De Iditarod Trail Sled Dog Race is een jaarlijkse sledehondenrace in Alaska (VS). Het staat bekend als "The last great race". De race start op de eerste zaterdag van maart en gaat van Anchorage naar Nome over ruim 1150 mijl (1700 km). Het record staat op circa 9 dagen. Niet alleen is de lengte een uitdaging, ook de kou (een gevoelstemperatuur van -75 C is niet vreemd) en het weer (sneeuwstormen, te veel sneeuw, te weinig sneeuw, etc) of slechte condities van de route (rivieren waar het ijs weg is, zee-ijs dat afbreekt) kunnen het knap lastig maken.
Geschiedenis
De race, en de route, is genoemd naar de goudzoekersplaats Iditarod (aan de rivier Iditarod), die nu verlaten is. In de tijd van de goldrush (tussen 1880 en 1920) werd in de wintermaanden de Iditarod-route gebruikt om met sledehonden post en goederen te vervoeren naar het binnenland van Alaska. De belangrijkste gebeurtenis op het gebied van sledehonden was in 1925: "the serum run to Nome". In januari 1925 brak er een difterie-epidemie uit in Nome. Er was geen medicijn beschikbaar hiervoor en er werd een oproep gedaan aan alle grote steden in Alaska of zij misschien wél medicijnen hadden. Dat wat beschikbaar was, is uiteindelijk per trein van Anchorage naar Nenana vervoerd en vandaar met sledehonden, indertijd het enige transportmiddel in de winter, naar Nome gebracht. In de geest van de serum-run is in 1973 voor het eerst de Iditarod gehouden.
Route
Officieel is de route 1049 mijl (1688 km) lang (1000 plus 49 omdat Alaska de 49ste staat is). In werkelijkheid is de route veel langer. Er is een noordelijke route (gereden in even jaren zoals 2010) en een zuidelijke route (oneven jaren, 2011). Noordelijk is de route 1112 mijl (1790 km) lang. De zuidelijke route is 1131 mijl (1820 km).
Na een ceremoniële start vanuit Anchorage en het traject van Anchorage naar Eagle River (zonder tijdregistratie), begint de race pas echt na de herstart in Wasilla. Als er geen sneeuw ligt in Wasilla, vindt de herstart plaats in Willow.
De route gaat langs:
van
naar
afstand
Wasilla
Knik
14 mijl/23 km
Knik
Yentna Station
52 mijl/84 km
Yentna Station
Skwentna
34 mijl/55 km
Skwentna
Finger Lake
45 mijl/72 km
Finger Lake
Rainy Pass
30 mijl/48 km
Rainy Pass
Rohn
48 mijl/77 km
Rohn
Nikolai
75 mijl/21 km
Nikolai
McGrath
54 mijl/87 km
McGrath
Takotna
18 mijl/29 km
Takotna
Ophir
25 mijl/40 km
Hierna splitst de route zich in een noordelijke en zuidelijke route.
Zuidelijke route, oneven jaren, via:
van
naar
afstand
Ophir
Iditarod
90 mijl/145 km
Iditarod
Shageluk
65 mijl/105 km
Shageluk
Anvik
25 mijl/40 km
Anvik
Grayling
18 mijl/30 km
Grayling
Eagle Island
60 mijl/97 km
Eagle Island
Kaltag
70 mijl/113 km
Noord route, even jaren, via:
van
naar
afstand
Ophir
Cripple
59 mijl/95 km
Cripple
Ruby
112 mijl/180 km
Ruby
Galena
52 mijl/84 km
Galena
Nulato
52 mijl/84 km
Nulato
Kaltag
42 mijl/68 km
Daarna gaan ze beide verder via:
van
naar
afstand
Kaltag
Unalakleet
90 mijl/145 km
Unalakleet
Shaktoolik
42 mijl/68 km
Shaktoolik
Koyuk
48 mijl/77 km
Koyuk
Elim
48 mijl/77 km
Elim
Golovin
28 mijl/45 km
Golovin
White Mountain
18 mijl/30 km
White Mountain
Safety
55 mijl/89 km
Safety
Nome
22 mijl/35 km
Winnaars van de Iditarod
Libby Riddles won in 1985 als eerste vrouw de race. De eerste niet-Amerikaanse winnaar was Robert Sørlie uit Noorwegen, in 2003 en 2005.
In 2008 verschenen voor het eerst Belgische teams aan de start van de Iditarod. Dries Jacobs en Sam Deltour namen deel met honden uit de kennel van Mitch Seavey, de winnaar van de race in 2004. Sam Deltour finishte, met al zijn honden, na 12 dagen, 17 uur, 50 minuten en 10 seconden, Dries Jacobs na 13 dagen, 1 uur en 57 minuten.
De Nederlander Ben Valks reed in 2006 de Iditarod en schreef hier later een boek over ( No Risk, No Life).
