|
Adalbert van Beieren Adalbert van Beieren (München, 6 juni 1886 – aldaar, 29 december 1970) was een Beierse prins, historicus en diplomaat. Adalbert was een zoon van prins Lodewijk Ferdinand van Beieren en diens vrouw Maria de la Paz. Adalbert diende als officier in de Eerste Wereldoorlog. Aanvankelijk aan het front, later als lid van de generale staf. Na de revolutie van 1918 verliet hij het leger, om geschiedenis te gaan studeren aan de Ludwig-Maximiliaans-Universiteit in München. Daar promoveerde hij ook, waarna hij verschillende publicaties op zijn naam bracht. Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog werd hij weer onder de wapenen geroepen. Hij diende in de generale staf onder Wilhelm Ritter von Leeb, met wie hij zijn leven lang bevriend bleef. In 1941 werd hij, ten gevolge van de zogenaamde Prinzenerlass (een maatregel waarbij Hitler alle nakomelingen van voormalige Duitse vorstendommen uit het leger ontsloeg), met ontslag gestuurd. Hij trok zich terug op zijn slot, om zich, tijdens het Amerikaanse bewind bezig te houden met de opbouw van het Beierse Rode Kruis. In 1952 werd Adalbert door Konrad Adenauer benoemd tot ambassadeur van de Bondsrepubliek Duitsland in Spanje. In 1919 trouwde hij met Auguste von Seefried auf Buttenheim. Met haar kreeg hij twee kinderen:
Werken
|