Sezon NHL 2013/2014 – 96. sezon gry National Hockey League i 97. jej działalności. Pierwsze mecze sezonu odbyły się 1 października 2013 roku (trzy spotkania)[1]. Drugi sezon z rzędu nie odbyły się spotkania w Europie, również NHL All-Star Game nie odbył się w zamian zawodnicy ligi NHL uczestniczyli w turnieju olimpijskim w Soczi[2]. Hokeiści wrócili na tafle w Ameryce 26 lutego. 1 stycznia odbył się NHL Winter Classic, który został przełożony z powodu lokautu. Dodatkowo odbyło się jeszcze pięć innych spotkań na otwartych stadionach w ramach NHL Stadium Series oraz Heritage Classic. Sezon zasadniczy zakończył się 13 kwietnia 2014 roku. Trzy dni później rozegrany został pierwszy mecz playoff. Faza play-off i ostatni mecz sezonu miał miejsce 13 czerwca 2014.
Po raz pierwszy od sezonu 1997/1998 rozgrywki ligowe odbyły się w czterech dywizjach, a nie jak dotychczas w sześciu. Spowodowane jest to reorganizacją ligi[1].
W dniach 30 czerwca2013 roku w amerykańskim mieście Newark w stanie New Jersey w hali Prudential Center[3] odbył się pięćdziesiąty pierwszy w historii draft, w którym drużyny NHL mogą wybrać zawodników, którzy urodzili się pomiędzy 1 stycznia 1993 a 15 września 1995 roku[4]. Dzięki zwycięstwie w loterii draftu po raz pierwszy w historii pierwszy wybór draftu zdobył zespół Colorado Avalanche[5]. Zespół z Denver wybrał Kanadyjczyka dotychczas grającego w juniorskiej drużynie Halifax Mooseheads na pozycji środkowego. Kolejne dwa miejsca zajęli: fiński środkowy Aleksandr Barkov wybrany przez Florida Panthers, który został wybrany pierwszym Europejczykiem tego draftu oraz kanadyjski lewoskrzydłowy Jonathan Drouin wybrany przez Tampa Bay Lightning.
Łącznie zostało wybranych 211 graczy z 11 państw: 100 z Kanady, 53 ze Stanów Zjednoczonych, 25 ze Szwecji, 11 z Finlandii, 8 z Rosji, ze Szwajcarii i Słowacji po czterech, trzech z Czech oraz po jednym z Danii, Norwegii, Szwajcarii oraz Łotwy.
Zmiany przepisów
Przed rozpoczęciem sezonu postanowiono iż:
Zmniejszone zostaną rozmiary bramek – bramki będą płytsze, przez to powierzchnia z tyłu bramki zmniejszy się o dziesięć centymetrów, dzięki czemu powierzchnia za bramką zwiększy się co powinno według ligi przełożyć się w pewnym stopniu na większą liczbę zdobywanych goli[6]
Enforcerzy będą mogli uzyskać dodatkową karę – zawodnicy, którzy przed walką ściągną kask z głowy do standardowej kary pięciu minut w takiej sytuacji dostaną dodatkową karę dwóch minut[7]
Bramkarze korzystać będą z krótszych parkanów – parkany zmniejsza swoją wysokość z 55 procent wysokości uda do 45 procent[8]
Przeniesienie klubu Atlanta Thrashers do Winnipeg i zmiana nazwy na Jets w 2011 roku wymusiła na szefostwie ligi zmianę organizacji ligi. Reorganizacja miała na celu uszeregowanie drużyn pod względem geograficznym oraz zmniejszenie liczbyi meczów w różnych strefach czasowych. W ten sposób drużynę Jets przeniesiono do konferencji zachodniej, zaś w przeciwną stronę przeniesiono drużyny Detroit Red Wings oraz Columbus Blue Jackets.
Nowy system, który zatwierdzono w marcu 2013. W wyniku zmian przekształcono układ konferencji oraz zasady rozgrywek, które obowiązują od sezonu 2013/2014[9].
Wśród zmian znajduje się przydział awansu do fazy play-off do której awans uzyska teraz trzy najlepsze z każdej z dywizji oraz po dwie kolejne z obu konferencji z najlepszym wynikiem sezonu zasadniczego dla tych zespołów przydzielone zostaną dzikie karty.
W lipcu sprecyzowano wprowadzone zmiany – zgodnie z nimi nadal istnieją konferencje Wschodnia i Zachodnia. Zmniejszona została zaś liczba dywizji. W składzie obu konferencji są po dwie dywizje: Pacyficzna i Centralna (Zachód) oraz Metropolitalna i Atlantycka (Wschód). Dwie dywizje wschodnie skupiają po osiem klubów, a dwie dywizje zachodnie mają po siedem klubów[10].
Sezon regularny
W związku z reorganizacją rozgrywek wprowadzono kilka zmian. Każda z drużyn będzie teraz grała ze wszystkimi zespołami. Terminarz rozgrywek spowodował, że 30 drużyn zagra na wszystkich trzydziestu lodowiskach co najmniej raz w sezonie. Każdy zespół zagra 50 (konferencja zachodnia) lub 54 (wschód) meczów z drużynami z tej samej konferencji. W tym sezonie nie odbędzie się NHL All-Star Game, zamiast meczu gwiazd od 9 do 26 lutego zawodnicy uczestniczyć będą w turnieju olimpijskim w Soczi.
Ceremonia rozpoczęcia sezonu podczas której kibicom zaprezentowany został Puchar Stanleya, zaś pod dachem podwieszono baner upamiętniający fakt zdobycia mistrzostwa przez Chicago Blackhawks odbyła się w hali United Center[11]. Jednak to w Montrealu odbył się pierwszy mecz sezonu i to w tym meczu zawodnik Toronto Maple Leafs – James van Riemsdyk zdobył pierwszą bramkę sezonu[12].
Mecze na stadionach
W tym sezonie po raz pierwszy na stadionach rozegranych zostanie więcej jak dwa spotkania podczas sezonu. W sumie rozegranych będzie sześć takich spotkań. Pierwsze z nich odbędzie się na Michigan Stadium 1 stycznia 2014 jako szósta edycja NHL Winter Classic[13], kolejne cztery odbędą się w ramach NHL Stadium Series. Ostatni mecz odbędzie się w ramach Heritage Classic na BC Place.
Zwycięzcą sezonu zasadniczego została drużyna Boston Bruins, kończąc go z dorobkiem 117 punktów. Jest to trzeci najlepszy rezultat tej drużyny w historii i pierwszy tryumf w sezonie zasadniczym od sezonu 1989/1990[28]. Najskuteczniejszym zawodnikiem został Sidney Crosby, który jako jedyny zdobył ponad 100 punktów (104), będąc również najczęściej asystującym przy bramkach kolegów z drużyny. Królem strzelców oraz zdobywcą Maurice Richard Trophy po raz czwarty, a drugi z rzędu został Aleksandr Owieczkin[29][30].
Z dorobkiem 104 punktów Kanadyjczyk Sidney Crosby otwiera listę najskuteczniejszych zawodników sezonu zasadniczego w NHL. Crosby był również najczęściej asystującym zawodnikiem (68 asyst). Najlepszym strzelcem był Rosjanin Aleksandr Owieczkin z 51 trafieniami. W klasyfikacji plus minus najlepszym został Czech David Krejčí, który uzyskał bilans +39. Najsłabszym zawodnikiem tej klasyfikacji został Alexander Edler, który uzyskał -39. Najczęściej bramek w grach w przewadze zdobył Owieczkin, który 24 razy pokonywał bramkarzy w liczebnej przewadze. Rosjanin najczęściej ze wszystkich zawodników ligi oddawał strzał na bramkę, czynił to 386 razy. Najwięcej minut na ławce kar przebywał Tom Sestito, który 213 minut spędził w tym miejscu. Szwed Erik Karlsson był najskuteczniejszym obrońcą z dorobkiem 78 punktów
Bramkarze[32][33]
97 bramkarzy wystąpiło w co najmniej jednym spotkaniu sezonu zasadniczego. Najwięcej meczów rozegrał Fin Kari Lehtonen, który w bramce Dallas Stars rozegrał 65 spotkań podczas których na lodzie przebywał prawie 3804 minut. Najwięcej zwycięstw odniósł Rosjanin Siemion Warłamow, który 41 razy zjeżdżał z lodu jako zwycięzca. W momencie gdy Rosjanin bronił bramki przeciwnicy oddali największa liczbę strzałów (2013), wyprzedzając drugiego w tej klasyfikacji Lehtonena o 125 strzałów. Z bramkarzy, którzy na lodzie spędzili co najmniej 1800 minut, najlepszy współczynnik GAA miał Cory Schneider (1.97). Fin Tuukka Rask zdobył najlepszy rezultat w klasyfikacji procentowej obrony strzałów uzyskując 93% skuteczności. Fin 7-krotnie utrzymał czyste konto, uzyskując w tej klasyfikacji najlepszy rezultat.
NHL w związku z relokacją drużyn i zmianą podziału konferencji wprowadziła nowe zasady co to uczestników fazy play-off. Z każdej dywizji do rozgrywek posezonowych awansowały 3 zespoły, dając w sumie 12 zespołów. Koleje 4 zespoły to tzw. dzikie karty, czyli drużyny które w sezonie zasadniczym zdobyły największy dorobek punktowy z drużyn, które nie znalazły się w pierwszej trójce dywizji.
NHL wprowadziło także nową formułę dotyczącą rozgrywania kolejnych rund fazy play-off. Powrócono po 20 sezonach do systemu rozgrywek w którym najpierw rozgrywano dwie rundy wewnątrz dywizji (półfinały i finały dywizji), następnie finały konferencji oraz finały Pucharu Stanleya. W pierwszej rundzie zwycięzcy dywizji rozgrywali mecze z drużynami z dzikimi kartami, zaś druga i trzecia drużyna z danej dywizji rozgrywały ze sobą kolejną serię.
Rozstawienie
Po zakończeniu sezonu zasadniczego 16 zespołów zapewniło sobie start w fazie play-off. Drużyna Boston Bruins zdobywca Presidents’ Trophy uzyskała najlepszy wynik w lidze zdobywając w 82 spotkaniach 117 punktów. Jest to najwyżej rozstawiona drużyna. Kolejne miejsce rozstawione uzupełniają mistrzowie dywizji: Anaheim Ducks, Pittsburgh Penguins oraz Colorado Avalanche.
Konferencja Wschodnia
Dywizja atlantycka
Boston Bruins – mistrz dywizji atlantyckiej i konferencji wschodniej w sezonie zasadniczym, zdobywca Presidents’ Trophy oraz 117 punktów
Minnesota Wild – dzika karta, 98 punktów (43 zwycięstwa)
Dallas Stars – dzika karta, 91 punktów (40 zwycięstw)
Drzewko playoff
Po zakończeniu sezonu zasadniczego rozpocznie się walka o mistrzostwo ligi w fazie playoff, która rozgrywana będzie w czterech rundach. Drużyna, która zajęła wyższe miejsce w sezonie zasadniczym w nagrodę zostaje gospodarzem ewentualnego siódmego meczu. Z tym, że zdobywca Presidents’ Trophy (w tym wypadku Boston Bruins) zawsze jest gospodarzem siódmego meczu. Wszystkie cztery rundy rozgrywane są w formuje do czterech zwycięstw według schematu: 2-2-1-1-1, czyli wyżej rozstawiony rozgrywa mecze: 1 i 2 oraz ewentualnie 5 i 7 we własnej hali. Niżej rozstawiona drużyna rozgrywa mecze w swojej hali: trzeci, czwarty oraz ewentualnie szósty.