|
Blackburn Buccaneer
   De Blackburn S2B Buccaneer was een tactische bommenwerper die niet alleen dienst heeft gedaan bij de Britse Fleet Air Arm van de Royal Navy maar ook bij de Royal Air Force (RAF). Dit voor zijn tijd zeer degelijk gebouwde toestel werd beschouwd als werkpaard. BeschrijvingHet toestel bezat twee motoren en tevens enkele voor zijn tijd opmerkelijke eigenschappen. Het airframe en de kleine dikke vleugels waren zodanig ontworpen dat de optredende onbalans en trillingen, die ontstonden tijdens de combinatie van zeer snelle en zeer lage vluchten, werden onderdrukt. Dit resulteerde in de ‘colafles’-achtige romp van het toestel. Het toestel had enorme luchtremmen; de kegel van de staartsectie was zodanig gebouwd dat deze hydraulisch in twee delen werd geopend waardoor het toestel meteen veel snelheid verloor. De neus en de antenne van het geavanceerde Blue Parrot-radarsysteem waren 90° draaibaar waardoor de lengte van het toestel verkort werd, belangrijk voor de benedendekse opslag in de relatief kleine vliegdekschepen van de Royal Navy. Mede doordat de wapenlast intern in een bommenruim werd meegevoerd en door de ‘colafles’-vorm was het toestel sneller en verbruikte het minder brandstof dan vergelijkbare toestellen uit zijn tijd zoals de Dassault Mirage III en de F-4 Phantom II. De Buccaneer had twee bemanningsleden: een vlieger en een weaponcontroller. GeschiedenisIn 1953 zocht de Britse Royal Navy naar een tactische bommenwerper die vanaf vliegdekschepen kon opereren. Het toestel zou worden ingezet voor het aanvallen van havens of schepen, missies die voor het grootste deel zeer laag boven zee onder het radarbereik moesten worden gevlogen. Hiervoor diende het een grote actieradius te hebben, hoge snelheden te kunnen halen vlak boven het zeeoppervlak en een wapenlast van 2000 kg te kunnen dragen. Ook moest het toestel geschikt zijn voor het afwerpen van atoombommen. De keuze viel op het B-103 Blackburn Advanced Naval Aircraft-ontwerp van de firma Blackburn Ltd, een firma die later opgenomen werd in Hawker Siddeley Aviation. Door de aanduiding BANA kreeg het toestel van zijn vliegers later de bijnaam ‘Banana’. In 1958 maakte het prototype zijn eerste testvluchten en in 1962 werd de eerste serie operationeel bij de Fleet Air Arm van de Royal Navy. Nadat de marine alle ‘fixed-wing’-operaties in 1978 beëindigde werden 70 toestellen als S2A op de RAF-standaard gebracht en overgedragen. In 1994 werd het toestel uitgefaseerd en vervangen door de IDS-versie (interdiction-strike) van de Panavia Tornado. Versies
InzetDe Buccaneer werd van 1978-1988 voor gevechtsacties ingezet door Zuid-Afrika (SAAF) tijdens conflicten om Angola en van 1982-1988 tijdens conflicten in Namibië. De RAF zette het toestel grootschalig in tijdens operatie Desert Storm in 1991. Externe links Zie de categorie Blackburn Buccaneer van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
