|
การขนส่งสาธารณะในหุบเขากลังระบบขนส่งมวลชนในหุบเขากลัง ประกอบด้วยระบบขนส่งมวลชนอันหนาแน่น (รถไฟ, รถโดยสารประจำทาง, รถแท็กซี่) ในกัวลาลัมเปอร์และปริมณฑล (ภูมิภาคหุบเขากลัง) ประวัติในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 19-20 ชาวกัวลาลัมเปอร์ส่วนมากยังคงใช้รถลาก หรือช้าง เป็นยานพาหนะในการเดินทาง ต่อมาช่วง ค.ศ. 1960-1990 ได้เริ่มมีการใช้รถโดยสารขนาดเล็ก (มินิบัส) เป็นครั้งแรก ประเภทระบบขนส่งมวลชน รถโดยสารประจำทางผู้ให้บริการรถโดยสารประจำทางหลักในกัวลาลัมเปอร์และปริมณฑล คือ แรพิดบัส ซึ่งประกอบด้วยผู้ให้บริการย่อยอีกสองราย คือ อินตราโกตา และ ซิตีลายเนอร์ ผู้ให้บริการอื่น ๆ อาทิเช่น เมโทรบัส, เซอลาโงร์อุมนิบัส, เลินเซิง, เคนเดอราน, ตริตัน, เปอมาร์ตาเกียรา รถไฟฟ้าระบบรถไฟฟ้าในหุบเขากลังประกอบด้วย รถไฟฟ้ารางเบา 2 สาย (ดำเนินการโดยรถไฟเร็วกัวลาลัมเปอร์), รถไฟฟ้าชานเมือง 2 สาย (ดำเนินการโดยรถไฟชานเมืองเคทีเอ็ม), เคแอลโมโนเรล และรถไฟฟ้าเชื่อมท่าอากาศยานนานาชาติกัวลาลัมเปอร์ ซึ่งประกอบด้วยเคแอลไอเอ แทรนสิต และเคแอลไอเอ เอ็กซ์เพรส
มีโครงการจะขยายเส้นทางเคแอลโมโนเรลไปยังสถานีซูไงบูโละฮ์ แต่โครงการยังไม่ได้รับอนุมัติ ส่วนส่วนต่อขยายของสายเกอลานาจายาและสายอัมปังได้รับอนุมัติแล้ว คาดว่าจะเปิดใช้งานในปี ค.ศ. 2016 นอกจากนี้ยังมีโครงการก่อสร้างรถไฟฟ้าสายใหม่ คือ สายซูไงบูโละฮ์-กาจัง คาดว่าจะเปิดใช้งานในปี ค.ศ. 2017 และรถไฟฟ้าสายใหม่อีกสาย คือ สายซูไงบูโละฮ์-เซอร์ดัง-ปูตราจายา จะเริ่มก่อสร้างในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2015.[1] ส่วนรถไฟฟ้ารางเบา สายชาห์อลัม กำลังอยู่ในขั้นอภิปรายหลังอนุมัติเสร็จ[2] รถแท็กซี่_1.6_sedan,_Teksi_(2014-01-03).jpg) รถแท็กซี่มิเตอร์สามารถพบเห็บได้ทั่วไปในกัวลาลัมเปอร์ อย่างไรก็ตาม มีโอกาสยากมากที่จะสามารถใช้บริการรถแท็กซี่ในช่วงชั่วโมงเร่งด่วน รถแท็กซี่ในกัวลาลัมเปอร์มีหลายสี ได้แก่ ขาว-แดง, แดง, เหลือง-น้ำเงิน, เขียว, เหลือง วิธีสังเกตรถแท็กซี่ที่ง่ายที่สุด คือ ด้านหน้ารถจะมีตัว H ติดอยู่ แต่ถ้าเป็นรถแท็กซี่ท่าอากาศยาน จะมีตัว LIMO ติดอยู่ ศูนย์รวมการขนส่งการขนส่งระหว่างเมือง
สถานีรถไฟฟ้า
สถานีขนส่งผู้โดยสารสถานีขนส่งผู้โดยสารของแรพิดเคแอลที่สำคัญ ได้แก่ เคแอลเซ็นทรัล, ติติวังซา, เคแอลซีซี,มาลูรี และเมดานปาซาร์ ส่วนรถโดยสารของบริษัทเอกชนอื่น ๆ จะให้บริการที่ย่านจาลันตันเชิงลอก สถานีปลายทางรถโดยสารประจำทางส่วนใหญ่ จะตั้งต้นทางที่สถานีขนส่งผู้โดยสารจาลันเชิงล็อก ส่วนรถโดยสารที่มุ่งหน้าไปยังสิงคโปร์ จะตั้งต้นทางที่สถานีรถไฟกัวลาลัมเปอร์, สถานีรถไฟเซ็นทรัลกัวลาลัมเปอร์, บังซาร์ และเปอตาลิงจายา ส่วนรถไฟระหว่างเมืองทั้งหมด ได้ทำการย้ายต้นทางจากสถานีรถไฟกัวลาลัมเปอร์ มาที่สถานีรถไฟเซ็นทรัลกัวลาลัมเปอร์ ในปี ค.ศ. 2001 การควบคุมระบบขนส่งมวลชนแต่ละประเภท จะดำเนินการโดยองค์กรที่แตกต่างกัน รถโดยสารประจำทางควบคุมโดย แรพิดบัส รถไฟฟ้ารางเบาและรถไฟฟ้าโมโนเรล ควบคุมโดย แรพิดเรล รถไฟฟ้าชานเมืองควบคุมโดยเกอเรตาปีตานะฮ์เมอลายู ตั้งแต่ปี ค.ศ. 2007 ผู้โดยสารสามารถใช้ระบบตั๋วทอชอินโก เพื่อใช้งานระบบขนส่งทางรางได้[3] ส่วนต่อขยายในอนาคตรถไฟฟ้ารางเบา วันที่ 29 สิงหาคม ค.ศ. 2006 รองนายกรัฐมนตรีมาเลเซีย ประกาศว่า จะใช้งบประมาณ 10 ล้านริงกิตในการก่อสร้างส่วนต่อขยายรถไฟฟ้า แผนนี้ประกอบไปด้วย สายรถไฟฟ้ารางเบาสายใหม่อีก 1 สาย และส่วนต่อขยายของสายเก่า (ซึ่งก็คือสายเกอลานาจายาและสายอัมปัง)[4] รถไฟฟ้าขนส่งมวลชนหุบเขากลังมีโครงการรถไฟฟ้ารางหนัก ระยะทาง 156 กิโลเมตร จำนวน 3 เส้นทาง ใช้งบประมาณ 35 พันล้านริงกิต นับว่าเป็นโครงการก่อสร้างที่แพงที่สุดในประวัติศาสตร์มาเลเซีย[5] รถโดยสารประจำทางด่วนพิเศษโครงการรถโดยสารประจำทางด่วนพิเศษ (BRT) โดยคณะกรรมการขนส่งมวลชนทางบก (SPAD) มีสายที่กำลังก่อสร้างในปัจจุบัน คือ สายซันเวย์ (เปิดใช้งานในปี ค.ศ. 2016) และสายที่ยังเป็นโครงการอยู่ คือ สายเคแอล-กลัง[6] ดูเพิ่มอ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
