|
Kees Raedts.jpg) Cornelis Ernestus Petrus Maria (Kees) Raedts (Venray, 8 mei 1898- Heerlen, 9 april 1983) was een Nederlands ingenieur. Hij was zoon van Gerarda Henrica Maria van den Bosch en schapenhandelaar Lodewijk Johannes Raedts, die in 1907 overleed. Jacobus Ernestus Maria Sylvester (Ernestus) Raedts volgde het pad van zijn broer (Rolduc, Delft, Oranje Nassaumijnen). diens zoon Peter Raedts werd bekend historicus. Kees Raedts trouwde in 1922 met Sophia Maria Antonia (Sophie) Ruemkens. Hij werd na een studie aan de hogereburgerschool aan Rolduc (examen 1915) ingenieur via een studie aan de Technische Hogeschool Delft, alwaar hij in 1921 afstudeerde op mijnbouwkunde. Vrijwel direct ging hij aan het werk bij en voor de Oranje-Nassaumijnen; hij was er naast ingenieurs afgestudeerd in Luik en Aken de eerste met een Nederlandse opleiding. Hij was vanaf 1933 bedrijfsingenieur van de Oranje Nassau IV (Heksenberg) en III (Heerlerheide). In 1945 werd hij hoofdingenieur, in 1950 als eerste Limburger directeur. Ondertussen was hij bestuurslid van de Mijn Industrie Raad. In 1961 vierde hij zijn veertigjarig jubileum; hij werd toen ook benoemd tot officier in de Orde van de Nederlandse Leeuw; sinds 1951 was hij al ridder in de Orde van Oranje Nassau.[1] [2] In 1964 ging hij met pensioen. Parallel aan zijn werk was hij vanaf 1927 tot 1966 raadslid van Heerlen, vanaf 1932 negen jaar wethouder. Toen hij op 5 juni 1963 in de Eerste Kamer der Staten Generaal zitting nam namens de Katholieke Volkspartij (of daaraan gelieerde lokale partijen) had hij voldoende politieke ervaring opgebouwd; hij bleef er tot 19 september 1969.[3] Hij was tussen 1967 en 1970 lid van het Europees Parlement. In 1970 werd hem de Zilveren Anjer opgespeld vanwege zijn arbeid voor het culturele leven in Limburg. Andere functies die hij bekleedde waren voorzitter Stichting Mijnmuseum, voorzitter Stichting Limburgs Symfonie Orkest, voorzitter van de Heerlense Schouwburg, bestuurslid bejaardencentrum Douvenrade (zijn vrouw overleed daar), Toneelacademie Maastricht, Sociaal-Historisch Centrum Maastricht etc.. Hij had tot 1981 een uitgebreide documentatie in huis over de Limburgse en buitenlandse mijnbouw. Hij schreef er ook zelf artikelen over, zoals over de geschiedenis van de mijnbouw, de mijnwetgeving en de moderne(re) mijnbouw. Hij was toen sinds 1964 ereburger van Heerlen en sinds 1969 in het bezit van de Waterschoot Van der Gracht-penning van het Koninklijk Nederlands Geologisch Mijnbouwkundig Genootschap. Hij overleed op 84-jarige leeftijd aan de gevolgen van een verkeersongeluk nabij Heerlen. Bronnen, noten en/of referenties
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
