|
ฉบับร่าง:เจ้าผู้ครองเมืองงาว (ยุคฟื้นฟู)
เจ้าผู้ครองเมืองงาว (ยุคฟื้นฟู) (พ.ศ. 2387- พ.ศ. 2413) เป็นตำแหน่งที่เกิดขึ้นในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว โดยพระยาน้อยอินท์ เจ้าผู้ครองนครลำปาง องค์ที่ 8 กับ พระเจ้ามโหตรประเทศ พระเจ้าผู้ครองนครเชียงใหม่ องค์ที่ 5 ขณะดำรงพระยศเป็น เจ้าอุปราชนครเชียงใหม่ ได้ลงมายังกรุงเทพมหานครเพื่อทูลขอตั้งเมืองเชียงรายโดยให้เป็นเมืองขึ้นของเชียงใหม่ และตั้งเมืองงาว เมืองพะเยา เป็นเมืองขึ้นของนครลำปาง พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 3 พระราชทานตั้งเมืองและทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ แต่งตั้งพระยาเจ้าผู้ครองเมืองทั้งสามมีพระนามพ้องจองกันดังนี้ เจ้าธรรมลังกา เป็น พระยารัตนอาณาเขตร เจ้าหลวงเมืองเชียงราย เจ้าพุทธวงศ์ เป็น พระยาประเทศอุดรทิศ เจ้าหลวงเมืองพะเยา เจ้าหนานมหาวงศ์เป็น พระยาฤทธิภิญโญยศ เจ้าหลวงเมืองงาว [1]และให้เทครัวราษฏรเมืองนครลำปางมารักษาเมืองงาว ตำแหน่งเจ้าขันธ์ห้าเมืองงาว
จนถึงรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว พระองค์ทรงเปลี่ยนอำนาจการบริหารปกครองประเทศใหม่โดยยกเลิกมณฑลเปลี่ยนมาเป็นจังหวัด อำเภอ ตำบล หมู่บ้าน ตำแหน่งเจ้าผู้ครองเมืองจึงได้ยกเลิกไป พระยาฤทธิภิญโญยศ เจ้าเมืองงาวได้สิ้นสุดลงภายหลังที่ทางการสยามมีการปฏิรูปการปกครองเป็นจังหวัด อำเภอและลดอำนาจการปกครองเมืองงาวเหลือเพียงอำเภอ สายสกุลเจ้าผู้ครองเมืองงาวมีการรวบรวมประวัติสายสกุลเจ้าหลวงเมืองงาวและเจ้าขันธ์ห้าไว้มีทั้งสิ้นดังนี้
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
|
||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
