|
Olivier Lamboray
Olivier Lamboray (Elsene, 23 november 1968), ook bekend als Olamboray, is een Belgisch surrealistisch kunstschilder die reeds 20 jaar in Indonesië woont en werkt. Zijn oeuvre omvat naast surrealistische acrylverfschilderijen ook figuratieve werken, Cartoon Pop Art en aquarelwerken op papier. BiografieLamboray groeide op in Lasne-Chapelle-Saint-Lambert in Waals-Brabant en in Brussel.[1] Hij was reeds tijdens zijn jeugd gefascineerd door de surrealistische werken van Belgische schilders als René Magritte en Paul Delvaux. Op jonge leeftijd ontstond ook zijn fascinatie om te reizen en onderweg te zijn.[2] De reizen die hij maakte met zijn ouders, alsook de individuele reizen die hij ondernam, leverden veel inspiratie op voor zijn schilderijen.[3] Dankzij zijn deelnames aan diverse tentoonstellingen in binnen- en buitenland, alsook de kunstprijzen die hij sinds 2011 wist te verzilveren tijdens wedstrijden, is Lamboray uitgegroeid tot een fundamentele Belgische vertegenwoordiger van de hedendaagse surrealistische schilderkunst.[4][5][6] OpleidingOndanks zijn vroege interesse in schilderkunst en zijn verlangen om clown te worden, volgde hij een wetenschappelijk educatief parcours. Hij studeerde wiskunde aan de Université Libre de Bruxelles (ULB) en Advertising aan het CAD (Centre des Arts Décoratifs) in Ukkel. Vervolgens begon Lamboray op 22-jarige leeftijd te werken in de reclamesector waar hij zich bezighield met het maken van advertenties. Onder stimulans van een vriend begint hij uiteindelijk eind jaren tachtig te schilderen en ontdekt hij de vrijheid die ermee gepaard gaat. Sinds 1992 profileert Lamboray zich voltijds als kunstschilder en schildert hij dagelijks.[7] Stijl en oeuvreLamboray legde een lang experimenteel parcours af om te komen tot zijn eigen, surrealistische stijl. Zijn oeuvre uit de jaren negentig is erg gevarieerd: van figuratieve en abstracte schilderkunst tot zelfs cartoon pop art. De schilder maakt vooral werken met acrylverf, maar realiseerde ook reeds aquarelwerken op papier, waaronder realistische portretten van diverse hondenrassen. Sinds begin jaren 2000 worden zijn schilderijen gekenmerkt door het meer surrealistische karakter, de symboliek en de erg inhoudsvolle taferelen. Hij benadert kunst op een vreedzame en dromerige wijze, waarbij hij voortdurend de betekenis van de werkelijkheid in twijfel trekt. Lamboray gebruikt deze techniek om de huidige moderne massacultuur en de onthechting van de natuur te bekritiseren.[8] Een aantal elementen komen regelmatig terug in zijn werken en vormen zijn handelskenmerk: een diversiteit aan blauwe kleuren, een treinstel en treinsporen, een volle maan, wolken, een lichtblauw hondje dat hij Laly Blue Superstar noemt, een verliefd koppeltje en een reiskoffer. Architectuur, zoals huizen van de vorige eeuw met hun veelvuldigheid van geverfde bakstenen, romantiek en dieren krijgen ook vaak een rol in zijn werken.[9] Zelf omschreef Lamboray zijn zienswijze en symboliek van zijn schilderijen als volgt: "15 jaar reizen en enkele artistieke afwijkingen hebben mij in staat gesteld om op een "treinlijn" te zitten, die onze Belgische surrealistische cultuur erg dierbaar is. Een droomwereld waar de verbeelding liefde, positivisme en geheimen verbergt. Een mix van culturen, een Geisha om de schoonheid van een vrouw te benadrukken, een symbool van perfectie in een wereld die diversiteit, harmonie van verschillen en respect voor anderen steeds meer vermengt. Van het accentueren van het erfgoed van ons station, tot de transformatie van publieke (of privé) plaatsen in stations, lijkt mijn pad vorm te krijgen, zonder enige echte bestemming; een pad dat wordt gecreëerd terwijl we verder gaan; een nieuwe tussenstop bij elk doek; een liefde voor het onbekende en nieuwe surrealistische horizonten. In het licht van de klimaatverandering die ons met volle kracht tegemoet treedt en een zee die heel andere proporties aanneemt, bevinden mijn treinen zich met hun voeten in het water, een reflectie op deze nieuwe keuzes die ons worden aangeboden, een visie van hoop, respect en een steeds grotere liefde voor het leven die ons zo genereus voedt. Fluiten, spoormarkeringen, rollende golven, gebroken harten en nieuw gevonden liefde, de verrassing van het ontwerp en de schoonheid van morgen, transcriberen een wereld waar Liefde en dromen de locomotieven van mijn geest blijven. Een surrealistisch werk dat echter een zeer reëel heden weerspiegelt...".[10] Naast schilderijen realiseert Lamboray soms ook trompe-l'oeil-projecten op gebouwen, waaronder de muurschilderingen Blue Dog Barn (2016) en The Space Donkey (2017) in Oregon, Verenigde Staten. Nationale en internationale tentoonstellingenZijn werken werden reeds tentoongesteld in vijf werelddelen: Europa (België, Frankrijk, Italië, Oostenrijk, Monaco, Nederland, Verenigd Koninkrijk), Noord-Amerika (Verenigde Staten), Azië (Thailand, Indonesië), Afrika (Guinee) en Oceanië (Australië). In 2012 exposeerde Lamboray in de Galerie Radeski in Luik. Datzelfde jaar fungeerde hij als eregast op de 6e Hedendaagse Kunstbeurs van Montauban in Frankrijk. In november 2014 exposeerde Lamboray enkele werken in het museum L'Hôpital Soave in het Italiaanse Codogno, ten zuiden van Milaan. Op 2 april 2016 was hij de eregast op het Festival des Arts in Merville.[11][12] Datzelfde jaar stond een minitour doorheen Bali op het programma met tentoonstellingen in Ubud, op het Festival des Arts van Denpasar en Ubub Village Jazz Festival.[13] KunstgalerijenZijn werk wordt vertegenwoordigd door diverse kunstpromotoren en galerijen van hedendaagse kunst, waaronder Galerie 713 in Knokke[14], de Brusselse galerijen Brenart International Gallery en Little Van Gogh, Saatchi Gallery in Londen, Touch of Art in Polen en de Mahlstedt Gallery in New Rochelle, New York voor het Amerikaans grondgebied. Op internationale kunstbeurzen wordt de schilder vertegenwoordigd door de ArtMagna® Federatie. Lamboray werkt tevens samen met het Oostenrijkse kunstconsultancy bedrijf Velvenoir. Hij is ook verbonden met de internationale culturele vereniging ARS Movimento Culturale. KunstwedstrijdenLamboray neemt sinds 2011 deel aan regionale en internationale kunstwedstrijden, vooral in Frankrijk, en viel met diverse werken reeds meermaals in de prijzen. Op 13 maart 2013 nam hij deel aan de wedstrijd en tentoonstelling Artoulouse in Frankrijk waar hij een tweede plaats haalde in de categorie “Peinture Figurative”, goed voor een Palme D’Or. Datzelfde jaar behaalt hij in Frankrijk de eerste plaats in de 12de editie van het Salon International des Arts et Lettre de France in Haute-Garonne. In november 2016 verwierf de schilder de creativiteitsprijs op het 50ste Salon d'Automne de Peinture, een kunstwedstrijd en tentoonstelling in Muret, Frankrijk. In februari 2017 won Lamboray de eerste prijs van de jury op het negende Salon de Peinture RankArt in Frankrijk. Datzelfde jaar won hij ook de publieksprijs tijdens de Franse kunstwedstrijd Artempo Exibition.[15] Overzicht wedstrijden (selectie)
Prijzen
Tentoonstellingen (selectie)Het onderstaande overzicht van de voornaamste exposities waaraan Lamboray deelnam.[20] [21]
PublicatiesLamborays schilderijen werden reeds meermaals opgenomen in regionale en internationale kunstmagazines of haalden de cover:
In 2015 trok zijn werk Vent de Knokke de aandacht van de Amerikaanse curatrice en redactrice Stacia Gates, stichtster van het prijswinnende kunstmagazine Art Quench. Vent de Knokke fungeerde als cover voor het magazine. Een van zijn andere schilderijen Until We Wake Up”(2019) werd in 2019 gepubliceerd door het Amerikaanse magazine "Best Inspirational Contemporary Artists I" (2019).[31] PrivélevenNa langdurig de wereld rondgereisd te hebben en 28 landen bezocht te hebben in vier continenten is hij in 1994 terecht gekomen in Azië. Eerst woonde hij zes jaar in Thailand, daarna verhuisde hij naar Bali, Indonesië.[32] Hij woont ondertussen reeds twintig jaar in Indonesië en werkt van daaruit. Hij woont er met zijn dochter.[33] Externe linkReferenties
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
Portal di Ensiklopedia Dunia
