Francesco di Vannuccio wordt genoemd in talrijke documenten met onder meer betalingen in 1361, 1362, 1378, 1385 en 1388, maar het gaat telkens om werken die niet bewaard zijn gebleven zodat het moeilijk uit te maken valt of het inderdaad over slechts één kunstenaar gaat.[1]
Hij werkte in de stijl van stijl van Taddeo di Bartolo,[2]Paolo di Giovanni en Andrea di Vanni d'Andrea en in een persoonlijke reflectie op de schilderstijl van Simone Martini en Lippo Memmi. De intieme en meditatieve werken van Francesco zijn geïnspireerd door de stijl van het werk uit de Avignonese fase van Simone Martini. Hij gebruikt dezelfde thema’s maar in de beelden legt hij meer nadruk op de psychologische weergave en de aardse neigingen van de personages, gevangen in hun meest affectueuse en boeiende relaties.[1]
Werken
Kruisiging, Staatliche Museen in Berlijn, gesigneerd en gedateerd op 1380 (FRANCISCHUS DE VANNUCIO DE SENIS PINSIT HOC OPUS MCCCLXXX)[3]
Het dubbelzijdig beschilderde processievaandel van Berlijn (Staatliche Museen, inv. nr. 1062B), met de Madonna met kind en de HH. Franciscus, Catharina en een biddende monnik aan de ene kant en Christus aan het kruis met de Maagd, Johannes de Evangelist, een bisschop en een monnik op de andere zijde.
Madonna met kind, (San Giovannino della Staffa, Siena), het centrale paneel van een veelluik waarvan daarnaast alleen een afbeelding van de heilige Antonius abt overblijft (collectie Porkay, München)