Titelhouder Hélio Castroneves wist zijn titel niet te prolongeren en eindigde als zevende. Marcus Ericsson behaalde zijn eerste zege in de race. Hiermee is hij na Kenny Bräck de tweede Zweed die de Indianapolis 500 op zijn naam wist te schrijven. Patricio O'Ward werd tweede, terwijl Tony Kanaan, winnaar in 2013, als derde finishte.
De snelste twaalf coureurs gingen door naar de Fast Twelve Shootout op zondag 22 mei. De coureurs op de plaatsen 10 tot en met 33 starten vanaf deze posities.
De kwalificatiedag werd enkele malen onderbroken door regenval. De tijd van Rinus VeeKay was, op dat moment, de op twee na snelste kwalificatie uit de geschiedenis van de Indianapolis 500.
De snelste twaalf coureurs gingen door naar de Fast Six Qualifying, die later op de dag plaatsvond. De coureurs op de plaatsen 7 tot en met 12 starten vanaf deze posities.
De kwalificatiedag werd enkele malen onderbroken door regenval. De tijd van Rinus VeeKay was, op dat moment, de op twee na snelste kwalificatie uit de geschiedenis van de Indianapolis 500.
↑Bij de punten zijn een aantal bonuspunten inbegrepen. Tijdens de kwalificatie kreeg de coureur op pole position 12 punten en de coureur die zich als tweede kwalificeerde 11 punten. Dit ging door tot aan de coureur die zich als twaalfde kwalificeerde, die 1 punt kreeg. Hiernaast kreeg iedere coureur die een ronde aan de leiding had gelegen 1 punt en kreeg de coureur die de meeste ronden aan de leiding had gelegen 2 extra punten.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
