Worrack werd, 14 jaar na haar wereldtitel bij de junioren, in 2012 opnieuw wereldkampioen in Valkenburg, nu bij de elite ploegentijdrit. Zij is de enige renster die, sinds de herinvoering van deze discipline, vier jaar achter elkaar bij de winnende ploeg zat. In 2018 won ze voor de vijfde keer het wereldkampioenschap ploegentijdrijden. Ze won ook meerdere ploegentijdritten in etappekoersen en in de wereldbeker in Zweden. Ook solo won ze verschillende etappes en eindklassementen. Bij het WK tijdrijden behaalde ze zes keer de top tien, met de vijfde plaats als beste resultaat in Florence in 2013. Ze behaalde vijf keer de top tien bij het WK op de weg, waarvan één podiumplek: ze werd tweede in Salzburg in 2006 achter Marianne Vos, die op 19-jarige leeftijd haar eerste wereldtitel won.
Worrack kan ook in het veld en op de wielerbaan goed uit de voeten, getuige haar Duitse titel in het veld in 2013 en op de puntenkoers in 2008.
In februari 2016 won ze de laatste editie van de Ronde van Qatar. Tijdens de Trofeo Alfredo Binda op 20 maart2016 kwam Worrack zwaar ten val. Als gevolg daarvan moest haar linker nier operatief verwijderd worden. Het was onzeker of en wanneer ze kon terugkeren in het peloton.[2] Zelf zei ze hierover: "Ik heb ook maar één hart".[3] Na drie maanden volgde haar comeback in de Auensteiner Radsporttage, twee weken erna werd ze met voorsprong Duits kampioene tijdrijden.[4]
Bij de herinvoering van de Amstel Gold Race voor vrouwen in 2017 waren Worrack en Amber Neben de enige rensters die ook tijdens de vorige editie in 2003 aan de start stonden. Worrack reed als enige de wedstrijden uit; ze werd 25e in 2003, 58e in 2017 en 61e in 2018. Worrack won in 2005 de laatste editie van de Primavera Rosa, de vrouweneditie van Milaan-San Remo en reed in oktober 2021 de eerste vrouweneditie van Parijs-Roubaix: ze kwam binnen op 18 minuten na Lizzie Deignan, vier minuten na de tijdslimiet.