Ten artykuł dotyczy tenisisty. Zobacz też: artykuł o saneczkarzu.
|
Państwo
|
Ukraina
|
Data i miejsce urodzenia
|
31 sierpnia 1974 Kijów
|
Wzrost
|
193 cm
|
Gra
|
praworęczna, oburęczny bekhend
|
Status profesjonalny
|
1991
|
Zakończenie kariery
|
2001
|
Trener
|
Andrei Rybalko
|
Gra pojedyncza
|
Wygrane turnieje
|
11
|
Najwyżej w rankingu
|
4 (16 maja 1994)
|
Australian Open
|
QF (1995)
|
Roland Garros
|
F (1999)
|
Wimbledon
|
4R (1994)
|
US Open
|
QF (1993)
|
Gra podwójna
|
Wygrane turnieje
|
0
|
Najwyżej w rankingu
|
185 (5 lipca 1993)
|
|
Strona internetowa
|
Andrij Medwediew, ukr. Андрій Медведєв (ur. 31 sierpnia 1974 w Kijowie) – ukraiński tenisista, finalista French Open 1999 w grze pojedynczej, reprezentant w Pucharze Davisa.
Jego starsza siostra Natalija również grała w tenisa, dochodząc do pozycji nr 23. na świecie. Znany był z działalności charytatywnej, wspierał kluby tenisowe w Kijowie oraz przewodniczył komitetowi Stowarzyszenia Tenisistów Zawodowych ATP ds. działań dobroczynnych.
W życiu osobistym tworzył parę z niemiecką tenisistką Anke Huber. Poza tenisem uprawiał golf. Ze względów podatkowych rezydował w Monte Carlo.
Kariera tenisowa
Przez całą karierę reprezentował barwy Ukrainy, podkreślając jednak swoje rosyjskie pochodzenie. Medwediew rozpoczął treningi tenisowe jako 8–latek pod kierunkiem matki. W 1991 wygrał turniej juniorów na French Open (pokonując w finale Thomasa Enqvista) i w tym samym roku debiutował w gronie tenisistów zawodowych. Rok później odniósł 3 pierwsze zwycięstwa turniejowe w cyklu ATP World Tour, triumfując w imprezach w Genui, Stuttgarcie (na kortach ziemnych) i Bordeaux.
Cykl wiosennych imprez w Europie na nawierzchni ziemnej w sezonie 1993 rozpoczął wygrywając 2 pierwsze turnieje – w Estoril i Barcelonie, pokonując po drodze kilku znanych specjalistów tej nawierzchni, m.in. dwukrotnie Sergiego Bruguerę i Karela Nováčka oraz Thomasa Mustera. Osiągnął następnie po raz pierwszy wielkoszlemowy półfinał, podczas French Open w Paryżu. Po wyeliminowaniu w 1 rundzie Guillerma Péreza Roldána (przegrywał 0:2 w setach) pokonał kilku znanych graczy, m.in. Marca-Kevina Goellnera. W ćwierćfinale wygrał, w przerywanym opadami deszczu meczu, ze Stefanem Edbergiem, sklasyfikowanym na 3. miejscu rankingu światowego, a w półfinale nie sprostał Sergiemu Bruguerze[1]. W dalszej części sezonu 1993 Medwediew był m.in. w 2 półfinałach turniejowych na kortach ziemnych, ale potwierdził dobrą dyspozycję także na innych nawierzchniach – był w finale turnieju w Halle (na trawie, przegrał z Henrim Leconte), wygrał na nawierzchni betonowej w New Haven (w finale z Czechem Kordą), dotarł do ćwierćfinału US Open (pokonał m.in. Richarda Krajicka, przegrał z Cédricem Pioline). W listopadzie 1993 ponownie udanie startował w Paryżu, tym razem w prestiżowym turnieju w hali Bercy. Po zwycięstwach nad Amosem Mansdorfem, Henrim Lecontem, Markiem Woodforde i Arnaudem Boetschem dotarł do finału, w którym nie sprostał Goranowi Ivaniševiciowi. Wszystkie te wyniki zapewniły reprezentantowi Ukrainy miejsce w czołowej dziesiątce rankingu i udział w turnieju ATP Finals, gdzie po porażce z Michaelem Stichem i zwycięstwach nad Jimem Courierem i Michaelem Changiem osiągnął półfinał (uległ ostatecznie liderowi rankingu Samprasowi).
Sezon 1994 rozpoczął z opóźnieniem ze względu na kontuzję, pojawił się na kortach pod koniec marca dochodząc do finału w Estoril. Nie udało mu się obronić tam tytułu, przegrywając z Carlosem Costą. Wygrał następnie 2 turnieje kategorii Super 9 Series w Monte Carlo (w finale z Sergim Bruguerą) i Hamburgu (w finale z Jewgienijem Kafielnikowem), a na French Open osiągnął ćwierćfinał. W maju 1994 osiągnął najwyższą w karierze pozycję w rankingu gry pojedynczej − nr 4. Był w 4 rundzie Wimbledonu, gdzie uległ z byłym niemieckim mistrzem tej imprezy Borisem Beckerem po pięciosetowym widowisku. Do końca sezonu osiągnął jeden finał, w Pradze, i znalazł się w klasyfikacji ATP na koniec roku poza czołową dziesiątką (chociaż brał udział w Pucharze Wielkiego Szlema).
W sezonie 1995 największym osiągnięciem Medwediewa była obrona tytułu w Hamburgu oraz ćwierćfinał wielkoszlemowy Australian Open (na French Open dotarł do 4 rundy). W 1996 wygrał turniej w Long Island po finale z Martinem Dammem, był w finale w Båstad ponosząc porażkę z Magnusem Gustafssonem, oraz awansował do 4 rundy US Open.
W 1997 wygrał po raz trzeci turniej w Hamburgu, pokonując m.in. Krajicka, Bruguerę, Kafielnikowa, a w finale Félixa Mantillę. Na turniejach wielkoszlemowych − Australian Open i French Open − dochodził do 4 rund. W Paryżu uległ Gustavo Kuertenowi. W sezonie 1998 nie wygrał żadnego turnieju, dochodząc do przegranego finału w Båstad. Bez sukcesów rozpoczął kolejny rok i w efekcie w kwietniu 1999 znalazł się poza pierwszą setką rankingu.
Największy sukces w swojej karierze odniósł podczas French Open 1999, dochodząc do finału. W 2 rundzie pokonał ówczesnego wicelidera rankingu Pete’a Samprasa, w ćwierćfinale wygrał z Gustavem Kuertenem, w półfinale z Fernandem Meligenim. W meczu finałowym z Andre Agassim nie wykorzystał prowadzenia 2:0 w setach, przegrywając ostatecznie 6:1, 6:2, 4:6, 3:6, 4:6[2].
Finał French Open okazał się ostatnim znaczącym osiągnięciem Medwediewa. W kolejnych startach turniejowych nie przebrnął półfinału, a po sezonie 2001 zdecydował się na zakończenie kariery sportowej.
Jako deblista występował sporadycznie. W parze z Maratem Safinem był w 1999 w finale turnieju deblowego w Moskwie, w lipcu 1993 zajmował w rankingu deblowym najwyższe 185. miejsce.
Bronił barw narodowych w Pucharze Davisa (31 zwycięstw, 8 porażek, w tym w grze pojedynczej 20 zwycięstw i 3 porażki) oraz Pucharze Hopmana w grze mieszanej (wspólnie z siostrą Natalią). Zarobki Medwediewa na kortach przekroczyły sześć i pół miliona dolarów amerykańskich.
Zawodnik praworęczny, z oburęcznym bekhendem, wyróżniał się na korcie siłą uderzeń z głębi kortu (także silnym serwisem). Zapewniało mu to sukcesy przede wszystkim na kortach o nawierzchni ziemnej.
Finały w turniejach ATP World Tour
Legenda
|
Wielki Szlem
|
Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup / ATP Finals
|
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
|
ATP International Series / ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (11–7)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
Zwycięzca
|
1.
|
21 czerwca 1992
|
Genua
|
Ceglana
|
Guillermo Pérez Roldán
|
6:3, 6:4
|
Zwycięzca
|
2.
|
19 lipca 1992
|
Stuttgart
|
Ceglana
|
Wayne Ferreira
|
6:1, 6:4, 6:7(5), 2:6, 6:1
|
Zwycięzca
|
3.
|
20 września 1992
|
Bordeaux
|
Ceglana
|
Sergi Bruguera
|
6:3, 1:6, 6:2
|
Zwycięzca
|
4.
|
4 kwietnia 1993
|
Estoril
|
Ceglana
|
Karel Nováček
|
6:4, 6:2
|
Zwycięzca
|
5.
|
11 kwietnia 1993
|
Barcelona
|
Ceglana
|
Sergi Bruguera
|
6:7(7), 6:3, 7:5, 6:4
|
Finalista
|
1.
|
20 czerwca 1993
|
Halle
|
Trawiasta
|
Henri Leconte
|
2:6, 3:6
|
Zwycięzca
|
6.
|
22 sierpnia 1993
|
New Haven
|
Twarda
|
Petr Korda
|
7:5, 6:4
|
Finalista
|
2.
|
7 listopada 1993
|
Paryż
|
Twarda (hala)
|
Goran Ivanišević
|
4:6, 2:6, 6:7(2)
|
Finalista
|
3.
|
3 kwietnia 1994
|
Estoril
|
Ceglana
|
Carlos Costa
|
6:4, 5:7, 4:6
|
Zwycięzca
|
7.
|
24 kwietnia 1994
|
Monte Carlo
|
Ceglana
|
Sergi Bruguera
|
7:5, 6:1, 6:3
|
Zwycięzca
|
8.
|
8 maja 1994
|
Hamburg
|
Ceglana
|
Jewgienij Kafielnikow
|
6:4, 6:4, 3:6, 6:3
|
Finalista
|
4.
|
7 sierpnia 1994
|
Praga
|
Ceglana
|
Sergi Bruguera
|
3:6, 4:6
|
Zwycięzca
|
9.
|
14 maja 1995
|
Hamburg
|
Ceglana
|
Goran Ivanišević
|
6:3, 6:2, 6:1
|
Finalista
|
5.
|
14 lipca 1996
|
Båstad
|
Ceglana
|
Magnus Gustafsson
|
1:6, 3:6
|
Zwycięzca
|
10.
|
25 sierpnia 1996
|
Long Island
|
Twarda
|
Martin Damm
|
7:5, 6:3
|
Zwycięzca
|
11.
|
11 maja 1997
|
Hamburg
|
Ceglana
|
Félix Mantilla
|
6:0, 6:4, 6:2
|
Finalista
|
6.
|
12 lipca 1998
|
Båstad
|
Ceglana
|
Magnus Gustafsson
|
2:6, 3:6
|
Finalista
|
7.
|
6 czerwca 1999
|
French Open, Paryż
|
Ceglana
|
Andre Agassi
|
6:1, 6:2, 4:6, 3:6, 4:6
|
Gra podwójna (0–1)
Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)
Turniej |
1991 |
1992 |
1993 |
1994 |
1995 |
1996 |
1997 |
1998 |
1999 |
2000 |
2001 |
Wygrane turnieje |
Bilans w turnieju
|
Australian Open
|
–
|
–
|
3R
|
–
|
QF
|
2R
|
4R
|
2R
|
2R
|
1R
|
2R
|
0 / 8
|
13–8
|
French Open
|
–
|
4R
|
SF
|
QF
|
4R
|
2R
|
4R
|
1R
|
F
|
4R
|
1R
|
0 / 10
|
28–10
|
Wimbledon
|
–
|
–
|
2R
|
4R
|
2R
|
1R
|
3R
|
2R
|
2R
|
1R
|
1R
|
0 / 9
|
9–9
|
US Open
|
–
|
–
|
QF
|
2R
|
2R
|
4R
|
1R
|
2R
|
4R
|
–
|
–
|
0 / 7
|
13–7
|
Wygrane turnieje
|
0 / 0
|
0 / 1
|
0 / 4
|
0 / 3
|
0 / 4
|
0 / 4
|
0 / 4
|
0 / 4
|
0 / 4
|
0 / 3
|
0 / 3
|
0 / 34
|
N/A
|
Bilans spotkań
|
0–0
|
3–1
|
12–4
|
8–3
|
9–4
|
5–4
|
8–4
|
3–4
|
11–4
|
3–3
|
1–3
|
N/A
|
63–34
|
Legenda
W, wygrał turniej
F, przegrał w finale
SF, przegrał w półfinale
QF, przegrał w ćwierćfinale
4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie
–, nie startował w turnieju głównym
Przypisy
Bibliografia