ศ. 1845 โดยนักเคมีชาวอิตาลีนามว่า มิเกลเล เปรอน ได้รับการอนุญาตให้ใช้เป็นยาในปี ค.ศ. 1978[3][2] เป็นหนึ่งในยาที่ถูกขึ้นทะเบียนเป็นยาหลักขององค์การอนามัยโลก[4]

อ้างอิง

1. Peyrone, M. (1844). "Ueber die Einwirkung des Ammoniaks auf Platinchlorür" [On the action of ammonia on platinum chloride]. Ann. Chem. Pharm. 51 (1): 1–29. doi:10.1002/jlac.18440510102.
2. "Cisplatin". The American Society of Health-System Pharmacists. สืบค้นเมื่อ 8 December 2016.
3. Fischer, Janos; Ganellin, C. Robin (2006). Analogue-based Drug Discovery (ภาษาอังกฤษ). John Wiley & Sons. p. 513. ISBN 9783527607495.
4. "WHO Model List of Essential Medicines (19th List)" (PDF). World Health Organization. April 2015. สืบค้นเมื่อ 8 December 2016.