|
Państwo
|
Szwecja
|
Data i miejsce urodzenia
|
13 marca 1974 Sztokholm
|
Wzrost
|
190 cm
|
Gra
|
praworęczny, oburęczny bekhend
|
Status profesjonalny
|
1991
|
Zakończenie kariery
|
2006
|
Gra pojedyncza
|
Wygrane turnieje
|
19
|
Najwyżej w rankingu
|
4 (15 listopada 1999)
|
Australian Open
|
F (1999)
|
Roland Garros
|
4R (2001)
|
Wimbledon
|
QF (2001)
|
US Open
|
4R (1993, 1996, 2000)
|
Gra podwójna
|
Wygrane turnieje
|
1
|
Najwyżej w rankingu
|
169 (8 maja 2000)
|
|
Karl Johan Thomas Enqvist (ur. 13 marca 1974 w Sztokholmie) – tenisista szwedzki, finalista wielkoszlemowego Australian Open z 1999 roku w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa.
Kariera tenisowa
W 1991 roku sklasyfikowano go na czele rankingu juniorów. W 1990 roku był w finale juniorskiego Rolanda Garrosa (przegrał z Andreą Gaudenzim). Wynik ten powtórzył rok później (przegrał z Andrijem Medwediewem), dokładając także w 1991 roku zwycięstwa w juniorskim Wimbledonie (w finale z Michaelem Joyce'em) i US Open (w finale ze Stephenem Gleesonem). W tym samym roku rozpoczął karierę zawodową w gronie seniorów.
Pierwszy tytuł rangi ATP World Tour Enqvist zdobył jesienią 1992 roku w Bolzano, pokonując w finale Arnauda Boetscha. Latem 1993 roku, wygrywając turniej w Schenectady (w finale z Brettem Stevenem, pokonał również m.in. Ivana Lendla), a na wielkoszlemowym US Open dochodząc do IV rundy.
Przełomowy w karierze Enqvista okazał się rok 1995. Szwed dotarł do sześciu finałów turniejowych, z czego wygrał pięć. W tym samym roku awansował do czołowej dziesiątki rankingu, dzięki czemu debiutował w turnieju ATP World Tour World Championships (w meczach grupowych pokonał Thomasa Mustera, Michaela Changa i Jima Couriera, przegrał w półfinale z Borisem Beckerem). W kolejnym sezonie Szwed wygrał trzy turnieje (m.in. w paryskiej hali Bercy), a w turnieju ATP World Tour World Championships wziął udział dzięki wycofaniu się jednego z rywali (początkowo był rezerwowym). W latach 1997–1998 jego starty ograniczały kontuzje, mimo to wygrywał kolejne turnieje.
Sezon 1999 rozpoczął od zwycięstwa w turnieju w Adelaide (w finale z Lleytonem Hewittem), a w Australian Open, występując jako zawodnik nierozstawiony, dotarł do finału. W drodze do finału pokonał kolejno Jana-Michaela Gambilla, Byrona Blacka, Patricka Raftera, Marka Philippoussisa, w ćwierćfinale Marca Rosseta, a w półfinale Nicolása Lapenttiego. Dopiero w decydującym meczu uległ w czterech setach Jewgienijowi Kafielnikowowi. W dalszej części sezonu Enqvist jesienią wygrał halowe turnieje w Stuttgarcie (w finale z Richardem Krajickiem, pokonał m.in. ówczesnego lidera rankingu Andre Agassiego) i w Sztokholmie (w finale z Magnusem Gustafssonem). Wyniki te dały mu awans na najwyższą pozycję w rankingu w karierze, nr 4., a także kolejny raz prawo udziału w ATP World Tour World Championships; tym razem odpadł po meczach grupowych, po porażkach z Toddem Martinem i Jewgienijem Kafielnikowem oraz zwycięstwie nad Nicolasem Kieferem.
W 2000 roku był m.in. w finale turnieju w Indian Wells, gdzie przegrał z Àlexem Corretją. Wygrał również zawody w Cincinnati (w finale z Timem Henmanem) oraz halowy turniej w Bazylei, pokonując Rogera Federera. W turnieju Tennis Masters Cup w Lizbonie uczestniczył jako rezerwowy. Ostatni turniej w karierze wygrał w 2002 roku w Marsylii (w finale z Nicolasem Escudém).
Poza turniejem Australian Open 1999 osiągnął dwukrotnie ćwierćfinały imprez wielkoszlemowych – na Wimbledonie w 2001 roku i Australian Open w 1996 roku. Wygrał łącznie 19 turniejów zawodowych, w dalszych 7 osiągając finały. W deblu triumfował w jednym turnieju, w Marsylii w 1997 roku, partnerując Magnusowi Larssonowi.
Od 1995 roku reprezentował Szwecję w Pucharze Davisa. Był bohaterem Szwedów w finale tych rozgrywek w 1996 roku, kiedy pokonał zarówno Arnauda Boetscha, jak i Cédrica Pioline'a (po meczu zakończonym wynikiem 3:6, 6:7, 6:4, 6:4, 9:7), co ostatecznie nie wystarczyło jednak do końcowego sukcesu. W 1997 roku przyczynił się do kolejnego awansu Szwedów do finału Pucharu Davisa; w samym finale nie wystąpił, ale Szwedzi odnieśli wysokie zwycięstwo, dzięki czemu Enqvistowi przysługuje tytuł zdobywcy Pucharu. Łącznie Enqvist odniósł w występach reprezentacyjnych 15 zwycięstw i poniósł 11 porażek. Występował niemal wyłącznie w grze pojedynczej.
Enqvist reprezentował również Szwecję na igrzyskach olimpijskich w Atlancie w 1996 roku (przegrał w III rundzie z Leanderem Paesem) i Atenach w 2004 roku (przegrał w I rundzie z Carlosem Moyą).
Finały w turniejach ATP World Tour
Legenda
|
Wielki Szlem
|
Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup / ATP Finals
|
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
|
ATP International Series / ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (19–7)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
Zwycięzca
|
1.
|
18 października 1992
|
Bolzano
|
Dywanowa (hala)
|
Arnaud Boetsch
|
6:2, 1:6, 7:6(7)
|
Zwycięzca
|
2.
|
29 sierpnia 1993
|
Schenectady
|
Twarda
|
Brett Steven
|
4:6, 6:3, 7:6(0)
|
Zwycięzca
|
3.
|
15 stycznia 1995
|
Auckland
|
Twarda
|
Chuck Adams
|
6:2, 6:1
|
Zwycięzca
|
4.
|
26 lutego 1995
|
Filadelfia
|
Dywanowa (hala)
|
Michael Chang
|
0:6, 6:4, 6:0
|
Zwycięzca
|
5.
|
14 maja 1995
|
Pinehurst
|
Ceglana
|
Javier Frana
|
6:3, 3:6, 6:3
|
Finalista
|
1.
|
6 sierpnia 1995
|
Los Angeles
|
Twarda
|
Michael Stich
|
7:6(7), 6:7(4), 2:6
|
Zwycięzca
|
6.
|
20 sierpnia 1995
|
Indianapolis
|
Twarda
|
Bernd Karbacher
|
6:4, 6:3
|
Zwycięzca
|
7.
|
12 listopada 1995
|
Sztokholm
|
Twarda (hala)
|
Arnaud Boetsch
|
7:5, 6:4
|
Zwycięzca
|
8.
|
14 kwietnia 1996
|
Nowe Delhi
|
Twarda
|
Byron Black
|
6:2, 7:6(3)
|
Zwycięzca
|
9.
|
3 listopada 1996
|
Paryż
|
Twarda (hala)
|
Jewgienij Kafielnikow
|
6:2, 6:4, 7:5
|
Zwycięzca
|
10.
|
10 listopada 1996
|
Sztokholm
|
Twarda (hala)
|
Todd Martin
|
7:5, 6:4, 7:6(0)
|
Zwycięzca
|
11.
|
16 lutego 1997
|
Marsylia
|
Twarda (hala)
|
Marcelo Ríos
|
6:4, 1:0 krecz
|
Finalista
|
2.
|
28 lipca 1997
|
Los Angeles
|
Twarda
|
Jim Courier
|
4:6, 4:6
|
Zwycięzca
|
12.
|
8 lutego 1998
|
Marsylia
|
Twarda (hala)
|
Jewgienij Kafielnikow
|
6:4, 6:1
|
Finalista
|
3.
|
1 marca 1998
|
Filadelfia
|
Twarda (hala)
|
Pete Sampras
|
5:7, 6:7(3)
|
Zwycięzca
|
13.
|
3 maja 1998
|
Monachium
|
Ceglana
|
Andre Agassi
|
6:7(4), 7:6(6), 6:3
|
Zwycięzca
|
14.
|
11 stycznia 1999
|
Adelaide
|
Twarda
|
Lleyton Hewitt
|
4:6, 6:1, 6:2
|
Finalista
|
4.
|
31 stycznia 1999
|
Australian Open, Melbourne
|
Twarda
|
Jewgienij Kafielnikow
|
6:4, 0:6, 3:6, 6:7(1)
|
Zwycięzca
|
15.
|
31 października 1999
|
Stuttgart
|
Twarda (hala)
|
Richard Krajicek
|
6:1, 6:4, 5:7, 7:5
|
Zwycięzca
|
16.
|
14 listopada 1999
|
Sztokholm
|
Twarda (hala)
|
Magnus Gustafsson
|
6:3, 6:4, 6:2
|
Finalista
|
5.
|
10 stycznia 2000
|
Adelaide
|
Twarda
|
Lleyton Hewitt
|
6:3, 3:6, 2:6
|
Finalista
|
6.
|
19 marca 2000
|
Indian Wells
|
Twarda
|
Àlex Corretja
|
4:6, 4:6, 3:6
|
Zwycięzca
|
17.
|
13 sierpnia 2000
|
Cincinnati
|
Twarda
|
Tim Henman
|
7:6(5), 6:4
|
Finalista
|
7.
|
27 sierpnia 2000
|
Long Island
|
Twarda
|
Magnus Norman
|
3:6, 7:5, 5:7
|
Zwycięzca
|
18.
|
29 października 2000
|
Bazylea
|
Dywanowa (hala)
|
Roger Federer
|
6:2, 4:6, 7:6(4), 1:6, 6:1
|
Zwycięzca
|
19.
|
17 lutego 2002
|
Marsylia
|
Twarda (hala)
|
Nicolas Escudé
|
6:7(4), 6:3, 6:1
|
Gra podwójna (1–0)
Bibliografia
Identyfikatory zewnętrzne: