Wywodził się z rodziny szlacheckiej herbu Drużyna z Łapanowa w powiecie szczyrzyckim. Był synem Zbigniewa, łowczego krakowskiego i jego pierwszej żony, miał czterech braci (jeden z nich, Mikołaj był również księdzem)[3]. Swoją karierę duchowną zawdzięczał prawdopodobnie wpływom rodzinnym. Był pierwszym biskupem pomocniczym krakowskim wywodzącym się spoza stanu zakonnego[4]. Nie jest znana dokładna data jego nominacji na biskupa. Wiadomo, że w 1395 był już sufraganem krakowskim i biskupem tytularnym Laodycei[4][2].
Zbigniew już jako biskup prowadził spory majątkowe z braćmi zakończone w 1397 ugodą, w wyniku której przejął w posiadanie Kobylec i czwartą część wsi Sędowice. Wkrótce potem procesował się z opatemmogilskim o granice Woli Lubeckiej i Sędowic[5][4]. W 1402 otrzymał od papieża Bonifacego IX zatwierdzenie na probostwo w Gdowie. Mimo tej ostatniej nominacji Zbigniew prawdopodobnie opuścił w 1402 diecezję krakowską i przeniósł się do diecezji halickiej (pozostając formalnie biskupem pomocniczym krakowskim i proboszczem gdowskim)[4]. Niektóre źródła wymieniają go również jako biskupa łuckiego[2][1]. Od 1414 do 1423 współpracował z biskupem Janem Rzeszowskim we Lwowie (jest nawet wymieniany jako pierwszy biskup pomocniczy diecezji lwowskiej, choć nigdy nie uzyskał nominacji papieskiej na to stanowisko)[1].
W 1414 antypapież Jan XXIII mianował go ordynariuszem diecezji kamienieckiej, a urząd ten został potwierdzony 20 sierpnia 1423 przez papieża Marcina V[2][1]. Jako biskup kamieniecki Zbigniew rozpoczął budowę katedry oraz czynił starania o uposażenie diecezji. Zmarł po roku 1423, niedługo po zatwierdzeniu papieskim[1], wymieniany jako biskup kamieniecki do 1428[2].