Maffeo Vegio, latinizado como Mapheus Vegius (Lodi, 1406/1407-Roma, 1458) fue un humanista y escritor italiano del siglo XV.
Biografía
Maffeo Vegio era hijo de una familia noble de Lodi y recibió una educación esmerada estudiando derecho en la Universidad de Pavía y la de Cremona y más tarde retórica y dialéctica en la Universidad de Milán. Comenzó a escribir poemas en latín de muy joven y enseñó derecho y literatura en Pavía durante 10 años.
Tomó partido en los medios intelectuales cristiano del humanismo italiano de la primera mitad del siglo XV y tenía una gran devoción a Santa Mónica.
Se hizo particularmente famoso por haber escrito una continuación a la Eneida de Virgilio, que tituló Aeneidos supplementum / Suplemento a la Eneida o Aeneidos Liber XIII / Libro XIII de la Eneida, en 611 hexámetros latinos. Narra los funerales de Turno, el matrimonio de Eneas y Lavinia, la fundación de Lavinium, la muerte del rey Latino y luego la de Eneas y su divinización. Este texto fue particularmente apreciado e impreso por vez primera en 1471 después del texto de la Eneida, y fue regularmente incluido en ediciones de esta obra durante los siglos XV y XVI. Fue incluso objeto de comentarios por Josse Bade en 1501 y luego por Nicolaus Erythraeus (Niccolò Rossi) en 1538-1539. Y Gavin Douglas lo tradujo al escocés y en verso en 1513 como parte de su traducción íntegra de esta obra de Virgilio.
Obra
De educatione liberorum et eorum claris moribus', 1491
Continuación (un XIII.er libro) de la Eneida de Virgilio (obra que se consideraba inacabada), 1428.
Poemarios
Poemata et epigrammata, 1422
Rusticalia
De morte Astyanactis, 1430
Velleris aurei libri quattuor, 1431
Textos religiosos
Antoniados sive de vita et laudibus sancti Antonii, en 1436-1437
De perseverantia religionis
De quattuor hominis novissimis, morte, judicio, inferno et paradiso meditationes
Vita sancti Bernardi Senensis
Sanctae Monicae translationis ordo. Item de sanctae Monicae vita et ejus officium proprium
Palinurus sive de felicitate et miseria, en 1445:[2] dialogue sur les misères de la vie humaine et la mort entre Charon, le passeur de l'Achéron, et Palinure qui arrive aux Enfers après sa noyade accidentelle.[3] Vegio s'inspire des Dialogues des morts de Lucien de Samosate.[4]
Textos históricos
De rebus antiquis memorabilibus Basilicae sancti Petri Romae, 1455-1457.[5]
(en alemán) Das Aeneissupplement des Maffeo Vegio. Eingeleitet, nach den Handschriften herausgegeben, übersetzt und mit einem Index versehen, Bernd Schneider, VCH Verlagsgesellschaft, coll. « Acta Humaniora», Weinheim, 1985.
(en inglés) Maphei Vegii Laudensis de educatione liberorum et eorum claris moribus libri sex: A critical text of books I-III, Maria Walburg Fanning; of books IV-VI, éd. Anne Stanislaus Sullivan, Catholic University of America, Washington, 1933 et 1936.
(en alemán) Velleus Aureum: Das goldene Vlies (1431): Einleitung, kritische Edition, übersetzung, Reinhold F. Glei et Markus Köhler, VWT Wissenschaftliches Verlag, coll. « Bochumer Altertumwissenschftliches Colloquium», Trèves, 1998.
(en italiano)De rebus antiquis memorabilibus Basilicae S. Petri Romae, R. Valentini et G. Zuchetti, en Codice topografico della citta di Roma, IV, 1953, p. 375-398.
Estudios
(en inglés) Brinton, Anna Cox, Maphaeus Vegius and his Thirteenth Book of the Aeneid: A Chapter on Virgil in the Renaissance, Stanford University Press, 1930; rééd. Garland Publishing, New York, 1978.
(en inglés) Charles S. Ross, « Maffeo Vegio's short Cristyn wark, with a Note on the Thirteenth Book in Early Editions of Vergil», Modern Philology, 78, 1981, p. 215-226.
(en francés)F. Chatillon, « Sur Maffeo Vegio de Lodi, continuateur de Virgile au XVe siècle», Revue du Moyen Âge latin, 40: 3-4, 1984, p. 213-217.