|
دحیم (محدث)
عبد الرحمن بن ابراہیم بن عمرو بن میمون الدمشقی ، کنیت ابوسعید آپ تبع تابعی تے حدیث نبوی دے راوی نيں، آپ شوال 170 ہجری وچ پیدا ہوئے تے 245 ہجری وچ وفات پائی۔[۱] روایت حدیثسفیان بن عیینہ، مروان بن معاویہ،ولید بن مسلم، سوید بن عبد العزیز، اسحاق بن یوسف ازرق، محمد بن شعیب، عمر بن عبد الواحد، شعیب بن اسحاق، ابو ضمرہ، دی سند توں روایت اے۔ انس بن عیاض، عمرو بن ابی سلمہ تے ابو مسہر اوہ حجاز، شام، مصر، کوفہ تے بصرہ توں بہت ودھ عقیدت رکھدے سن تے اس معاملے وچ میرے توں عقیدت رکھدے سن، اپنے اسيں عمراں اُتے سبقت رکھدے سن، انھاں نے حدیث دی جمع تے درجہ بندی، جرح تے منصفانہ تے تصدیق تے وضاحت کيتی. راوی: البخاری، ابوداؤد، نسائی، القزوینی، ابو محمد الدارمی، ابو حاتم، ابو زرعہ الرازیان، ابو زرعہ الدمشقی، بقی بن مخلد، ابراہیم الحربی، احمد بن المعلی تے انہاں دے بیٹے عمرو تے ابراہیم بن دحیم، محمد بن محمد الباغندی تے احمد بن ایوب، الطبرانی دے والد، زکریا خیاط السنۃ، محمد ابن خریم عقیلی، ابن قتیبہ العسقلانی، عبد الوہاب ابن عتاب زفتی، جعفر الفریابی، محمد ابن بشر ابن مامویہ تے بوہت سارے لوک۔ راوی: محمد بن یحییٰ الذہلی تے حسن بن شبیب المعمری [۲] جراح تے تعدیلابن ابی حاتم نے کہیا: اوہ دحیم الیتیم دے ناں توں مشہور سن ،ميں نے اپنے والد نوں ایہ کہندے ہوئے سنا: دحیم فہم و ضبط رکھدے سن تے اوہ ثقہ نيں۔امام نسائی نے کہیا: ثقہ تے قابل اعتماد اے ۔ابو احمد حکیم نے کہیا: دحیم نے لمبے عرصے تک رملہ وچ جج دی حیثیت توں خدمات سر انجام دتیاں۔ ابوبکر خطیب نے کہیا: ایہ ماضی وچ بغداد وچ رہندا سی۔ اس دے اک اہل حسن زعفرانی نے اپنی سند توں روایت کيتا اے: عبدان نے کہیا: ميں نے حسن بن علی بن بحر نوں کہندے سنا: دحیم دو سو بارہ وچ بغداد آیا تاں ميں نے اپنے والد احمد بن حنبل، یحییٰ بن معین تے خلف بن سلیم نوں انہاں دے سامنے بیٹھے ہوئے دیکھیا۔ اوہ جوان سن ۔ ميں نے کہیا: ایہ لوک اس توں عمر وچ وڈے نيں، لیکن انہاں دی عزت کر رہے نيں۔احمد عجلی نے کہیا: دحیم ثقہ اے۔ ابو عبید الآجری کہندے نيں: ميں نے ابوداؤد نوں کہندے سنا: دحم حجت، ثقہ اے انہاں دے زمانے وچ دمشق وچ انہاں جداں کوئی نئيں سی۔ مروادی کہندے نيں: ميں نے احمد بن حنبل نوں دحیم دی تعریف کردے ہوئے سنیا تے ایہ کہندے ہوئے سنا: اوہ حکیم تے محکوم اے۔ امام دارقطنی نے کہیا: ثقہ اے۔ ابو احمد بن عدی نے کہیا: اوہ حرملہ توں ودھ ثقہ اے۔ [۳] وفاتحوالے
|
||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
