W latach 1912–1916 pełnił funkcję dyrektora zakładu dla sierot w Czernej, a następnie zarządzał Domem Wychowawczym im. Ks. Siemaszki w Krakowie[2]. W latach 1915–1917 był żołnierzem armii niemieckiej, a w latach 1917–1918 duszpasterzem polskich robotników w Niemczech[3]. W 1920 uczestniczył w przygotowaniach do plebiscytu na Śląsku[2]. W 1930 został superiorem i proboszczemparafii Świętego Krzyża w Warszawie[1].
W związku z brakiem zgody władz państwowych na objęcie diecezji sandomierskiej przez biskupa Czesława Sokołowskiego 26 kwietnia 1936 został mianowany administratorem apostolskim tej diecezji i biskupem tytularnym Modry[1]. Święcenia biskupie otrzymał 7 czerwca 1936 w kościele Świętego Krzyża w Warszawie[2]. Konsekrował go kardynał Aleksander Kakowski, arcybiskup metropolita warszawski, w asyście arcybiskupa Stanisława Galla[4], biskupa pomocniczego warszawskiego[5], i Józefa Gawliny, biskupa polowego Wojska Polskiego[4]. Ingres do katedry w Sandomierzu odbył 9 czerwca 1936[1], a rządy w diecezji objął dzień później[2]. Założył Instytut Wyższej Kultury Religijnej w Sandomierzu i Radomiu, Dom Katolicki w Sandomierzu i Katolicki Uniwersytet Ludowy w Wąchocku. Zapoczątkował renowację katedry sandomierskiej[1]. Był członkiem rady wyższej Towarzystwa św. Wincentego à Paulo w Warszawie[6]. W czasie okupacji niemieckiej pozostał w diecezji, interweniując u władz niemieckich w sprawie aresztowanych (we wrześniu 1939 wykupił 600 zatrzymanych w Opatowie-Zochcinie, u gubernatora Hansa Franka zabiegał o uwolnienie biskupów lubelskich) i organizując pomoc dla osadzonych w obozach koncentracyjnych. W czerwcu 1940, motywowany zapewnieniem okupanta o rezygnacji z przymusowego werbunku na roboty do Niemiec pod warunkiem zebrania się wystarczającej liczby ochotników, wezwał wiernych do zgłaszania się. Został za to upomniany przez polskie władze konspiracyjne, w ocenie których odezwa biskupa służyła niemieckim interesom i wprowadzała Polaków w błąd[1]. 12 marca 1946 został prekonizowanybiskupem diecezjalnym diecezji sandomierskiej. Rządy w diecezji objął 19 maja 1946[3]. W okresie kierowania diecezją ustanowił 46 parafii, w tym czasie zostało wzniesionych 58 kościołów[1].