|
Lia HintenDe opmaak van dit artikel is nog niet in overeenstemming met de conventies van Wikipedia. Mogelijk is ook de spelling of het taalgebruik niet in orde. Men wordt uitgenodigd deze pagina aan te passen.
Opgegeven reden: taalgebruik
Amelia Antonia Josepha (Lia) Louer-Hinten (Tilburg, 26 augustus 1942 - Dongen, 26 april 2021) was een Nederlandse atlete, die zich aanvankelijk had toegelegd op de horden en de meerkamp. In een latere fase van haar atletiekloopbaan schakelde ze over op de 400 m. Zij behaalde zes nationale titels en vestigde diverse nationale records. Zij nam deel aan de Europese kampioenschappen en kwalificeerde zich tweemaal voor de Olympische Spelen, waar ze daadwerkelijk eenmaal aan deelnam. BiografieAtletiekvirusHinten raakte besmet met het atletiekvirus tijdens een jeugdolympiade voor ongetrainde schooljeugd. Ze won er de sprint- en springmeerkamp, zelfs nadat ze bij het hoogspringen in de landingsbak ongelukkig op een betonnen balk (!) was terechtgekomen en haar linkerarm verbrijzelde. Een jaar lang moest ze revalideren, desondanks zou die arm haar gedurende haar verdere atletiekloopbaan blijven hinderen.[2] Op tribune bij Olympische Spelen 1960Als junioratlete blonk Lia Hinten, die lid was van de Tilburgse atletiekvereniging K. en K., in eerste instantie vooral uit op de sprint, het hordelopen en het verspringen. Op de 60 m horden en het verspringen vestigde ze nationale jeugdrecords. Toen ze in 1960 op een dag na achttien was, toog ze samen met een ouder lid van haar club naar Rome om daar de Olympische Spelen bij te wonen. "Het was de reis van mijn leven. Toen ik daar eenmaal op de tribune zat, heb ik gezegd: over vier jaar ben ik er zelf bij. Daar ga ik voor trainen", aldus Lia Louer-Hinten.[2] Record van Fanny Blankers-Koen verbeterdVolwassen geworden legde de Tilburgse zich vooral toe op de 80 m horden en de vijfkamp, met name op eerstgenoemd onderdeel. "Horden heb ik vanaf het begin fantastisch gevonden. Ik denk dat ik er ook de feeling voor had. Het lag me gewoon erg goed, maar ik heb er ook wel veel blauwe knieën aan opgelopen, ha-ha-ha."[2] Knieblessure verstoort olympische droomIn 1964 maakte Lia Hinten, precies zoals zij zich dit vier jaar eerder op die tribune in Rome had voorgenomen, deel uit van de Nederlandse ploeg naar de Olympische Spelen in Tokio. Japan vond ze overweldigend. "Het is zo iets geweldigs om mee te maken! Ik stond daar in dat immense stadion met de opening van die Olympische Spelen, zo'n groot stadion had ik nog nooit gezien. En al die mensen! Ik keek daar eens rond en dacht: verdorie nog aan toe, dat heb je toch maar even goed voor elkaar gekregen. Er gaat zó'n sfeer vanuit, er zijn zóveel landen, zoveel..., het is gewoon één verbroedering zeg maar, één feest."[2] Van vijfkampster tot 400 meterloopsterIn 1965 stapte ze op advies van haar toenmalige trainer Jan Blankers over op de 400 m, naar eigen zeggen omdat de 80 m horden zo riskant is, omdat een kleine fout, bijvoorbeeld een slechte start, niet meer te herstellen is. Ook was er op dit nummer weinig strijd en (..) Lia was een geweldige vechtjas. Daarom trok haar de 400 m meer aan, een afstand die in die jaren internationaal net ingevoerd was en goede perspectieven bood voor grote buitenlandse wedstrijden.[3] Hoewel ze op deze afstand nooit Nederlands kampioene werd, behaalde zij hierop internationaal haar beste resultaten. Bij de Europese kampioenschappen in Boedapest in 1966 was Lia Hinten van de drie Nederlandse deelneemsters de enige die de finale bereikte. Hierin werd zij met een tijd van 55,0 achtste. Wel beschouwd is dit misschien wel haar beste internationale resultaat geweest. Want hoewel zij een jaar later in Praag bij de Europese Indoor Spelen (voorloper van de latere Europese indoorkampioenschappen) op de 400 m zelfs tweede werd, lag het niveau van dit toernooi beduidend lager dan in Boedapest. Hieraan voorafgaand had zij bij een indoorwedstrijd in Berlijn met 55,7 een Europees indoorrecord gelopen.  Hoofdprijs: een zoonIn het olympische jaar 1968 realiseerde Lia Louer-Hinten, die inmiddels met Wim Louer was getrouwd, op de 400 m tweemaal een nationaal record. Allereerst evenaarde ze de in 1962 door Gerda Kraan en Tilly van der Zwaard gerealiseerde tijd van 53,7, om vervolgens kort voor de Olympische Spelen van Mexico 53,2 te laten klokken. Met die prestatie stond ze vlak voor Mexico vierde op de wereldranglijst en dus werd een finaleplaats tot de mogelijkheden geacht. Hiermee kwam niet alleen een voortijdig einde aan het olympische avontuur van Lia Louer-Hinten, het luidde tevens het einde van haar atletiekloopbaan in. KampioenschappenInternationale kampioenschappen
Nederlandse kampioenschappen
Persoonlijke records
Onderscheidingen
Bronnen, noten en/of referenties
 Zie de categorie Lia Hinten van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
