In augustus 1919 verhuisde het gezin Stalmeier naar Hoensbroek in de provincie Limburg. Vader Stalmeier werd toen vrij snel gevraagd orgel te spelen in de kerk van de paters in Treebeek. Op zijn elfde nam Piet deze taak over en zou er tot 1936 mee doorgaan. Hij verdiende tevens een zakcent met pianobegeleiding van stomme films in het toentertijd groeiend aantal bioscopen. Op zijn vijftiende schreef hij zijn eerste arrangement, een variatie op het mijnwerkerslied Glück Auf.[4]
Gedurende de Tweede Wereldoorlog begon Stalmeier met het arrangeren van orkestwerken voor blaasorkesten. Hiermee voorzag hij in een grote behoefte, want voor fanfare bestond weinig muziek.
Stalmeier tijdens zijn zilveren huldiging als dirigent van het muziekkorps van staatsmijn Maurits. Zittend vlnr: zijn vader, Stalmeier zelf en zijn echtgenote Jeanny. Staande vlnr: zoon Frans, dochter Elly, schoonzoon Anthony, dochter Joke en zoon Paul.
Stalmeier werd in 1965 gehuldigd vanwege zijn zilveren jubileum als dirigent van het muziekkorps van de staatsmijn Maurits te Geleen, waar hij sinds 1939 actief was.
In 1979 nam hij afscheid van het Maastrichts conservatorium en ging met pensioen. Hij bleef evenwel actief als arrangeur, componist en jurylid. In 1987, het jaar van zijn 75e verjaardag, werd hij voor zijn oeuvre geëerd met diverse onderscheidingen en huldigingsconcerten.[4]
Hij was weduwnaar toen hij in 1990 onverwacht op 78- jarige leeftijd overleed tijdens een bezoek aan Wenen. De liefde voor muziek heeft hij op zijn kinderen overgedragen. Met name zijn zonen Frans en Paul Stalmeier (1944) zijn in zijn voetsporen getreden.[9][5][10]
Tijdens zijn studietijd was hij reeds dirigent van verschillende koren, vooral mannenkoren, en blaasorkesten, zoals het fanfareorkest Harpe Davids, en Harmonie Concordia, beide in Treebeek. Op 23-jarige leeftijd was hij dirigent van het Mijnkoor van de Laura, van het Simpelveldse"St.-Davidkoor", van Mannenkoor David Spekholzerheide (1938-1944) en het Rumpens Mannenkoor.
Hij was ook dirigent van het Hoensbroek's Symfonieorkest (1946–1956), van het Harmonieorkest van de Staatsmijn Maurits (1939–1965) en het Harmonieorkest van de Staatsmijn Emma (1946–1965) Met deze orkesten was hij heel succesrijk. Na de opheffing van de mijnorkesten in 1965 werd een nieuw harmonieorkest geformeerd onder de naam D.S.M.-orkest, waar Stalmeier tot 1971 dirigent was. Voorts was hij dirigent van de Bergeijkse Koninklijke Harmonie Echo der Kempen (1956–1963).
Kerkmuziek heeft een belangrijke rol in Stalmeiers muzikale leven gespeeld. Vanaf zijn elfde en tot 1936 was hij organist in de Rooms-Katholieke Barbarakerk te Treebeek. Daarna was hij organist en dirigent in de Heilig Hart kerk te Mariarade-Hoensbroek, alwaar hij vanaf 1970 St. Jozef, een groot gemengd koor, dirigeerde. Dit koor trad op met kerkelijke en profane muziek, vaak met begeleiding van het Limburgs Symfonie Orkest.
1986: Prijsvan deNederlandse Blaasmuziek, uit handen van J. Matti, burgemeester van Weert. De prijs was beschikbaar gesteld door BFO, VARA en Wilma Bouw.
1987: Gouden speld met twee briljanten, de hoogste onderscheiding van de Limburgse muziekbond
1995: Omdoping van de Parallelweg tot de Piet Stalmeierstraat in Hoensbroek[11]
2015: Piet Stalmeier Festival, een tweedaagse festival in het teken van Stalmeier georganiseerd door harmonie St. Caecilia, de Heemkundevereniging en koren uit Hoensbroek, in het kader van “het Jaar van de Mijnen”.[14][6][15]
Bibliografie
Wolfgang Suppan, Armin Suppan: Das Neue Lexikon des Blasmusikwesens, 4. Auflage, Freiburg-Tiengen, Blasmusikverlag Schulz GmbH, 1994, ISBN 3-923058-07-1
Paul E. Bierley, William H. Rehrig: The heritage encyclopedia of band music : composers and their music, Westerville, Ohio: Integrity Press, 1991, ISBN 0-918048-08-7
Caspar Becx, Loek Paques: Componisten en hun Blaasmuziek - Repertorium Notities, Utrecht: Samo Nederland, 1989. ISBN 90-70628-16-3
Norman E. Smith: March music notes, Lake Charles, La.: Program Note Press, 1986, ISBN 978-0-9617346-1-9
Paul Frank, Burchard Bulling, Florian Noetzel, Helmut Rosner: Kurzgefasstes Tonkünstler Lexikon - Zweiter Teil: Ergänzungen und Erweiterungen seit 1937, 15. Aufl., Wilhelmshaven: Heinrichshofen, Band 1: A-K. 1974. ISBN 3-7959-0083-2; Band 2: L-Z. 1976. ISBN 3-7959-0087-5
Harry Strijkers, Dirigenten in Limburg, 2010. pp. 323-4. ISBN 9789072459770
↑Bernard Stalmeier (Denekamp 1918 - Maas tricht 1998) ging naar de Heerlense Ambachtschool en haalde daar een monteursdiploma. In zijn vrije tijd volgde hij muziekonderwijs in Hoensbroek. Evenals zijn vader en broer trad hij in dienst van de Staatsmijn Emma. Eind 1945 koos hij fulltime voor de muziek en trad in dienst bij het Maastrichts Symphonie Orkest. Later speelde hij ook in de korpsen van Staatsmijn Emma en Maurits. Hij dirigeerde verschillende hafaverenigingen, met name St. Caecilia Hoensbroek.
↑Paul Stalmeier (Hoensbroek, 1944) studeerde na de mulo aan het conservatorium in Maastricht. Hij speelde klarinet in de orkesten van Staatsmijn Emma en Staatsmijnen/DSM. Tussen 1965 en 1973 was hij dirigent van St. Caecilia Hoensbroek. In 1973 opende hij in Hoensbroek een muziekzaak: Stalmeier Music bv.
.jpg)
