Panował od 1951, od czasu abdykacji jego ojca – króla Leopolda III. 15 grudnia 1960 w katedrze św. Michała i św. Guduli ożenił się z Fabiolą de Mora. Para nie doczekała się dzieci (Fabiola wielokrotnie poroniła i nie mogła więcej zajść w ciążę), więc król stopniowo przygotowywał do objęcia tronu swego bratanka – Filipa, którego traktował jak własnego syna.
Baldwin, wzorując się na Albercie I, rządził państwem w sposób modelowy: z taktem radził sobie z kolejnymi kryzysami ministerialnymi i rozstrzygał spory między Walonami i Flamandami. W 1990 jako katolik odmówił podpisania ustawy liberalizującej zasady przerywania ciąży; zgodził się jednak na przejściowe, dwudniowe złożenie urzędu, aby ustawę mogli podpisać zastępujący go członkowie rządu.
31 lipca 1993, po 42 latach panowania, zmarł nagle na serce w swej willi w Motril w Hiszpanii. Jego następcą został młodszy brat Albert II.
↑Hyginus Eugene Cardinale: Orders of Knighthood Awards and The Holy See – A historical, juridical and practical Compendium. Londyn: Van Duren, 1983, s. 33.