|
การสงครามเรือดำน้ำ การสงครามเรือดำน้ำ (อังกฤษ: submarine warfare) เป็นหนึ่งในสี่ส่วนของการสงครามใต้น้ำ โดยส่วนที่เหลือคือการสงครามต่อต้านเรือดำน้ำ, การสงครามทุ่นระเบิด และการต่อต้านทุ่นระเบิด การสงครามเรือดำน้ำส่วนใหญ่ประกอบด้วยเรือดำน้ำดีเซล และเรือดำน้ำพลังงานนิวเคลียร์ โดยใช้ตอร์ปิโด, ขีปนาวุธ หรืออาวุธนิวเคลียร์ เช่นเดียวกับอุปกรณ์ตรวจจับขั้นสูง เพื่อโจมตีเรือดำน้ำ, เรือ หรือเป้าหมายทางบกอื่น ๆ เรือดำน้ำอาจใช้สำหรับการลาดตระเวน และการยกพลขึ้นบกของหน่วยรบพิเศษเช่นเดียวกับการป้องปราม ในบางกองทัพเรือพวกเขาอาจจะใช้สำหรับการซ่อนเร้นกองกำลังเฉพาะกิจ ประสิทธิผลของการสงครามเรือดำน้ำส่วนหนึ่งขึ้นอยู่กับปฏิบัติการการสงครามปราบเรือดำน้ำในการตอบโต้ให้สำเร็จ สงครามกลางเมืองอเมริกายุคของการสงครามเรือดำน้ำเริ่มขึ้นในช่วงสงครามกลางเมืองอเมริกา โดยคริสต์ทศวรรษ 1860 เป็นช่วงเวลาของจุดเปลี่ยนหลายประการในแง่วิธีการต่อสู้ของการสงครามทางเรือ เรือรบประเภทใหม่จำนวนมากได้รับการพัฒนาเพื่อใช้ในสหรัฐและกองทัพเรือสมาพันธรัฐอเมริกา เรือดำน้ำอยู่ในหมู่เรือที่สร้างขึ้นใหม่ การจมเรือศัตรูลำแรกโดยเรือดำน้ำเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 17 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1864 เมื่อเรือดำน้ำสัมพันธมิตรเอช. แอล. ฮันลีย์ ซึ่งเป็นไพรเวเทียร์ ได้จมยูเอสเอส ฮูซาโทนิก ซึ่งเป็นเรือสลุป ในชาเลสตันฮาร์เบอร์ รัฐเซาท์แคโรไลนา จะอย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่นาน เอช. แอล. ฮันลีย์ ก็ได้จมลง ด้วยการสูญเสียลูกเรือทั้งหมดแปดคน สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง การสงครามเรือดำน้ำในสงครามโลกครั้งที่หนึ่งเป็นการต่อสู้ระหว่างเรืออูเยอรมัน ร่วมกับออสเตรีย-ฮังการี ต่อขบวนคอนวอยที่มุ่งหน้าไปยังสหราชอาณาจักร, ฝรั่งเศส และรัสเซีย ส่วนเรือดำน้ำอังกฤษและสัมพันธมิตรได้ดำเนินปฏิบัติการขยายออกในทะเลบอลติก, ทะเลเหนือ, ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน และทะเลดำ รวมไปถึงมหาสมุทรแอตแลนติก มีปฏิบัติการเล็กน้อยที่เกิดขึ้นนอกขอบเขตยุโรป-แอตแลนติกที่กว้างกว่า เรือดำน้ำเยอรมันโจมตีเรือสินค้าฝ่ายสัมพันธมิตร โดยเฉพาะอย่างยิ่งการจมลูซิเทเนีย ที่ส่งผลให้ประชาชนชาวอเมริกันมีความคิดต่อต้านฝ่ายมหาอำนาจกลาง ทางสหรัฐเรียกร้องให้หยุด และเยอรมนีก็ทำเช่นนั้น กระทั่งพลเรือเอก เฮ็นนิง ฟ็อน ฮ็อลท์เซ็นด็อร์ฟ (ค.ศ. 1853–1919) เสนาธิการทหารเรือได้อ้างเหตุผลสนับสนุนในเดือนมกราคม ค.ศ. 1917 เพื่อเริ่มการโจมตี และทำให้ชาวอังกฤษต้องอดอาหาร ผู้บัญชาการทหารสูงสุดของเยอรมันได้ตระหนักถึงการเริ่มต้นใหม่ของการสงครามเรือดำน้ำแบบไม่จำกัด ซึ่งหมายถึงการทำสงครามกับสหรัฐ แต่ได้คำนวณว่าการเคลื่อนพลของฝ่ายอเมริกันจะช้าเกินไปที่จะหยุดชัยชนะในแนวรบด้านตะวันตกของเยอรมัน[1][2] และสหรัฐมีบทบาทอย่างมากในการเข้าสู่สงครามในเดือนเมษายน ค.ศ. 1917 ผู้เข้าร่วมทั้งหมดยอมปฏิบัติตามอนุสัญญากรุงเฮก ค.ศ. 1899 และ 1907 แต่พบว่าไม่สามารถปฏิบัติได้สำหรับเรือดำน้ำ รัฐบาลเยอรมันได้เผชิญการปิดล้อมทางเรือของอังกฤษซึ่งถือเป็นสิ่งผิดกฎหมายภายใต้กฎหมายระหว่างประเทศ ซึ่งแรกเริ่มเดิมที เรือดำน้ำของเยอรมันพยายามที่จะปฏิบัติตามไพรซ์รูลส์ แต่ต่อมาได้เปลี่ยนเป็นการสงครามเรือดำน้ำแบบไม่จำกัดตามการนำเรือคิวเข้ามาของอังกฤษพร้อมปืนบนดาดฟ้าที่ซ่อนอยู่ แรงกดดันทางการทูตของอเมริกาบังคับให้ชาวเยอรมันหยุดการกระทำนี้ชั่วขณะหนึ่ง แต่ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1917 ทางเยอรมนีได้ประกาศเขตสงครามรอบหมู่เกาะบริติช และได้จมเรือลงถึงหนึ่งในสี่ของการขนส่งที่เข้ามา จนกระทั่งมีการนำขบวนคอนวอยคุ้มกันมาใช้[3] ส่วนการจมของเรือหลวงพาธไฟเดอร์ถือเป็นชัยชนะในการรบครั้งแรกของเรือดำน้ำสมัยใหม่[4] และการใช้ประโยชน์ของอู-9 ซึ่งจมเรือลาดตระเวนอังกฤษสามลำในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ทำให้เรือดำน้ำเป็นองค์ประกอบใหม่ที่สำคัญของการสงครามทางเรือ[5] อ้างอิง
แหล่งที่มา
หนังสืออ่านเพิ่ม
แหล่งข้อมูลอื่น วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ การสงครามเรือดำน้ำ
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
