Urodził się w Południowej Afryce jako syn Anglika i Walijki. Gdy miał 18 miesięcy, rodzice przeprowadzili się do Regina, Saskatchewan. Niedługo potem osiedli w Victorii (Kolumbia Brytyjska). Steve i jego młodszy brat Martin z zamiłowaniem uprawiali sport, zwłaszcza hokej na lodzie i piłkę nożną. Martin był zawodowym piłkarzem i wielokrotnym reprezentantem Kanady. Także siostra Joann grała w piłkę, była kapitanem drużyny uniwersyteckiej. Steve także grał w piłkę nożną przez cały okres nauki w szkole średniej, zdobył nawet tytuł MVP Kolumbii Brytyjskiej. Do dziś nie porzucił miłości do piłki i zadziwia, demonstrowanymi niejednokrotnie, umiejętnościami piłkarskimi[1].
Pierwszy kontakt z koszykówką Steve miał w wieku 13 lat. Poważnie zaczął traktować ten sport jeszcze przed rozpoczęciem nauki w college'u. Prowadzona przez niego drużyna St. Michaels University School zdobyła tytuł mistrza ligi Kolumbii Brytyjskiej, a on sam miał średnią w sezonie bliską triple double. Studia w college’u odbył już w USA. Tutaj także odnosił wielkie sukcesy z drużyną Santa Clara Broncos. W czasie studiów rozpoczął występy w drużynie narodowej Kanady, zdobywając m.in. srebrny medal na uniwersjadzie w 1993.
Wybrany z 15. numerem w 1. rundzie draftu 1996 przez Phoenix Suns, Nash nie grał zbyt dużo w pierwszych dwóch sezonach. Pierwszym rozgrywającym „Słońc” był wtedy Jason Kidd, a jego pierwszym zmiennikiem Kevin Johnson. Toteż w 1998 r. chętnie przeniósł się do Dallas Mavericks, gdzie, u boku Dirka Nowitzkiego i Michaela Finleya, jego kariera nabrała rozpędu. Pamiętne były zwłaszcza sezony 2001–2002, kiedy osiągnął średnie 17,9 punktów i 7,7 asysty oraz wystąpił w NBA All-Star Game i został wybrany do trzeciej piątki NBA. Osiągnięcia te utrzymał w roku następnym, a drużyna Mavericks awansowała do finału Konferencji Zachodniej. Po niezbyt udanym sezonie 2003-04, Nash jako wolny agent wrócił do drużyny Suns, z którymi podpisał sześcioletni kontrakt.
W Phoenix jego kariera nabrała ponownie rumieńców. Umiejętnie prowadząc młode gwiazdy „Słońc”: Shawna Mariona, Amar’e Stoudemire’a i Joe Johnsona, Nash doprowadził drużynę na szczyty ligi, a sam stał się najlepszym jej rozgrywającym. W sezonie 2004-05 Phoenix Suns, prezentując niebywale ofensywną koszykówkę, osiągnęli na koniec sezonu zasadniczego najwyższy w lidze wynik 62-20 oraz średnią zdobytych punktów 110,4 - najwyższą w NBA w pierwszej dekadzie XXI wieku. Steve, zaś osiągnął średnią asyst 11,5, najwyższą od wyniku Johna Stocktona w 1995. W playoffs, grając przeciwko swoim kolegom z Dallas, Steve zdobył swoje pierwsze triple double w tej fazie rozgrywek, dokładając 48 punktów w jednym z meczów. Drużyna zdobyła wtedy wicemistrzostwo konferencji. Ukoronowaniem sezonu dla Nasha był zasłużony tytuł NBA MVP, który zdobył jako drugi w historii nie-Amerykanin (po Hakeemie Olajuwonie), pierwszy biały od czasów Larry’ego Birda i najniżej wybrany w drafcie w całej historii NBA. Oczywiście został wybrany także do pierwszej piątki ligi.
Mimo sporych zmian w drużynie w następnym sezonie powtórzono większość osiągnięć, a uwieńczono wicemistrzostwem konferencji. Steve Nash został ponownie MVP sezonu zasadniczego oraz wybrano go do pierwszej piątki ligi. Doceniono go także na polu ogólnosportowym - otrzymał tytuł kanadyjskiego sportowca roku - Lou Marsh Trophy.
Mimo iż sezon 2006-07 nie był dla drużyny już tak dobry (Suns odpadli w drugiej rundzie play-offs), Steve Nash zanotował kolejny znakomity sezon - osiągnął największą w karierze średnią asyst - 11,6. Wybrano go trzeci raz z rzędu do pierwszej piątki ligi, w głosowaniu na MVP zajął zaś drugie miejsce.
Nash zagrał w 81 meczach sezonu 2007/2008; w trudnej Konferencji zachodniej doprowadził Słońca do 55 zwycięstw co dało drużynie 6. miejsce w konferencji na koniec sezonu regularnego. Nash został wybrany do All-NBA Second Team. Drużyna z Phoenix odpadła jednak już w pierwszej rundzie przegrywając z San Antonio Spurs trzeci raz w ciągu ostatnich 4 lat.
8 stycznia 2013 w meczu przeciwko Houston Rockets jako piąty zawodnik w historii przekroczył granicę 10 000 asyst[3]. 20 lutego podczas spotkania z Boston Celtics wyprzedził na liście najlepiej podających w historii NBAMagica Johnsona[4].
21 marca 2015 ogłosił zakończenie kariery zawodniczej[5].
Steve Nash był żonaty od 2005 r. z Paragwajką Alejandrą Amarilla. Mają dwie córeczki-bliźniaczki, których ojcem chrzestnym jest Dirk Nowitzki. W roku 2011 rozwiódł się.
Steve Nash jest wielkim miłośnikiem piłki nożnej. Między innymi dlatego blisko zaprzyjaźnił się z innym fanem futbolu, Dirkiem Nowitzkim. Zdarzyło mu się trenować z drużyną amerykańskiej ligi Red Bull New York, którą trenuje jego przyjaciel Bruce Arena. Jest często widywany na ważnych meczach, zwłaszcza drużyny Tottenham Hotspur, której kibicuje. Przyjaźni się także z wieloma znanymi piłkarzami, jak np. Alessandro Del Piero, Thierry Henry, Massimo Ambrosini czy Steve McManaman.
W 2001 r. założył fundację własnego imienia, która zajmuje się zdrowiem dzieci. Jest także sponsorem młodzieżowej letniej ligi koszykówki w rodzinnej Kolumbii Brytyjskiej.
W maju 2006 magazyn Time wybrał go do setki najbardziej wpływowych osób na świecie.
Uwagi
↑Nie wystąpił z powodu kontuzji barku, jego miejsce w składzie zajął Ray Allen[13].