Turniej olimpijski w hokeju na lodziemężczyzn podczas XXII Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Soczi – 22. edycja turnieju w historii, odbyła się w dniach od 12 do 23 lutego2014roku. Do rywalizacji przystąpiło 12 drużyn, podzielonych na trzy grupy. Turniej obejmował trzydzieści spotkań: 18 w fazie grupowej, 4 w rundzie kwalifikacyjnej, cztery ćwierćfinały, dwa półfinały oraz po jednym meczu o brązowy oraz złoty medal. W każdej z nich zmagania toczyły się systemem kołowym (tj. każdy z każdym, po jednym meczu). Po zakończeniu tego poziomu rozgrywek rozpocznie się decydująca faza pucharowa. W pierwszej rundzie zagrało osiem najgorszych zespołów fazy grupowej, systemem: 5-12, 6-11, 7-10, 8-9. Zwycięzcy tych par awansowali do ćwierćfinałów, w których już wcześniej znaleźli się najlepsze cztery zespoły fazy grupowej. Do finału awansowały dwie drużyny, które zwyciężyły w spotkaniach półfinałowych.
Obrońcami złotych medali byli Kanadyjczycy, którzy w Vancouver pokonali Amerykanów3:2 po dogrywce (0:1, 1:1, 1:0, 0:1), podczas turnieju w Soczi obronili tytuł mistrzów olimpijskich pokonując w finale Szwedów3:0 (1:0, 1:0, 1:0)
W tym turnieju liczba zespołów w porównaniu do poprzednich igrzysk nie zmieniła się. Również format kwalifikacji nie zmienił się. Dziewięć pierwszych drużyn z rankingu IIHF z roku 2012 miało zapewniony bezpośredni awans na turniej olimpijski, zaś kolejne trzy drużyny zostały wyłoniony w trzy stopniowych kwalifikacjach. Łącznie dziewiętnaście zespołów przystąpiło do rywalizacji o awans, rozegrały one 42 spotkania w siedmiu turniejach. Ostatecznie skład uczestników uzupełniły reprezentacje Austrii, Łotwy oraz Słowenii.
W sierpniu 2013 odbył się obóz przygotowawczy dla arbitrów przewidzianych pierwotnie do udziału na igrzyskach 2014[1]. Lista nominowanych sędziów do turnieju została podana w październiku 2013 (wraz z angażami dla wszystkich turniejów międzynarodowych IIHF w sezonie 2013/2014)[2][3] i potwierdzona 2 grudnia 2013[4].
Sędziowie główni
Lars Brueggemann, Daniel Piechaczek (Niemcy), Dave Jackson, Mike Leggo, Brad Meier, Tim Peel, Kevin Pollock, Kelly Sutherland, Ian Walsh (wszyscy z NHL), Antonín Jeřábek, Vladimír Šindler (Czechy), Konstantin Olenin (Rosja), Jyri Ronn (Finlandia), Marcus Vinnerborg (Szwecja).
Sędziowie liniowi
Derek Amel, Lonnie Cameron, Greg Devorski, Brad Kovachik, Andy McElman, Mark Wheler (NHL), Chris Carlson, Jesse Wilmot (Kanada), Iwan Dziadziula (Białoruś), Tommy George, Christopher Woodworth (USA), Andre Schrader (Niemcy), Sakari Suominen (Finlandia), Miroslav Valach (Czechy).
Ponadto władze IIHF powołały komisję dyscyplinarną na czas turnieju, w skład której weszli Franz Reindl (szef, delegowany z IIHF), Walerij Kamienski (IIHF), Stephane Quintal i Kay Whitmore (NHL); komisję nadzorującą pracę sędziów w składzie Terry Gregson, Pavel Halas, Konstantin Komisarow, Aleksandr Polakow i Rob Schick; delegatów technicznych, którymi zostali Dave Fitzpatrick i Christian Hofstetter[5][6].
Składy reprezentacji
Narodowe federacje hokejowe 12 państw uczestniczących ogłosiły składy nominowanych zawodników w dniach 6–7 stycznia 2014. Od tego czasu do rozpoczęcia turnieju na ZIO następowały zmiany w awizowanych składach z uwagi na kontuzję zawodników pierwotnie powołanych[7][8][9][10][11][12][13][14][15][16][17][18]. W kilku przypadkach kontuzje wykluczyły udział zawodników już w trakcie turnieju[19][20][21] (ich nazwiska oznaczono poniżej kursywą). Zgodnie z regulaminem zwolnione przez nich miejsce w składach nie mogło zostać obsadzone przez następców.
Po raz piąty w historii w turnieju olimpijskim wzięli udział zawodnicy klubów z ligi NHL. W związku z tym od 9 do 26 lutego nastąpiła przerwa w rozgrywkach sezonu 2013/2014. Ponadto na czas igrzysk nastąpiła także pauza w sezonie 2013/2014 rosyjskich rozgrywek KHL (od 30 stycznia do 26 lutego)[22].
Po zakończeniu fazy grupowej, wszystkie zespoły zostały sklasyfikowane od pierwszego do dwunastego miejsca. Do określenia danej pozycji użyte zostały następujące kryteria w kolejności[52]:
Zwycięskie gole = oznacza gol zdobyty jako ostatni przez drużynę wygrywającą mecz przy wyniku korzystniejszym o jedną bramkę (np. drugi gol przy wyniku 2:1) lub gol zdobyty przez drużynę wygrywającą przewyższający liczbę bramek przeciwnika o jeden (np. czwarta bramka przy wyniku 6:3). Klasyfikacja +/− = zestawienie punktujące zawodników przebywających na lodzie w momencie padającego gola; punkt dodatni uzyskuje zawodnik, będący na lodzie w chwili zdobycia gola przez jego drużynę, punkt ujemny otrzymuje gracz będący na lodzie w chwili utracenia gola przez jego drużynę.
Klasyfikacje bramkarzy
Zestawienie uwzględnia bramkarzy, którzy rozegrali minimum 40% łącznego czasu gry swoich zespołów. Źródło: IIHF.com
Uwaga: Absolutną skuteczność interwencji 100,00% osiągnął jako jedyny Kanadyjczyk Roberto Luongo, jednak rozegrał tylko jeden mecz (z Austrią 6:0) w wymiarze czasowym 60 minut. Nie został uwzględniony w głównej klasyfikacji, jako że rozegrał 19,83% czasu gry swojej reprezentacji, zaś warunkiem klasyfikowania było 40% łącznego czasu gry.
Pozostałe statystyki
Podczas spotkania fazy grupowej A 15 lutego 2014 USA-Rosja (3:2) w zarządzonej serii pomeczowych rzutów karnych łącznie wykonano 16 najazdów (8 serii), w tym Amerykanin T.J. Oshie 6 prób (cztery skuteczne, w tym gol zwycięski), Rosjanie Ilja Kowalczuk 4 próby (dwie skuteczne), Pawieł Daciuk 3 próby (jedna skuteczna)[53].
Podczas meczu 22 lutego 2014 o trzecie miejsce w turnieju USA-Finlandia (0:5) Amerykanin Patrick Kane wykonywał dwa rzuty karne, lecz nie wykorzystał żadnego z nich[54].
Reprezentant Finlandii, Teemu Selänne, uczestnicząc w ZIO 2014 wyrównał rekord sześciu występów na igrzyskach, należący dotychczas do jego rodaka Raimo Helminena[55]. Ten sam zawodnik strzelając gola w meczu o trzecie miejsce 22 lutego 2014 został najstarszym strzelcem, a następnie najstarszym medalistą w historii turniejów olimpijskich – liczył wówczas 43 lata i 234 dni (poprzednim rekordzistą był Igor Łarionow – 41 lat i 83 dni na ZIO 2002)[56].
Nagrody
Dyrektoriat turnieju wybrał trzech najlepszych zawodników na pozycjach[57].
Kontrola medyczna przeprowadzona 19 lutego po meczu ćwierćfinałowym Kanada-Łotwa (2:1) wykazała, że łotewski hokeista Vitālijs Pavlovs stosował niedozwolony środek dopingujący, metyloheksanaminę[58][59]. Podobnie było w przypadku Szweda Nicklasa Bäckströma po meczu półfinałowym, w związku z czym nie wystąpił w finale[60].
W turnieju olimpijskim uczestniczyły reprezentacje 12 państw, natomiast łącznie 22 kraje miało swoich przedstawicieli biorąc pod uwagę osoby na stanowiskach administracyjnych (sędziowie, urzędnicy) oraz ligi hokejowe[61].