การแขวนคอ

การแขวนคอ

การแขวนคอ (อังกฤษ: Hanging) เป็นการแขวนบุคคลโดยใช้ห่วงหรือสายรัดรอบคอ ในพจนานุกรมภาษาอังกฤษ ฉบับออกซฟอร์ดได้ระบุว่าการแขวนคอในความหมายนี้คือ "โดยเฉพาะเพื่อที่ทำให้ตายโดยการแขวนคอ" แม้ว่าก่อนหน้านี้ยังหมายถึงการตรึงกางเขนและประหารโดยการแทงในขณะที่ร่างกายยังคงแขวนอยู่ การแขวนคอเป็นวิธีการประหารชีวิตทั่วไปนับตั้งแต่สมัยยุคกลาง และเป็นวิธีการประหารชีวิตหลักในหลายประเทศและภูมิภาค เรื่องราวของการประหารชีวิตโดยการแขวนคออยู่ในมหากาพย์โอดิสซีย์ของโฮเมอร์ (หนังสือ 22)[1] ในความหมายพิเศษนี้ของคำทั่วไปของการแขวน จากอดีตและคำกริยาอดีตคือการแขนคอ แทนที่การห้อยคอ

การแขวนคอเป็นวิธีการฆ่าตัวตายแบบโดยทั่วไปในซึ่งบุคคลจะใช้สายรัดคอและทำให้เกิดหมดสติและเสียชีวิตโดยการแขวน การแขวนบางส่วนหรือบางส่วนที่แบกรับน้ำหนักบนสายรัดเป็นการใช้บางครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรือนจำ โรงพยาบาลจิตเวช หรือสถาบันสาธารณะอื่นๆ ที่การสนับสนุนการแขวนคอแบบเต็มตัวเป็นเรื่องที่ยากที่จะทำได้ เพราะจุดสายรัดระดับสูง (เช่น ตะขอหรือท่อ) ได้ถูกเอาออก

ดูเพิ่ม

• โทษประหารชีวิต

อ้างอิง

1. Mahmoud Rayes; Monika Mittal; Setti S. Rengachary; Sandeep Mittal (February 2011). "Hangman's fracture: a historical and biomechanical perspective" (PDF). Journal of Neurosurgery. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 13 January 2017. สืบค้นเมื่อ 27 August 2016. It was not until the introduction of the standard drop by Dr. Samuel Haughton in 1866, and the so-called long drop by William Marwood in 1872 that hanging became a standard, humane means to achieve instantaneous death.